Üzüldüğümde annem asla teselli etmez, sadece bende bir sorun olduğu için düzeltmem gereken bir şey olduğu için üzgün olduğumu söyler. Bu felsefe nedir?

Answer 1

Depresyona girdiğimde, hatta intihara meyilli olduğumda, annem bana bu kadar kötü bir yerde olmamın sebebinin, başkaları için çok fazla şey hisseden ve temelde istismar edilmek isteyen bir "paspas" olmam olduğunu söylerdi. Onun gözünde, bana yapılan her boktan şey benim kusurlarımın sonucuydu ve bundan dolayı kendimi kötü hissetmem gerekiyordu. Sanırım buna Budizm'in çarpık bir versiyonu veya batıdaki muadili stoacılık diyebilirsiniz; burada tüm ıstırap, insanlara ve şeylere bağlanma ve basitçe kontrol edilemeyen süreçleri ve sonuçları kontrol etmeye çalışmanın doğal sonucu olarak görülür. Bir adım daha ileri gitti ve bu takıntılardan dolayı hor görülmeyi hak ettiğime karar verdi.

Sonunda onunla hemfikir oldum ve acı çekmenin ve bana acı çektiren insanların yanında olmanın benim seçimim olduğu fikrini tamamen içselleştirdim.

Bu yüzden, ne yaparsam yapayım bana asla gerçek bir anne olamayacak, soğuk, anlayışsız bir insan olduğunu kabul ettim ve o zamandan beri onunla konuşmadım.

Answer 2

Zor aşk.

Eminim, bir baş belası olmadığınız ve kefaletle serbest bırakılmadığınız sürece, çoğu insan, birileri onları kefaletle serbest bıraktığı için veya yapmaya devam etmelerini sağladığı için, insanların eylemlerinden sorumlu olmak zorunda olmadıkları zamanları anlamaz veya sevmez. yardımcı olmayan şeyler.

Zor aşk, sevdiklerimize değişmek ve daha iyi bir insan olmak için nedenler bulabilmeleri için kararlarının acısını hissetmelerine izin verdiğimiz bir felsefedir. Sonra sevdiklerimiz olarak önce onları uyarıyoruz, olmasına izin veriyoruz, neden olduğunu hatırlatıyoruz, düşünmelerine izin veriyoruz, değişimlerinde onlara yardımcı oluyoruz, seçenekler sunuyoruz ve örnek oluyoruz.

Annen sesinden benimkine çok benziyor, "Dökülen süte ağlamanın faydası yok." Acıma partisi yapmak yerine her zaman bir şeylerden öğrenmemi istedi. Neredeyse her duruma nasıl uyum sağlayacağımı öğrendim ve hayatımı mutlu etmek için başkalarına bağımlı değilim. Bu şekilde yalnız olmaktan asla depresyona girmiyorum, ama yanımda arkadaş varken hayatı daha çok seviyorum.

Keşke daha fazla ebeveyn böyle olsa ve çocuklarına hiç sahip olmadıklarını “VERMEK”ten vazgeçsin. Bağımlılık, günümüz toplumundaki birçok sorundan biridir. Annenizin gücüne şükredin.