คุณเคยร้องไห้กับภาพที่หายไปไหม? คุณเคยสูญเสียรูปถ่ายและไม่สนใจหรือไม่? ทำไม
คำตอบ
ผู้คนร้องไห้กับภาพที่หายไป เพราะสำหรับพวกเขาแล้ว รูปภาพเป็นสิ่งเดียวที่เชื่อมโยงพวกเขากับบุคคลในรูปภาพ เราคุ้นเคยกับการรับรู้ เห็น ยอมรับคนที่เราห่วงใยต่อหน้าเรา และจากจุดนั้น เราก็รู้ว่าเขาหรือเธออยู่ที่นี่ในโลกนี้ มีชีวิต หายใจอยู่ในอากาศเดียวกัน ยืนอยู่บนพื้นเดียวกันกับเรา เราถ่ายรูปกับคนที่เรารักเพื่อจะได้จดจำความทรงจำที่เรามีร่วมกันทุกครั้งที่มองรูปถ่ายก็เหมือนกับการเดินไปตามช่องทางแห่งความทรงจำหวนนึกถึงตอนแต่ละตอนแต่ละวินาทีแต่ละนาทีแต่ละชั่วโมงก่อนหน้านั้น ถ่ายภาพแล้วและหลังจากถ่ายภาพแล้ว
สำหรับฉัน การพึ่งพาความทรงจำเพียงอย่างเดียวนั้นไม่เพียงพอ ฉันต้องเห็นมันด้วยตาเปล่า ภาพของคนที่ฉันรักสุดหัวใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อบุคคลนั้นจากไปหรือจากไป เราต้องการรูปภาพของบุคคลนั้นเพื่อช่วยบรรเทาความเสียใจนี้อย่างน้อยที่สุดที่จะไม่ได้พบเห็นอีกตลอดชีวิตที่เหลือ จินตนาการถึงคนในใจไม่เคยพอ กลัวจะทิ้งอะไรบางอย่างไว้ข้างหลัง บางอย่างที่ลืมนึกถึงรูปร่างหน้าตาของคนๆ นี้ อาจจะเป็นรอยย่นเล็กๆ ที่หางตา หรือรอยยิ้มเบี้ยวๆ ก็ตาม และเมื่อฉันลืมสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้น มันทำให้ฉันรู้สึกผิดอย่างมากที่คิดว่าจะลืมคนที่ฉันห่วงใยมากที่สุดได้อย่างไร ดังนั้นรูปภาพนี้จึงช่วยให้ฉันรักษาหัวใจ พัฒนาความจำ และช่วยให้ฉันรู้ว่าครั้งหนึ่งเขาหรือเธอเคยอยู่บนโลกนี้
ถ้าฉันไม่สนใจรูปถ่ายที่หายไป ก็เพราะฉันไม่คิดว่ามันจะสำคัญขนาดนั้น ภาพถ่ายไม่ได้มีความทรงจำที่หนักแน่นจนฉันคิดว่าเป็นสิ่งสำคัญสำหรับฉันที่จะต้องรักษามันไว้ หรือที่ฉันคิดว่าฉันสามารถได้รับความทรงจำนั้นอีกครั้งในอนาคตเพราะคน ๆ นั้นอยู่กับฉันตลอดเวลา
ฉันหวังว่านี้ตอบคำถามของคุณ. -
ใช่. พ่อของฉันเสียชีวิตเมื่อฉันอายุ 9 ขวบ และปู่ของฉันซึ่งก้าวเข้ามาเป็นพ่อทดแทนหลังจากนั้นก็เสียชีวิตเมื่อฉันอายุ 18 ปี ฉันมีรูปถ่ายบางรูปที่หายไปจนฉันร้องไห้ ฉันยังมีรูปพวกนั้นที่ฉันยังมีจนร้องไห้อยู่ มีภาพหนึ่งโดยเฉพาะที่เรา 3 คนอยู่ด้วยกันซึ่งถ่ายไว้ไม่นานก่อนที่พ่อจะเสียชีวิต เราก็ไปตกปลาด้วยกัน ฉันมีสำเนาดิจิทัลของรูปภาพนั้นบนอุปกรณ์หลายเครื่อง ตอนนี้ฉันเปิดดูในโทรศัพท์แล้ว และใช่ ฉันกำลังร้องไห้ ฉันยังมีฉบับพิมพ์อยู่ในอัลบั้มด้วย มันเป็นความเชื่อมโยงที่แท้จริงและจับต้องได้มากกับอิทธิพลของผู้ชายสองคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและเป็นแบบอย่างในชีวิตของฉัน