แปรงทาสี

เธอชอบวาดรูปแต่เป็นมือสมัครเล่น เมื่อไรก็ตามที่เธอพบว่าคำพูดของเธอล้มเหลว พู่กันและสีคือวิธีระบายความคิดของเธอ แต่ผู้คนกลับให้ความสนใจกับงานศิลปะของเธอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่แล้วเขาก็มาชื่นชมงานศิลปะทั้งหมดของเธอ ในไม่ช้า เธอก็เริ่มวาดภาพให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า ทีละภาพ ด้วยความเอาใจใส่ทั้งหมดของเธอ ชื่นชมงานศิลปะนานหลายชั่วโมง เขาสามารถจ้องมองพวกเขาได้ และสำหรับเธอ พวกมันเป็นมากกว่าภาพวาด — พวกเขาเติบโต เป็นภาษาแห่งความรักของเธอ สำหรับการสัมผัส จูบ หรือคำหวาน ไม่สามารถพูดคำว่ารักเธอได้ แต่เพียงพู่กันของเธอ วันดีคืนดี เขาก็จากไป งานศิลปะของเขาหรือของเธอหรือสีใด ๆ ก็เช่นกัน - ความผิดของใคร? เธอครุ่นคิดอยู่นานแต่ตัดสินใจไม่ได้เธอเก็บแปรงของเธอไว้ในกล่องและวางทิ้งไว้ปีแล้วปีเล่า พู่กันของเธอเก็บฝุ่นสักวันหนึ่งเธอจะจับมันอีกครั้ง — มันเชื่อใจเธอมากเกินกว่าจะวาดภาพ — เครื่องมือของเธอไม่ได้อยู่ไกลขนาดนั้นแต่ไม่มีใครที่เธออยากจะวาดภาพ เพราะกลัวที่สุดของเธอไม่ใช่ว่าเธอจะหาภาพวาดไม่เจอ - คนที่คู่ควร แต่ว่าเธอไม่เคยวาดภาพเลย เพราะกลัวว่าจะสูญเสียคนๆ นั้นไปตลอดกาล มันปรากฏขึ้นในสมองอันสร้างสรรค์ของเธอเสมอ จู่ๆ เธอได้พบกับใครบางคน เสน่ห์แบบเด็กๆ เขาทำให้เธอเปล่งประกายและหัวเราะคิกคัก และทำให้เธออบอุ่นหลังจากนั้น ไม่นานเธอก็หยิบแปรงจากขุมของเธอ… แต่อนิจจา! เธอโยนมันทิ้งไปโดยพูดว่า “ไม่ใช่ผู้หญิง นี่ไม่ใช่หนทางที่จะรัก!”