วันนี้มีภาพอะไรบ้างที่จะทำให้ทุกคนมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง?
คำตอบ
ภาพนี้. ดูไม่มาก แต่ฉันอธิบายได้!
เจ้าหมาสุดหล่อนั่นก็คือ บินนิงตัน เขาเป็นลูกของฉันในกลุ่มของฉัน ฉันได้เลี้ยงลูกสุนัขมาประมาณ 7 ปีแล้ว และฉันได้ช่วยชีวิตมันตั้งแต่อายุยังน้อย ดังนั้นมันจึงค่อนข้างพิเศษสำหรับฉัน แม้ว่าเขาจะตัวใหญ่ แต่เขาอายุเพียง 6 เดือนเท่านั้น เขาเป็นคนโง่และอ่อนหวาน แต่ก็ช่างสงสัยมากเหมือนกับลูกสุนัขส่วนใหญ่ นอกจากนี้ เขายังมีปัญหาทางระบบประสาทบางอย่างที่เรายังพบอยู่ แต่เรารู้ว่าบางครั้งเขาอาจสับสน และมองเห็นได้ไม่ดีเท่าที่ควร นอกจากนี้เขายังมีอาการชักเล็กน้อย (นั่นเป็นเพียงข้อสังเกตเสริม) ดังนั้นฉันจึงแน่ใจว่าได้มอบการดูแลและเอาใจใส่เป็นพิเศษให้เขาเพื่อให้เจริญเติบโต
เมื่อ 2 สัปดาห์ที่แล้ว ฉันปล่อยลูกๆ ออกไปที่สนามหญ้าหลังบ้านที่มีรั้วรอบขอบชิด ฉันก้าวเข้าไปอีกครั้งเพื่อหยิบเสื้อแจ็คเก็ต (เช้าวันนั้นอากาศหนาวอย่างไม่คาดคิด) ขณะที่พวกเขาเดินลงบันไดดาดฟ้า ฉันกลับมาภายในไม่ถึงหนึ่งนาที เมื่อฉันมองออกไป ฉันเห็นสุนัขแก่ๆ วิ่งไปมา แต่ฉันเฝ้าสังเกตลูกของฉันเป็นพิเศษ และฉันก็ไม่เห็นมันกระโจนไปมาเหมือนปกติ ยังมืดอยู่นิดหน่อย ฉันก็เลยเดินออกไปที่สนามหญ้า.. ก็ยังไม่มีบินนี่ ฉันเริ่มเรียกชื่อเขา..แต่ไม่มีอะไรเลย ฉันมองกลับไปและตรวจดูประตูว่าปิดแล้ว ฉันตรวจดูทุกตารางนิ้วของลานนั้นก่อนที่ใจฉันจะเริ่มจม เขาไปแล้ว.
ฉันยังไม่รู้ว่าเขาออกไปได้อย่างไร แต่เขาทำ ฉันเดินขึ้นลงตามถนนในละแวกบ้านเป็นเวลาหลายชั่วโมง เรียกเข้าทำงานเพื่อค้นหาต่อไป เมื่อเวลาผ่านไป ฉันได้รวบรวมเพื่อนและครอบครัว ขับรถไปรอบๆ และขยายขอบเขตการค้นหา เย็นวันนั้นฉันโพสต์รูปภาพของเขาทางออนไลน์เพื่อขอความช่วยเหลือ ท่ามกลางความมืด ผู้คนหลายร้อยคนในพื้นที่ได้แชร์โพสต์นี้ - แต่โทรศัพท์ของฉันไม่เคยดังเลย ไม่มีข้อความ ไม่มีการพบเห็น ฉันอกหัก
วันรุ่งขึ้นฉันก็ทำสิ่งเดียวกันซ้ำอีกครั้ง แต่ยังไม่มีวี่แววของบินนี่ คืนที่สองที่เขาจากไป ฉันเริ่มกังวลว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก ลูกหมาของฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันและพวกมันมีความหมายทุกอย่างสำหรับฉัน ฉันรู้ว่าเขาจะไม่กลับมาด้วยตัวเอง ต้องมีใครสักคนตามหาเขา และฉันก็พยายามอย่างหนักที่จะทำเช่นนั้น เช้าของวันที่สาม ฉันรู้ว่าฉันต้องรวบรวมสติและกลับไปทำงาน เสียงนาฬิกาปลุกของฉันดังตอนตี 4.00 น. ฉันต้องออกเดินทางก่อน 5.30 น. ฉันยังคงร้องไห้และไม่ได้นอนหรือกินข้าวมา 2 วันแล้ว ฉันเป็นคนพินาศ
เมื่อเวลา 5:02 น. การแจ้งเตือน Messenger ของฉันก็ดับลง มีคนบอกว่าพวกเขาคิดว่าเห็นสุนัขตัวหนึ่งที่ดูเหมือนเขาเดินเตร่ไปรอบๆ สวนสาธารณะที่อยู่ห่างจากถนนประมาณ 2.5 ไมล์อย่างเขินอาย ฉันกระโดดขึ้นรถแล้วรีบขึ้นไปที่นั่นให้เร็วที่สุด มันเป็นสัญญาณแรกของความหวังที่ฉันมีใน 3 วัน ฉันเดินไปสวนสาธารณะนั้นเป็นเวลา 4 ชั่วโมงเพื่อเรียกเขา ในที่สุด ประมาณ 9 โมงเช้า ฉันเห็นบินนี่ตัวน้อยแอบมองผ่านพุ่มไม้ ฉันหยิบลูกสุนัขน้ำหนัก 60 ปอนด์ขึ้นมาแล้วอุ้มไปที่รถ ฉันร้องไห้ด้วยความโล่งใจและมีความสุข ตอนแรกเขากลัว..แต่เมื่อเขารู้ว่าเป็นฉัน เขาก็ละลายเข้าไปในอ้อมแขนของฉัน และฉันรู้ว่าเขาก็รู้สึกแบบเดียวกัน
ภาพนี้เป็นลูกสุนัขที่หมดแรงนั่งรถกลับบ้าน Binnie จับอุ้งเท้าของเขาไว้บนแขนของฉัน และถ้าฉันขยับมัน เขาจะเอื้อมมือออกไปและไม่ยอมปล่อย เขาเหนื่อยพอๆ กับฉัน แต่ก็ปลอดภัยและไม่เป็นอันตราย ภาพนั้นทำให้ฉันมีความสุขเพราะคิดว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก แต่เขาอยู่ตรงนี้แล้ว
ฉันรู้ว่าเจ้าของหลายคนไม่โชคดีเท่ากับการตามหาลูกสุนัขที่หายไป และฉันก็เสียใจกับพวกมันด้วย แม้จะมีไมโครชิปและการแพร่กระจายข้อมูลบนโซเชียลมีเดียได้ง่ายและรวดเร็ว แต่ลูกสุนัขบางตัวก็ไม่เคยกลับบ้าน แต่ฉันรู้สึกขอบคุณมากที่ทำเช่นนั้น
และอีกหนึ่งช็อตสำหรับตอนจบอันแสนสุข!
อย่าลืมกอดลูกน้อยของคุณ!
พวกเขาอาจเป็นเพียงส่วนเล็กๆ ของโลกของเรา แต่สำหรับพวกเขา เราคือโลกทั้งใบของพวกเขา
*แก้ไข: ขอบคุณทุกท่านที่โหวตและแบ่งปันเรื่องราวของฉัน มันเป็นสิ่งพิเศษสำหรับฉัน และฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับคำพูดและความรักที่พวกคุณทุกคนมอบให้ฉันและลูกๆ ของฉัน ขอบคุณมาก!!!!
PS: ฉันแก้ไขข้อผิดพลาดด้านไวยากรณ์เล็กน้อยแล้วเช่นกัน (อ๊ะ!)
แบ่งปันความรัก แบ่งปันรอยยิ้ม และใจดีเสมอ!