การเป็นน้องคนเล็กมีบทบาทอย่างไรในชีวิตของคุณ?
คำตอบ
ฉันอยู่ในสถานการณ์ที่ค่อนข้างแปลก เพราะตอนที่ฉันเติบโตมาที่บ้านแม่ ฉันเป็นคนสุดท้อง ในขณะที่ฉันอยู่กับพ่อ ฉันมีน้องสาว ฉันมีพี่สาวอีกสองคนที่อายุมากกว่าฉัน 5 และ 7 ปี อย่างไรก็ตาม จากประสบการณ์ที่ได้รับจากฝั่งแม่ ฉันยังคงสามารถพูดได้ว่าฉันเป็นคนสุดท้อง สำหรับฉัน การเป็นน้องคนสุดท้องในสามคนนั้น ถือเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมาก
- ฉันไม่ต้องเข้า-ออกบ้านตามเวลาเคอร์ฟิว และมีกฎเกณฑ์และการดูแลจากพ่อแม่น้อยมาก โชคดีที่พี่สาวของฉันต้องทนทุกข์กับช่วงเวลาที่พ่อแม่ของฉันเข้มงวดมาตลอด พวกเธอมีเคอร์ฟิวที่เข้มงวดตั้งแต่ตอนโต พวกเธอถูกเฝ้าติดตามอย่างใกล้ชิดมากกว่าฉันมาก และมีวัยเด็กที่เข้มงวดกว่าโดยรวม ความคาดหวังที่มีต่อพวกเธอค่อนข้างสูง แต่เมื่อฉันโตขึ้น เจ็ดปีหลังจากลูกคนแรกเกิด พ่อแม่ของฉันก็ผ่อนคลายลงมาก ลูกคนโตและลูกสองคนสบายดี พวกเขาจึงคิดว่าฉันก็คงสบายดีเช่นกัน
- พี่สาวของฉันต้องขับรถพาฉันไปส่งบ่อยมาก
- ฉันได้รับของที่ส่งต่อมาให้ทั้งหมด และเงินเบี้ยเลี้ยงก็เพิ่มมากขึ้นด้วย
- เมื่อฉันทำอะไรบ้าๆ แบบวัยรุ่น พ่อแม่ของฉันก็ไม่ได้สนใจหรือใส่ใจมากนัก
- ฉันมักจะมีความรับผิดชอบน้อยที่สุด (และยังคงเป็นเช่นนั้นจนถึงทุกวันนี้) เมื่อเป็นเรื่องของเรื่องครอบครัวของเราสามคน
แต่สิ่งที่น่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด หรืออีกนัยหนึ่ง คือสิ่งที่มีผลกระทบต่อชีวิตของฉันมากที่สุด ก็คือคำแนะนำที่พี่สาวของฉันมอบให้ฉัน
ฉันพบว่าพี่สาวของฉันเข้าใจโลกที่ฉันอยู่มากกว่าพ่อแม่ของฉันมาก พี่สาวของฉันมีความรู้เกี่ยวกับการตัดสินใจในชีวิตของฉันมากกว่าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเติบโตขึ้น (เพราะเรียนโรงเรียนเดียวกัน ตัดสินใจเหมือนกัน อยู่ในสภาพแวดล้อมเดียวกัน) พวกเธอสนับสนุนให้ฉันทำกิจกรรมดีๆ ที่ช่วยให้ฉันเติบโตขึ้น พวกเธอสามารถช่วยฉันผ่านขั้นตอนการสมัครเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย (และต่อมาคือขั้นตอนการหางาน) ได้ – ทำให้ฉันได้รับแสงสว่าง/ความเข้าใจมากกว่าพ่อแม่ของฉันมาก พวกเธอคอยให้แน่ใจว่าฉันจะไม่ทำผิดพลาดแบบเดียวกับพวกเธอ ฉันยังเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันกับพวกเธอหลังจากที่เธอจบการศึกษา (แม้ว่าจะอยู่ในแผนกเดียวกันก็ตาม) และสามารถใช้ประโยชน์จากการเชื่อมต่อมากมายผ่านเธอได้ พูดง่ายๆ ก็คือ ฉันเป็นหนี้พี่ๆ ของฉันมาก
ข้อเสียเพียงข้อเดียว: ฉันยังต้องดำเนินชีวิตให้เป็นไปตามนั้นอีกมาก
การเป็นน้องคนเล็กก็ดีนะ แนะนำเลย
ฉันมีชีวิตที่สุขสบาย ฉันเป็นน้องชายที่ได้รับการเอาใจใส่และปกป้องของลอรีและเทรซีย์ พี่สาวฝาแฝดของฉัน ฉันอายุน้อยกว่าเธอสองปี
ไม่มีใครเลยที่จะพูดอะไรเกี่ยวกับน้องชายของตัวเองได้ ไม่เช่นนั้นพวกเด็กผู้หญิงก็จะไล่ตามพวกเขาเหมือนผี แม้แต่ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่ พวกเขาก็คอยจับตาดูฉันอยู่ตลอดเวลา และมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฉันจะคว้าตัวผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันกำลังต่อสู้อยู่และทุบตีเขาอย่างรุนแรงพร้อมบอกว่า “ปล่อยน้องชายของเราไว้คนเดียว!” นั่นเป็นเรื่องน่าอายมากสำหรับฉัน
วันหนึ่งแม่ได้รับโทรศัพท์จากโรงเรียนเกี่ยวกับการทะเลาะวิวาทและการกักขัง
“โอ้ ฉันคุยกับอาร์เจแล้ว และทะเลาะกัน ใครเป็นคนเริ่มก่อน” แม่ถาม
“โอ้ ไม่ใช่ RJ นะ มันเป็นลูกสาวของคุณ” อาจารย์ใหญ่บอกเธอ
“ลูกสาวของฉัน!”
“ใช่ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะปกป้องพี่ชายของพวกเขา คุณนายฮอลแลนด์ ฉันไม่รู้สึกว่าการต่อสู้เป็นสิ่งที่เด็กสาวอายุสิบหกควรทำ และมันเป็นการต่อสู้แบบสองต่อหนึ่ง”
“เอ่อ โอเค ฉันจะคุยกับพวกเขา” แม่บอกกับอาจารย์ใหญ่
แม้แต่ตอนที่พวกเขายังเป็นวัยรุ่น พวกเขาก็ยังคอยดูแลและปกป้องฉัน ฉันจำได้ว่าตอนเรียนอยู่ห้องเดียวกัน ฉันคุยกับเพื่อนๆ ระหว่างคาบเรียน ฉันอายุสิบห้า เป็นวันหลังจากที่เราแข่งฟุตบอลกัน มีผู้ชายคนหนึ่งพูดเสียงดังว่า “ถ้าไม่มี RJ เราคงชนะไปแล้ว!” ฉันวิ่งกลับมาและเล่นได้ไม่ดี ฉันปล่อยให้มันผ่านไป ไม่สนใจ และที่จริงแล้ว เขาอาจจะพูดถูกก็ได้
ลอรีและเทรซีย์กำลังเดินผ่านไปพร้อมกับเพื่อนๆ และได้ยินเสียงเขา ฉันมองลอรีที่หันกลับไปหาเขาเพื่อจะเดินเข้าไปใกล้ เธอยกมือขึ้นราวกับจะจัดทรงผม ยกข้อศอกขึ้นและฟาดหัวเขาจนดูเหมือนเป็นอุบัติเหตุ
เธอหันมาด้วยสีหน้าแปลกใจปลอมๆ แล้วถามว่า "โอ้ ฉันทำให้คุณเจ็บเหรอ?"
เขากุมหัวแล้วพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “ใช่!”
ลอรีหันหลังแล้วเดินต่อไป “ดี” เธอกล่าวพร้อมมองมาที่ฉันและยิ้มเล็กน้อย ฉันวิ่งไปหาเธอแล้วเธอก็หยุด
“หยุดเถอะ ฉันดูแลตัวเองได้ ฉันไม่ต้องการให้พี่สาวมาดูแล”
ลอรีพูดพร้อมกับยิ้มให้เพื่อนๆ ที่อยู่รอบๆ “หน้าที่ดูแลน้องชายของเราคืออาร์เจ”
“มันเขียนไว้ที่ไหน” ฉันถาม ซึ่งทำให้เทรซี่มีไหวพริบเฉียบแหลมมากขึ้น
“พระราชบัญญัติพี่-น้อง ปี 1926 ย่อหน้า 2000 หน้า 774 กล่าวคือ พี่สาวมีสิทธิ์ที่จะปกป้องน้องชายไม่ให้ถูกใส่ร้าย ถูกเรียกชื่อหรือถูกทำร้าย ถูกไล่ล่า ถูกเอาเปรียบและถูกเอาเปรียบ และแก้แค้นในคดีฆาตกรรม ขอพระเจ้าอย่าทรงห้าม หนังสืออยู่ในห้องสมุด RJ เป็นหนังสือมือสองที่ชั้นสาม” เธอเล่าเรื่องราวทั้งหมดโดยไม่ลังเล เพื่อนๆ ของเธอหัวเราะ
“ใช่” ลอรีกล่าว “เราจำได้แล้ว คุณได้รับการคุ้มครองอย่างดี อาร์เจ” ลอรียิ้มโดยแสร้งทำเป็นจัดทรงผมให้ฉัน เพื่อนๆ ของฉันที่แอบชอบสาวๆ สองคนนั้นจ้องมองพวกเธอด้วยรอยยิ้ม พี่สาวฝาแฝดของฉันเดินจากไปพร้อมเพื่อนๆ ของพวกเธอ
“ชาติหน้าฉันคงมีพี่สาวแบบนั้น” คีธเพื่อนของฉันพูดอย่างเคลิ้มๆ จริงๆ แล้ว มันทำให้ฉันอายมาก บางครั้งพวกเธอก็แสดงท่าทีปกป้องเกินขอบเขตที่ฉันชอบ
แม้แต่พ่อยังคุยกับพวกเธอด้วย “สาวๆ ฉันรู้ว่าพวกเธอรักน้องชายของเธอ แต่เขาต้องเรียนรู้ที่จะจัดการกับสถานการณ์ของตัวเองและยืนหยัดด้วยตัวเองโดยที่พวกเธอสองคนไม่ต้องมายุ่งวุ่นวาย ให้พื้นที่กับเขาบ้าง แล้วเทรซี่ ลืมเรื่องพี่น้องชายของพวกเธอไปซะ”
บทบาทของฉันในฐานะน้องคนเล็ก ผู้ชายที่มีพี่สาวสองคนคือ…… ฉันไม่มีไอเดียเลย บัตเลอร์?
“อาร์เจ เอาโค้กมาให้ฉันหน่อย”
“คุณวิ่งไปเอาเสื้อแจ็คเก็ตจากห้องของฉันมาได้ไหม”
“คุณวิ่งขึ้นไปเอาป๊อปคอร์นมาฝากหน่อยได้ไหม”
ดังนั้น บทบาทของฉันในฐานะน้องชายของพี่สองคน ไม่ใช่คนตัวเล็ก คือ เป็นพ่อบ้าน ผู้ทำอาหารเช้าบนเตียง (คอยดูแลให้ฉันเอาส่วนสีขาวๆ หยักๆ ออกไปจากไข่ที่แตกสดๆ) เป็นผู้รักษาความลับ (ไม่บอกพ่อแม่เมื่อพวกเขาแอบออกจากบ้านเพื่อไปอยู่กับเพื่อนๆ หรือว่าพวกเขาจัดงานปาร์ตี้ริมสระน้ำตอนที่พ่อแม่ของฉันไม่อยู่) และเป็นน้องคนสุดท้องในครอบครัว และสามารถหนีรอดจากการฆาตกรรมได้เกือบหมด