Dolly Parton เคยอ้างว่าเธอและพี่น้องของเธอ 'ไม่ถูกตี' - 'We Got Whippin's Tennessee Old Plain'

Dolly Partonเติบโตใน ภูเขา ของรัฐเทนเนสซีตะวันออก เธอมีวัยเด็กที่ห่างไกลจากชีวิตที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้ ครั้งหนึ่ง ราชินีแห่งชนบทได้เข้าสู่สิ่งที่การมีระเบียบวินัยก็เหมือนกับตัวเธอเองและพี่น้องของเธอ 

Dolly Parton บอกว่าเธอและพี่น้องของเธอไม่ได้ 'ถูกทำร้าย'

ในไดอารี่เล่มแรกของ Parton, Dolly Parton: My Life and Other Unfinished Business นักร้องเพลง “ Coat of Many Colours ” ต้องการทำให้ชัดเจน: เธอไม่ได้ออกมาบอกว่าเธอ “ถูกทำร้าย” ตอนเด็ก “อย่างที่คนดังบางคนมี” 

“พวกเราไม่มีใครเป็นลูกเลย” เธอเขียน “เราไม่ได้พ่ายแพ้ เราได้หวดก้นเทนเนสซีธรรมดาๆ และความจริงแล้วเราสมควรได้รับพวกเขา”

ความตั้งใจของเธอคือการอธิบายว่าชีวิตในภูเขาเติบโตขึ้นมาเป็นอย่างไร วิธีที่พ่อแม่ของเธอตีสอนเธอและพี่น้องเป็นส่วนสำคัญของเรื่องนั้น  

เด็ก Parton ไม่เคยบอกกันและกัน

Parton และพี่น้องของเธอดำเนินชีวิตตามกฎเกณฑ์ที่เคร่งครัด: ห้ามทำตัวเหลวไหล 

“เมื่อพวกเราคนใดคนหนึ่งทำผิด คนอื่นๆ ที่เหลือก็ยอมตายดีกว่าบอกฝ่ายที่ทำผิด” เธอเขียน “ฉันไม่รู้ว่านั่นเป็นเพราะความภักดีต่อพี่น้องชายหญิงหรือรหัสที่ไม่พูดของพวกซุกซนที่ทำให้เรานิ่งเงียบโดยรู้ว่าบริการแบบเดียวกันจะได้รับจากเราเมื่อเราเป็นผู้ 'ทำมัน'” 

แต่เนื่องจากเด็ก ๆ ของ Parton ภักดีต่อกันและกันมาก พวกเขาทั้งหมดจึงถูกตบเมื่อไม่มีใครออกมาสารภาพ เมื่อคิดย้อนกลับไป Parton ก็ตระหนักได้ว่านี่หมายความว่าพวกเขาทั้งหมดถูกตีมากกว่าที่จะตบตีกัน 

“หากเราใช้เวลาสักครู่เพื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราอาจพบว่าความภักดีที่เราให้ความสนใจในธนาคารเด็กที่ไม่ได้พูดนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเราเลยหากตั้งใจที่จะประกันการถูกทุบตีก้นของเรา” สำหรับความผิดในอนาคต” เธอเขียน “วิธีนี้ทำให้เราถูกเฆี่ยนไม่เฉพาะกับคนในอนาคตเท่านั้นแต่กับทุกคนในปัจจุบันด้วย ถึงกระนั้น โค้ดก็ถูกติดตาม และฉันควรจะมีความสมบูรณ์บางอย่างในนั้น หากไม่ใช่ตรรกะที่ชัดเจนที่สุด”

นายและนางพาร์ตันมีวิธีการลงโทษที่แตกต่างกัน 

พ่อของ Partonจะให้เด็ก ๆ เข้าแถวและตบพวกเขาทีละคนด้วยสายรัดหนัง นักร้อง “ อย่าทำให้ฉันต้องลงมาที่นั่น ” มักจะพยายามเป็นคนสุดท้ายเสมอ โดยหวังว่าพ่อของเธอจะสูญเสียการนับและลืมเธอไป แต่แผนของเธอไม่เคยได้ผล  

“การอยู่ในอันดับท้าย ๆ และเป็นเด็กที่อ่อนไหว ฉันลงเอยด้วยความรู้สึกทุกครั้งที่โดนเด็กคนอื่น ๆ ราวกับว่ามันโดนก้นของฉัน” เธอเขียน

ในทางกลับกัน แม่ของ Parton “จะส่งเราไปเลือกสวิตช์”

เด็กๆ จะพยายามหาไม้ชิ้นใหญ่ที่สุดเท่าที่จะหาได้ด้วยความหวังว่าแม่ของพวกเขาคงไม่มีใจจะใช้มัน 

“เราจะออกไปหาสวิตช์ แต่กลับมาพร้อมกับแขนขาที่จะใช้เป็นเสารั้วได้ดีกว่า” เธอเขียน “จิตวิทยาของเรามักจะสวนทางกลับเมื่อ Mama เอาแต่โมโหและออกไปเองและหยิบสวิตช์ตัวแสบแสบก้นออกมาตัวนึง”

พาร์ตันไม่มองย้อนกลับไปถึงระเบียบวินัยในวัยเด็กของเธอด้วยความรู้สึกด้านลบ ความคิดของเธอเป็นเช่นนั้นที่ทำให้เธอเป็นเธอในทุกวันนี้