Kendime teşhis koymak istemiyorum ama sanırım duyarsızlaşma/derealizasyon bozukluğum olabilir. Anneme söylemeye korkuyorum ve ne yapacağımı bilmiyorum. 14 yaşındayım. Ne yapmalıyım?
Yanıtlar
Nasıl hissettiğiniz hakkında güvendiğiniz biriyle konuşmanız gerekir. Onu içeride tutmayın, büyük ihtimalle kendi kendine gitmeyecek ve sadece ilerleyecektir. Hepimizin hayatımızın bir noktasında yardıma ihtiyacı var, bu utanılacak bir şey değil, nasıl inşa edildiğimizdir. Eminim günün sonunda annenin sana olan ilgisi ve bakımı, damgalanma korkusundan daha ağır basacaktır. Çoğu ebeveyn, çocuklarının iyi olup olmadığını ve değilse de kendilerini iyi hissetmek için ihtiyaç duydukları yardımı nasıl alacaklarını bilmek ister.
Buradaki sorun tipiktir. Bu “anneme söylemeye korkuyorum” cümlesi aslında ondan düzgün bir yanıt alamayacağını BİLDİĞİNİZ anlamına gelmiyor mu?
DP/DR hakkında suçluluk duyacak bir şeymiş gibi konuşuyorsun.
DP/DR, bir açıdan çocukluktaki duygusal ihmalden kaynaklanır. Bu problemin sizde olabileceğini düşünmeniz ve kendi annenize söylemekten korkmanız tamamen anormal (ve HİÇBİR ZAMAN sizin suçunuz değil).
Bu (üzgünüm) çünkü annen hayatın boyunca seni ihmal etti ve içgüdüsel olarak bunun hoş karşılanmayacağını biliyorsun.
Bir çocuk gibiydim, hayatımdaki her sorunu tek başıma çözmeye çalışıyordum çünkü annemin tepkilerini tek kelime etmeden, hiçbir şey yapmadan biliyordum. Bu yüzden zamanın %99'unda sorunlarımı kendime sakladım.
Bu, DP/DR'nin 1 numaralı nedenidir.
Ne yapmalısın? Söyleyeceklerim içgüdülerinize (sorununuza neden olan içgüdülerinize) karşı gelecek, güvendiğiniz birini (belki bir terapist?) edinin ve onunla hayatınızda, ailenizde olup bitenler hakkında KONUŞUN.
Not:
- Duygularınız önemli.
- Nasıl hissettiğin önemli.
- ÖNEMLİ OLURSUN.
Muhtemelen içgüdüsel olarak bu 3 cümlenin tam tersi gibi hissetmek için eğitildin.