Yemek rüyaları

2022 yazı uzun... uzun... uzundu.

Üniversitemin kantinine geri dönüp orada yemek yemeyi umutsuzca özleyeceğimi daha önce hiç düşünmemiştim. Ama o bir yaz boyunca, evimden 9.327 km uzaktaki bir ülkede midemi maruz bıraktığım şeyin yanında kuru tavuk fileto ve fazla haşlanmış pirinç cennet gibi geldi.

Ter ve gözyaşları. Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Work and Travel programında günlerim böyle geçti. Ter için, Martha's Vineyard adasına nezaret eden acımasız güneşe ve kaydolduğum günlük 14 saat çalışmaya teşekkürlerimi sunuyorum. Gözyaşı kısmına gelince, çoğu damak tadımın acısından geliyordu. Harcadığım onca çalışma saatine rağmen kendime asla iyi bir yemek ısmarlayamadım. Bunun için ya cüzdanımı ya da işimi feda etmem gerekecekti. Menajerim, Amerika'nın hala harika olmamasının nedeninin 10 dakikadan uzun öğle yemeği molaları olduğunu düşündü.

Ne olursa olsun, hiçbir seçeneği beğenmedim, bu yüzden gizlice kaçabileceğim o 10 dakika boyunca kendimi hayatta tutmak için bulabildiğim her şeye başvurdum. Bu, genellikle minimum besin maddesi, ancak maksimum şeker ve yağ içeren yiyeceklerdi. İster atıştırmalık, ister sandviç, ister tavuk salatası.

O yaz öğrendiğim iki şey vardı. Birincisi, sağlıklı olmayı seviyorum. İkincisi, yemek yemeyi seviyorum. Bunların ikisini de ancak Amerika'da ilk düzine "yemeğimi" yedikten sonra fark ettim. Her şey iğrenç ve yorucu olmaya başladı. Günde üç kez yemek yemek, iki veya bir öğünde yemek yemekten daha kötü geliyordu. İşte o zaman yiyecek tiryakileri başladı.

Vardiyam için uyanır ve her sabah kahvaltıda pişirdiğim omleti hayal ederdim. Ya da ben uçağa binmeden bir gün önce anneannemin yaptığı pestolu ve somonlu makarnayı. Ama en akılda kalan annemin efsanevi tavuğu ve pilavıydı. O yemeğin tadı ara sıra kısacık bir an dilimin ucunda belirdiği için beynimin bana karşı döndüğünü hissettim. Bana neleri kaçırdığımı hatırlatacak kadar.

Temmuz ayında tanımlanamayan bir iş günü boyunca, vardiyam sırasında hiçbir şey yemekle pek ilgilenmiyordum. Ama yine de 10 dakikalık ara vermek istedim. Bu yüzden yemek yemek yerine annemi aradım. Geri döndüğümde benim için hazırlamaya söz verdiği tüm yemekler hakkında lezzetli bir sohbet ettik. Tariflerin her adımını neşeyle anlatırken sesinden sızan saf sevgiyi hissedince gözlerim doldu.

"Sadece biraz daha bekle. Daireye girdiğinizde kahve ve krep gibi kokacak.” Telefonu kapatırken annemin sözü buydu.

Günler geçtikçe bu sohbete dair hatıralarım onlarla birlikte solup gitti. Döndüğümde, iştahım yemekten yatağım, evde sakladığım parfümün kokusu ve oturma odasında sohbet eden ailemin sesi gibi daha basit şeylere kaydı.

Sonunda geldi.

Eve dönüş uçuşu neredeyse bütün yaz kadar uzun geldi. Neredeyse 30 saattir uyanıktım ki sonunda çok tanıdık Bulgar yaz esintisini yüzümde hissettim ve valizlerini almak için sabırsızlanan tüm Bulgarların çok tanıdık küfürlerini duydum. Evdeydim!

Annemle tekrar bir araya gelmek, tahmin edebileceğiniz kadar sevimsizdi. Birçok rahatlatıcı kucaklama ve hikaye paylaşıldı. Eve dönerken, tüm vücuduma yayılan ve beni sakinleştiren sıcak, huzurlu his sayesinde uykuya dalıyor ve uyuyordum. Ancak dairemizin kapısını açar açmaz, sarsılarak uyandım. Kahve ve krep gibi kokuyordu.

İşte o zaman tüm duygular ve anılar bana geri döndü ve gözyaşları onarılamaz bir baraj gibi akmaya başladı. Annemin neden ağladığım hakkında hiçbir fikri yoktu ve ona söylemeye kendimi toparlayamadan kendimi yorgunluktan kanepede bayılırken buldum. İçimde kalan tek bir duygu kaldı - şükran. Hiç olmadığım kadar minnettardım.

Uyandığımda çoktan akşam olmuştu. Birkaç saat önceki kokunun yerini şimdi daha iyi bir koku almıştı. Yiyecek hayallerimin sonunda gerçek olduğunu hissettim. Tavuk ve pilav kokusuydu.

O yaz öğrendiğim üçüncü ve son şey, çok uzun süre uyumuş olmamdı. Bu yaz beni sonsuz uykumdan uyandırdı ve gözümün önünde saklı olan ama şimdiye kadar gözümden kaçan her şeyi bana gösterdi. Huzurumu koruyan küçük şeylere dikkat etmemiştim. Sabahları kendi kahvemi yapabilmek gibi. Kendi yatağımda uyumak. Ya da bir yemeğe 10 dakikadan fazla zaman ayırabilmek ve bundan keyif alabilmek.

###

Lora Slavova, Bulgaristan'daki Amerikan Üniversitesi'nde ikinci sınıf öğrencisidir. En sevdiği yemek tavuk ve pilavdır.