ปรัชญาเต๋า

ปรัชญาลัทธิเต๋ามีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับความหมายของคำเดียว: คำภาษาจีน "เต๋า"

ทุกภาษา วัฒนธรรม และศาสนามีคำที่สื่อถึงแนวคิดง่ายๆ มากกว่าหนึ่งแนวคิด แม้ว่าคำเหล่านี้มักมีความหมายหลายชั้น แต่ก็ไม่เคยเกิดความสับสนว่ากำลังพูดอะไร

ตัวอย่างเช่น ถามผู้คนหลายสิบคนเพื่ออธิบายคำว่า "สวรรค์" คุณอาจจะได้ยินคำจำกัดความหรือคำอธิบายต่างๆ มากมาย เช่นเดียวกับคำว่า "เต๋า" ซึ่งมักจะแปลว่า "ทาง" หรือ "ทาง" ก็เช่นเดียวกัน

เต๋า

แม้ว่าจะมีคำจำกัดความของเต๋ามากมาย คำเดียวนี้สื่อถึงปรัชญาทั้งหมด มุมมองเกี่ยวกับธรรมชาติพื้นฐานของชีวิตและจักรวาล

คำว่า เต๋า เป็นเพียงการแสดงออกถึงความเป็นหนึ่งเดียวที่ลึกซึ้งของจักรวาลและเส้นทางที่มนุษย์ต้องเดินไปมา แทนที่จะรบกวนความสามัคคีนั้น

เส้นทางนี้คืออะไร และเราจะหามันได้อย่างไร? เส้นทางเริ่มต้นด้วยความเข้าใจในที่มาของจักรวาล "การรู้จักจุดเริ่มต้นในสมัยโบราณคือแก่นแท้ของหนทาง" เล่าจื๊อ ปราชญ์ชาวจีนโบราณ ผู้เขียนเต้าเต๋อจิงกล่าว

วรรณกรรมชิ้นเอกชิ้นนี้เป็นที่รู้จักในภาษาอังกฤษว่า The Book of the Way เขียนเมื่อประมาณ 2,500 ปีก่อน เช่นเดียวกับงานวรรณกรรมที่ไม่มีใครเทียบ มันเกิดขึ้นในประวัติศาสตร์ในฐานะบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรครั้งแรกของปรัชญาลัทธิเต๋า

การพึ่งพาอาศัยกันของทุกสิ่ง

ปรัชญาลัทธิเต๋าในยุคแรกได้รับอิทธิพลอย่างลึกซึ้งจากการสังเกตธรรมชาติ นักปรัชญาลัทธิเต๋าระบุว่าทุกสิ่งมีสิ่งที่ตรงกันข้าม ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาเห็นว่าทุกสิ่งสามารถเข้าใจได้โดยเปรียบเทียบกับสิ่งที่ตรงกันข้ามเท่านั้น

กลางวันเป็นเพียงกลางวันสัมพันธ์กับกลางคืน เย็นเฉพาะเย็นสัมพันธ์กับความร้อน และอ่อนเฉพาะอ่อนสัมพันธ์กับแข็ง เมื่อมองลึกลงไป พวกเขาตระหนักว่าความสัมพันธ์เหล่านี้อยู่ในสภาวะที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา: กลางวันค่อยๆ เคลื่อนเข้าสู่กลางคืนและกลับมาอีกครั้ง

ทุกสิ่งจึงพึ่งพาอาศัยกัน โดยสังเกตกระบวนการของธรรมชาติ ลัทธิเต๋ากล่าวว่า เราสามารถเข้าใจความหมายของชีวิตของเราและสถานที่ของเราในโลกได้ แนวความคิดเหล่านี้เป็นรากฐานที่สำคัญของปรัชญาเต๋า

นักปรัชญาลัทธิเต๋ายังสังเกตเห็นว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในธรรมชาตินั้นง่ายดาย นี่ไม่ได้หมายความว่าไม่มีการดิ้นรน แต่เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นโดยปราศจากการไตร่ตรองก่อน

พิจารณาชีวิตของพืช เมล็ดตกลงบนพื้น ถ้าดินอุดมสมบูรณ์ และหากได้รับความอบอุ่น แสง และน้ำ ก็อาจปรากฏเป็นต้นกล้าได้ ไม่ต้องการคำแนะนำในการรู้วิธีหล่อเลี้ยงผ่านทางรากหรือวิธีการสังเคราะห์แสงและแผ่ออกเป็นพืชที่โตเต็มที่

ด้วยความรู้ที่มีอยู่ พืชจึงสมบูรณ์ในธรรมชาติของมันเอง ลัทธิเต๋าถามว่า ทำไมชีวิตคนเราจึงแตกต่าง? ทำไมไม่ปล่อยให้สถานการณ์คลี่คลายอย่างที่ควรจะเป็น แทนที่จะพยายามจัดการคนอื่นและจัดการเหตุการณ์?

ความเชื่อในปรัชญาลัทธิเต๋านี้เรียกว่าหลักคำสอนของการทำโดยไม่ทำและเป็นหัวใจของการปฏิบัติของลัทธิเต๋า เป็นข้อความของโคลงที่ 29 ของเต๋า Te Ching ต่อไปนี้:

คิดว่าจะรับมั้ย

เหนือจักรวาล

และปรับปรุงหรือไม่

ไม่เชื่อว่าจะทำได้

จักรวาลเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์

คุณไม่สามารถปรับปรุงได้

ถ้าคุณลองเปลี่ยนมัน

คุณจะทำลายมัน

ถ้าลองจับดู

คุณจะสูญเสียมัน

ธรรมชาติสมบูรณ์โดยไม่มีเรา ข้อนี้บอกเรา เราต้องตระหนักถึงข้อเท็จจริงนี้และเริ่มมีส่วนร่วมกับธรรมชาติในฐานะหุ้นส่วนในโครงการสากล

ภารกิจของเราตามปรัชญาลัทธิเต๋าคือการกลับไปสู่วิถีชีวิตตามธรรมชาติ โดยปราศจากภาระผูกพันจากสถาบันทางสังคมที่ซับซ้อนและความคิดทางปัญญา ลัทธิเต๋าแนะนำว่า การทำเช่นนี้จะทำให้เรากลับสู่สภาวะแห่งความสง่างามตามธรรมชาติ -- เต๋า

ในทางกลับกัน การติดต่อกับเจตจำนงที่บริสุทธิ์โดยกำเนิดนี้ จะทำให้วิญญาณของเราเข้มแข็งขึ้น ซึ่งเป็นที่มาของธรรมชาติ

อ่านต่อเพื่อค้นพบเพิ่มเติมเกี่ยวกับเต๋า เส้นทาง และการหาทาง -- องค์ประกอบหลักทั้งหมดของปรัชญาเต๋า

หากต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับลัทธิเต๋าและไทชิ โปรดดู:

สารบัญ

1. หาทาง
2. ลัทธิเต๋าและสังคม
3. ลัทธิเต๋าและจิตวิทยา
4. ลัทธิเต๋าและภาษา
5. ลัทธิเต๋ากับศิลปะจีน
6. ลัทธิเต๋าและการประดิษฐ์ตัวอักษร
7. ลัทธิเต๋าและ Chi
8. ลัทธิเต๋า

ในปรัชญาเต๋า การค้นหา "ทาง" (เต๋า) ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ในตอนแรก เพื่อให้เข้าใจเต๋า เราได้รับการบอกกล่าวว่า เราต้องพึ่งพาจิตวิญญาณของเรา ไม่ใช่สติปัญญาของเรา

แต่เราถูกกำหนดให้เข้าใจสิ่งต่าง ๆ ในสามวิธี: ผ่านสัญชาตญาณและอารมณ์ ผ่านประสาทสัมผัสของเรา และผ่านตรรกะของสติปัญญาของเรา

สัญชาตญาณและอารมณ์บอกเราว่าเรารู้สึกอย่างไรในสถานการณ์ต่างๆ ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเราแสดงให้เราเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกรอบตัวเรา ในที่สุด เราก็สรุปผลด้วยความคิดของเรา วิธีการรู้แต่ละวิธีเหล่านี้แสดงถึงความเข้าใจประเภทต่างๆ พวกเขาร่วมกันสร้างขอบเขตของประสบการณ์ธรรมดา

ความขัดแย้งคือการรู้ผ่านเต๋าอยู่เหนือวิธีการทั่วไปเหล่านี้ ลัทธิเต๋ากล่าวด้วยการปลูกฝังจิตวิญญาณเท่านั้น เราสามารถอยู่เหนือประสบการณ์ในชีวิตประจำวันได้

คำศัพท์ภาษาจีน shen หมายถึงบางอย่างเช่นคำว่า "วิญญาณ" ในภาษาอังกฤษ อย่างไรก็ตามความหมายไม่เหมือนกันทุกประการ Shen ถูกมองว่าเป็นของจริงเหมือนเลือดหรือกระดูก

เช่นเดียวกับทุกสิ่งทุกอย่างในจีน shen อยู่ในสมดุลหรือไม่สมดุล เมื่อมีความสมดุลและมีอยู่ในร่างกายในระดับที่เหมาะสม เรียกว่า พัฒนา.

การพัฒนาหรือการปลูกฝังจิตวิญญาณเป็นไปได้โดยอาศัยความคิดของเราสองด้านเรียกว่าจิตใจทางอารมณ์หรือ hsin และจิตใจปัญญาหรือ yi ซินสามารถใช้ปลุกเซินได้ แต่ต้องใช้ยี่เพื่อควบคุมมัน

หากไม่มีการควบคุมนี้ ปัญหาต่างๆ เช่น การนอนไม่หลับและความผิดปกติทางจิตก็จะเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม เมื่อพบการควบคุม ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ก็สามารถทำได้ ด้วยเหตุนี้ ลัทธิเต๋าและชาวพุทธจึงฝึกฝนวิธีการต่างๆ ที่ได้รับการออกแบบมาโดยเฉพาะเพื่อยกระดับพลังงานทางอารมณ์

ดังนั้น การปลูกฝังจิตวิญญาณจึงต้องอาศัยความเข้าใจทั้งด้านอารมณ์และสติปัญญา เพื่อควบคุมจิตวิญญาณในปรัชญาเต๋า เราต้องใช้จิตใจของเราเพื่อควบคุมพลังแห่งอารมณ์ที่กระตุ้นอารมณ์นั้น

สุดท้ายนี้ เราต้องแสดงออกผ่านการกระทำของร่างกายเรา การทำเช่นนี้จะทำให้เราแสดงความสมดุลที่สะท้อนถึงความสุขุมและความสง่างามภายในได้อย่างง่ายดาย พระคุณนี้เป็นความกลมกลืนตามธรรมชาติของเต๋าที่แสดงออก

รอยเท้าบนเส้นทาง

การหาทางและเดินตามทางในลัทธิเต๋านั้นยาก และเป็นการยากที่จะแน่ใจด้วยว่าเราอยู่บนเส้นทางนั้น เกี่ยวกับปัญหานี้ Chuang Tzu ผู้สืบทอดวรรณกรรมและจิตวิญญาณของ Lao Tzu เขียนว่า: "หากเต๋าสามารถอธิบายได้ เราจะทำอย่างเสรีเพื่อคนที่เรารักและผู้นำของเรา แต่มันเป็นไปไม่ได้ จะไม่พบเต๋าเว้นแต่ทั้งสองฝ่ายภายใน และโลกภายนอกอยู่ในความสามัคคี "

ข้อความนี้ซึ่งเขียนขึ้นหลังจากเล่าจื๊อสองร้อยปี ตอกย้ำข้อความพื้นฐานของเล่าจื๊อ

พยายามให้คำจำกัดความของเต๋าอย่างที่เราคิด ความหมายที่แท้จริงของมันมักจะหลีกหนีการอธิบายทางปัญญา ความพยายามที่จะตีความของเต๋าทำให้คนสับสนเป็นส่วนใหญ่ ไม่สามารถพบได้ด้วยคำพูดหรือผ่านการสืบเสาะทางปัญญา

สถานะของการดำรงอยู่ที่ไม่ยุ่งยากซึ่งเป็นตัวอย่างที่ดีในการค้นหาเต๋านั้นต้องการการกลับคืนสู่ธรรมชาติและการละทิ้งองค์กรทางสังคมที่กดขี่เรา Chuang Tzu อธิบายแนวคิดนี้ในข้อต่อไปนี้:

“เต๋านั้นไม่มีจุดเริ่มต้น ไม่มีจุดจบ สิ่งอื่นเกิดแล้วก็ดับ เป็นสิ่งไม่เที่ยง บัดนี้ ดีขึ้น แย่ลง เปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่หยุดยั้ง ย้อนอดีตไม่ได้ กาลเวลาไม่อาจจับได้ การสืบราชสันตติวงศ์ของชาติ ไม่มีที่สิ้นสุดและทุกอวสานมีจุดเริ่มต้นใหม่ตามมา ดังนั้น จึงอาจกล่าวได้ว่าหน้าที่ของมนุษย์ที่มีต่อเพื่อนบ้านนั้น รวมอยู่ในหลักการอันเป็นนิรันดร์ของจักรวาล ชีวิตของมนุษย์ดำเนินไปเหมือนม้าควบที่เปลี่ยนไปทุกทาง ทุก ๆ ชั่วโมง เขาควรทำอย่างไร ไม่ควรทำอะไร นอกจากปล่อยให้เน่าเปื่อยต่อไป”

ในแง่หนึ่ง การกำหนดรูปแบบของเต๋าดังกล่าวในแวบแรกดูเหมือนจะมองโลกในแง่ร้ายอย่างสุดซึ้งในข้อเสนอแนะที่ว่า เราแทบไม่สามารถควบคุมชีวิตของเราได้เลย นักปราชญ์บอกเป็นนัยว่าแง่มุมต่างๆ ในชีวิตของเราที่เราพยายามจัดการอย่างยิ่งยวดจะหลบเลี่ยงเราอยู่เสมอ

ในทางกลับกัน ความจริงของคำเหล่านี้มีความชัดเจนในตัวเองอย่างสมบูรณ์ ในที่สุดพวกเขาสามารถสร้างแรงบันดาลใจความหวังและความสุขได้ ความหมายของข้อความของ Chuang Tzu คือ: ไม่มีการขอความช่วยเหลืออื่นสำหรับเรา สิ่งที่เราต้องทำในชีวิตคือการเป็น ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้

Chuang Tzu ยังบอกเราถึงวิธีการระบุผู้ที่เป็นแบบอย่างชีวิตของผู้ที่แสวงหาเต๋า “ปราชญ์” เขาว่า “เป็นกุศล ไม่ใช่เพราะสำนึกในหน้าที่ แต่เพราะเป็นทางนั้น พวกเขาไม่ก่อหนี้หรือให้ผู้อื่นเป็นภาระแก่ตน พวกเขานำอาหารของตนไปในที่ซึ่งพบได้และเดินเตร่ ไร้กังวลไปทั่วโลก”

ปราชญ์ในปรัชญาเต๋าคือผู้ที่ตระหนักว่าธรรมชาติและโชคชะตาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ และพวกเขารู้ว่าโดยการเป็นมนุษย์ เราก็เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติเช่นกัน

วิธีอื่นในการหาหนทาง -- การสละสังคมเพื่อคืนสู่วิถีชีวิตตามธรรมชาติ -- จะได้รับการกล่าวถึงในหน้าถัดไป

หากต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับลัทธิเต๋าและไทชิ โปรดดู:

แนวคิดหลักในปรัชญาลัทธิเต๋าคือหัวข้อของการแสวงหาเต๋าโดยการละทิ้งสังคม และหัวข้อนี้มักถูกทบทวนบ่อยครั้งในกวีนิพนธ์และศิลปะลัทธิเต๋า

Chi K'ang กวีลัทธิเต๋าแห่งศตวรรษที่สองโฆษณา มีแนวโน้มว่าหนุ่มสาวและโรแมนติกในขณะที่เขียนโองการต่อไปนี้:

ฉันจะขับไล่ปัญญาและปฏิเสธการเรียนรู้

ความคิดของฉันจะล่องลอยไปในความว่างเปล่าอันยิ่งใหญ่

สำนึกผิดเสมอมา

จะไม่มีวันทำให้หัวใจของฉันได้พักผ่อน

ฉันเหวี่ยงเบ็ดในลำธารสายเดียว

แต่ความยินดีของข้าพเจ้าประหนึ่งว่าข้าพเจ้าได้ครอบครองอาณาจักร

ผมหลวมและไปร้องเพลง

ให้ชายสี่ชายแดนเข้าร่วมในบทภาวนาของฉัน

นี่คือจุดประสงค์ของเพลงของฉัน:

"ความคิดของข้าจะล่องลอยไปในมหาโมฆะ"

Chi K'ang tells us that what we commonly think of as knowledge and wisdom are obstacles in his path. What he has learned, he realizes, will not help him in his contemplation of Tao. Furthermore, spending his time in regret and reflecting on the sins of his past will bring him neither peace nor enlightenment.

Fishing in the little stream is a metaphor he uses to refer to a life lived with the Tao. Communion with the Tao will provide him with all he needs -- food and happiness fit for a king.

By untying his hair, he symbolically frees himself from societal conventions. His song, reminding people of their spiritual obligation to the Tao, is like a signal that will awaken all who hear it.

Like other Taoists, the poet never really does tell us what the Tao is. He can only show us the direction in which he is looking for Tao and the virtue he finds in its seeking. This method of indirectly discussing Tao is very much in keeping with the traditional Taoist path.

In Taoist philosophy, an enlightened mind is a mind unencumbered with the intellectual constructions of society. Enlightenment is a state of mind in which the universal principles that govern nature are reflected without effort.

Ideas born from such a state cannot help but surpass the more mundane ideas of an unenlightened mind. Unfortunately, simply being born into society has, as a consequence, the inheritance of its confusion.

Religions, legal systems, and rituals are all examples of the contrived systems that serve the private interests of certain groups. When we adopt the ideas they propound, we also adopt their interests and ways of thinking. By doing so, we lose sight of the true nature of things.

How best to rid ourselves of these misconceptions and flawed logic, how to go about renouncing society, is the Taoist problem.

Our five senses are partly to blame because they encourage us to explore the outer world. At times we are led by our eyes, and at others we follow our ears on a fool's quest. The psychological effects of colors, sound, smell, taste, and physical sensations in general, therefore, must be carefully controlled.

"The five colors blind our eyes, the five sounds deafen our ears, and the five flavors spoil our taste," says Lao Tzu in Verse 12 of the Tao Te Ching.

He implies that behind the world of the ­senses lies another world, an inner reality complete with its own sensibilities, all superior to our physical perceptions. Unfortunately, too much contact with the exterior world causes us to lose touch with that inner dimension and consequently with Tao.

This idea of an inner world that requires our energy and attention is central to Taoist philosophy. Because our attention is distracted by the outer world, our energies are diverted from the more important, inner tasks. As a result, we unnecessarily delay our return journey to the source, to the Tao.

As Lao Tzu says in Verse 47 of the Tao Te Ching:

One may know the world without going out of doors.

One may know the Way of Heaven without looking through the windows.

The further one goes, the less one knows.

Therefore the sage knows without going about,

Understands without seeing,

And accomplishes without any action.

The passage suggests that it is not the world as such that must be renounced, but rather its outer appearance.

We can know the world, the passage tells us, without actually exploring it. By exploring it we never reach the heart of the world, but only meet its shell, the part that envelops it and conceals its true inner nature.

The Way tells us to direct attention away from the overwhelming flood of ideas produced in our interaction with the everyday world. By doing so, it is possible to gain a measure of control over our emotions, since we no longer need to respond to the world.

If we can accomplish this, then the messages we receive from the world, although endless in their scope, can no longer influence us in the same manner, nor can they determine our outlook.

In this way, Taoists believe our inner world will gradually be purified and liberated from both the tyranny of the senses and the radical swings of emotion they invoke. Freedom from the boundaries imposed by daily life now becomes possible.

After progressing a certain distance on The Way, we escape the mundane laws affecting human existence. As our spirit develops, old patterns of thinking and behavior are left behind.

This inner work of Taoism is not only about acquiring something new; it is about freeing ourselves from something damaging that we already have -- the training we receive from society.

On the next page, Taoist philosophy gives modern psychology a run for its money with a Taoist perspective on human motivation, discipline, and modifying behavior.

To learn more about Taoism and tai chi, see:

Taoist philosophy has much in common with the philosophy espoused by the great Greek philosopher Socrates.

The famous Socratic maxim, "Know thyself," is based on his belief that by searching inward, into the mind and its mysterious operations, the seeker will find a pure form of knowledge, untainted by outside influences. He theorized that an understanding and development of the psychological self would lead to a corresponding development of the soul.

As we have seen, a similar idea plays an important role in Taoist philosophy. Like modern day psychologists, the ancient Taoists came to realize that a set of deeply seated motivations underlie our daily actions. These motivating forces remain hidden, yet actively work to determine our behavior.

In the modern world, we use many different techniques to explore those human motivations. Through discussion and sometimes using supplementary techniques like hypnosis , dream analysis, or drugs, professional counselors attempt to uncover these forces.

As part of Taoist philosophy, Taoist teachers agree that as we age, we learn to accept certain ideas and beliefs about ourselves and others and about how the world works in general. Once we have accepted them, they become part of us, and we refuse to modify them even if they are absolutely wrong.

Over time, these ideas sink to the back of our minds, and while they still influence our thinking processes, we are no longer aware they even exist. In this way, our hidden human motivations can indeed determine our everyday patterns of thought and behavior.

The basic problem with these hidden values is that they are unnecessarily restricting and can even be dangerous. Eventually, they can manifest as a pathological condition.

Unlike the clients of psychologists, however, practicing Taoists do not wait for an actual problem to develop before attempting to discover and modify the roots of their behavior. As part of the Taoist discipline, they naturally become aware of their hidden motivations.

Taoists are also well-aware that their discipline ultimately leads to self-transformation; it is a type of spiritual alchemy that enables practitioners to progress from an ordinary life to one more refined with many more possibilities.

Taoist practices seek to reduce these potentially damaging limitations of human motivation in three realms of human concern: the physical, the psychological, and the spiritual. Interestingly, our limitations manifest in ways that correspond to these three realms.

In terms of the physical, we learn to be inflexible and awkward in our movements. Over time, this state negates the natural athletic abilities most of us possess as children.

Secondly, in terms of the psychological, we learn unhealthy and unproductive mental behaviors. For this reason, sloth is regarded in many cultures as a deadly sin.

Finally, in terms of our spirit, we adopt negative, even cynical attitudes that not only stifle our own creativity and joy, but can lead to self-destruction and even the ruination of others.

Taoism is a practice devoted to casting off these limitations, many of that are learned through our social interactions. It is a self-imposed discipline that involves many procedures including, among others, chanting, meditation, and the physical movements of tai chi chuan . Some styles use ritual and prayer as well.

While psychologists use language to talk out problems, Taoists are very aware of the limitations of language, as discussed on the next page.

To learn more about Taoism and tai chi, see:

Despite some similarities between Taoist philosophy and psychology, one feature becomes very apparent when comparing Taoist and psychological approaches to the idea of self-transformation. Many psychological techniques, such as psychoanalysis, rely extensively on discussion as a methodology.

Proponents of these psychological approaches hope that by recognizing the underlying motivating forces that lead to behavior, the client will actually be able to change the resulting behavior. This may or may not be true.

Taoist practice, on the other hand, typically avoids conversation altogether, unless it is related to direct instruction. In Taoist philosophy, personal transformation is thought to result strictly from performing the prescribed exercises. The type of insight that results from therapeutic discussion is not highly valued.

The whole idea of the limitations of language and conversation when trying to express ideas relating to inner transformation has a very long history. Chuang Tzu, for example, noted the limitations of language in the attempt to express deep meaning.

"The universe is very beautiful," he wrote, "yet it says nothing. The four seasons abide by a fixed law, yet they are not heard. All creation is based upon absolute principles, yet nothing speaks." Chuang Tzu is simply trying to point out that we can appreciate beauty and recognize wisdom and knowledge without discussing any of it.

As a result of this aversion to language as a tool for self-expression, Taoists learned to use other methods of self-expression. The art of calligraphy, for instance, seeks to express certain qualities using written symbols and exactly what is said is not the only important factor. The true beauty in calligraphy is found in the lettering itself.

Advancing on the path is not so much an expression of meaning or even what is done, but of how things are expressed. The object of the discipline is found in its doing. This characteristic still holds true today.

In spite of these very different approaches to achieving inner transformation, the goals of psychologists and Taoist teaching masters are similar. They seek to help others reach a state of inner balance.

Taoist philosophy has traditionally believed that it is far easier to show the path to Tao than it is to explain it. Taoist prefer to inspire seekers through literature, artwork, or demonstration, letting imagery and metaphor convey their message. Certain media lend themselves more favorably to the expression of Taoist ideas than others.

Typically, the ideas of Taoism have been expressed in painting, poetry, fables, legends, and even in medicine and the martial arts. Since it is an inherent truth of Taoism that nothing very definite can ever be said about it, Taoist ideas have assumed a secretive and enigmatic character over the centuries.

Rich in description and metaphor, set in natural scenes of forests and lakes, often including birds and other animals, Taoist writings and other art forms conjure up many meanings, often deeply personal to the reader.

Although Taoist writing can sometimes be abstract and philosophical, these works are always characterized by a certain ambiguity that leaves room for the reader to reflect on its meaning.

Continue to the next page to see how Taoist self-expression has a special relation to the Chinese arts.

To learn more about Taoism and tai chi, see:

Taoism can be seen as the invisible force behind the Chinese arts. Even though Taoist philosophy took hold in mainstream Chinese thought and is now deeply rooted, the historical effects of its presence are in some ways difficult to trace.

In the second century b.c., the historian Ss-ma Ch'ien noted that the Taoist teachings of Chuang Tzu were like flood waters that knew no boundaries and could not be contained. The irony is that in spite of its popularity, no one, not even the rulers or professional administrators themselves, could find any specific application for Taoism. Surely this was the intention of Chuang Tzu.

For whatever reason, since the fifth century, serious Chinese scholars have rejected the Taoist ideas of Chuang Tzu. The reverse is true, however, of poets, of landscape painters, and curiously enough, of Zen Buddhists. In these disciplines, his influence has been extremely dramatic. At the core of these disciplines his Taoist ideals still thrive.

We have seen how Taoist philosophy does not lend itself well to certain kinds of investigations. Lao Tzu has made it clear enough that the Tao cannot be known through intellectual analysis. Chuang Tzu has made it clear that the Tao can only be known in a visionary way.

Tu Meng of the Tang Dynasty (618-905), in one of his 120 aphorisms relating to calligraphy, explains: "A divine work is not achieved through human understanding but through intuition."

อย่างไรก็ตาม ภาพที่มองเห็นและบทกวีพร้อมให้ยืมตัวเองเพื่อแสดงออกของเต๋า แม้ว่าศิลปะเหล่านี้มักจะลึกซึ้งในความสามารถในการแสดงออก แต่ก็ไม่ได้ถูกจำกัดด้วยเนื้อหาทางปัญญา เมื่อพิจารณาถึงแนวคิดเบื้องหลังการวาดภาพลัทธิเต๋าและวิจิตรศิลป์การประดิษฐ์ตัวอักษรแล้ว ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี

การวาดภาพในศิลปะจีนไม่ถือว่าเป็นอาชีพ แต่เชื่อกันว่าการปฏิบัติดังกล่าวบ่งบอกถึงวุฒิภาวะในระดับหนึ่งของจิตรกร ภาพวาดถือเป็นการสังเคราะห์ความสำเร็จในชีวิตของแต่ละบุคคล ปรมาจารย์ด้านจิตรกรรมจีนในอดีตหลายคนประสบความสำเร็จในอาชีพอื่นก่อนเริ่มแปรง

ภาพวาดจีนมีความเกี่ยวข้องกับวรรณคดีขนาดมหึมาซึ่งรวมถึงสาขาอื่นๆ ประวัติศาสตร์ ศาสนา กวีนิพนธ์ และปรัชญา ในวรรณคดีนี้มีสัญญาณมากมายของอิทธิพลของลัทธิเต๋า

ในอดีต ศิลปินผู้มุ่งมั่นได้รับการฝึกฝนในสาขาเหล่านี้ทั้งหมดเพียงเพื่อทำความคุ้นเคยกับแนวคิดและสัญลักษณ์ที่เกี่ยวข้อง เป็นผลให้ในศิลปะจีน จิตรกรมักจะเป็นนักปรัชญาและกวีเช่นเดียวกับมืออาชีพประเภทอื่น

แต่ศิลปินจีนผู้ยิ่งใหญ่ไม่ได้พัฒนาเพียงแค่ผ่านความเชี่ยวชาญในสไตล์ที่เป็นทางการเพียงอย่างเดียว มันต้องมีการพัฒนาจิตวิญญาณเช่นกัน Li Jihhua (1565-1635) บรรยายนิสัยของจิตรกรผู้ยิ่งใหญ่อย่างฉะฉานในตอนต่อไปนี้:

เมื่อ Huang Tzuchiu ทำสมาธิ

เขานั่งอยู่คนเดียวในป่า

มีแต่ต้นไผ่

และสครับและหินสำหรับกลุ่ม

คนอื่นไม่เข้าใจเขา

เพราะเขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกของพวกเขา

ทุกๆจากนี้และต่อไป

เขาเดินทางไปบรรจบกัน

ของแม่น้ำใหญ่และทะเล

ที่นั่นเขาพักอยู่ในลมและฝน

ท่ามกลางวิญญาณน้ำเดือดดาล

นั่นคือหัวใจและจิตวิญญาณ

ของ Great Absent Minded (ชื่อเล่นของเขา)

ในความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันกับองค์ประกอบ

ซ่อนเร้น - ผลงานอันงดงามของเขาสะท้อนให้เห็น

อารมณ์และความรู้สึกของธรรมชาติที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

และกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง

ในหน้าถัดไป ดูว่าศิลปะการประดิษฐ์ตัวอักษรเป็นส่วนเสริมของแนวคิดลัทธิเต๋าในด้านศิลปะและศิลปะอย่างไร

หากต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับลัทธิเต๋าและไทชิ โปรดดู:

The art of calligraphy is related to Taoist philosophy as an expression of Tao. In some ways, calligraphy is an art related to Chinese painting since it, too, uses brush and ink. It is the practice of forming lines on paper in a particular way.

At its highest level, calligraphy is the art of expressing inner understanding. The lines created by a calligra­pher are known as characters and each one symbolically represents an idea or even a part of an idea. These lines are the Asian counterpart to the Western alphabet.

While there are many differences between the Western and Asian systems of writing, one of central importance is that to the calligrapher an idea is expressed not only by the character itself but in the quality of its execution. Exactly how the character is created is of paramount importance. For calligraphers, then, this quest for the formation of ideal characters is deeply personal.

The key to success in this discipline lies in being close to Tao. Proper composition of a line is simply not possible unless the inner being of the calligrapher is also perfectly composed. Here again, we see the idea of an inner, psychological world corresponding with the outer world.

Over time, critics of calligraphy have pinpointed a number of major shortcomings found in beginning students. The weaknesses are reflections of the students' inner being. And so, the exercise is for students to develop internally to the point where the weaknesses are replaced by strengths. Together the defects are known as Pa-Ping, or "The Eight Defects." Since these are common to all, identifying them can help students with Tao.

Critics of calligraphy rely on four categories for their analysis. For example, a character is said to possess varying degrees of bone, flesh, muscle, and blood. When these qualities are in the right proportions, the work is living. It expresses Tao. How better to evaluate the composition of a character than to compare it with something alive and healthy?

Each character, for example, must demonstrate inner strength, known as bone. It must also have the correct proportion of flesh so that it is neither too fat nor lean. Its blood (a quality related to the amount of water mixed with the ink) must be healthy in color. The quality of muscle in the work is left for the viewer to decide.

In this way, the calligrapher's work becomes an expression of life itself. How is it that there are so many rules and such rigorous discipline in an art that seeks to express the inexpressible naturally? Such is the mystery of the Tao.

Meditation and the Mortar and Pestle

It is a compelling sight to watch calligraphy students mix their ink in preparation for painting. Sitting cross-legged in front of little wooden tables, dressed in their robes, they make the ink.

The ink is in the shape of a stick, and together with some water, it is mixed in a small circular container made from slate. The substance is very gradually ground up and made first into a paste and then finally into a smooth, flowing liquid.

Immersed in their task, the artists pay no attention whatsoever to onlookers. Deep in meditation, they are totally oblivious to outside distraction. Beginners in calligraphy are often instructed to contemplate the work they are about to imitate. Those more advanced simply empty their minds.

Such is the intensity and depth of concentration required in Chinese calligraphy. More than simply a preparation of the materials, grinding the ink is a time-honored tradition. It is a form of meditation and so, by preparing the ink, the artist is also preparing personally. By watching someone prepare in this fashion, it is possible to steal a glimpse of Tao.

Learn more about the concept of chi and what it has to do with Taoist philosophy on the next page.

To learn more about Taoism and tai chi, see:

The concept of chi is of fundamental importance to Taoist practice. According to Taoist philosophy, chi is found throughout the cosmos, and it is the animating force and sustaining principle behind all living things.

Sometime around 500 a.d., a portrait painter named Hsieh Ho wrote a treatise describing the six essential points of a fine painting. His work is a cornerstone in the art of Chinese brush painting. The six ideas can be summarized in the following way:

The movement of the Chi produces the movement of life.

The brush brings structure into being.

Study an object before drawing its form.

Study its inner qualities before applying color.

Assign the elements of painting to their most suitable places.

When practicing and copying the work of a past master,

be certain to transmit

the inner qualities as

well as the outer form.

In these few lines, we see several ideas: the concept of chi, the ability to observe inner essence, the idea of perfect balance, the idea of the essence of an object, and the notion of observing before acting -- all very prominent in Taoist philosophy.

Firstly, there is the underlying theme of meaning as it is expressed in the essence of a work. A Taoist painter, like other types of Taoist artists, must learn to see the inner nature of the subject. A Taoist martial artist does exactly the same thing with the opponent. Accomplishing this requires an understanding of chi, a special force existing in all things.

Secondly, Hsieh Ho associates the idea of chi, meaning vital force or breath of life, with a worthy painting. A work with chi is "living" in the sense that this primal vitality can actually be seen in the work.

The idea of chi is relied on extensively in all Taoist arts, and it assumes particular importance in the practice of traditional Chinese medicine and in the martial arts.

Cultivating the Chi

While Taoists are not always able to describe the Tao, they did, and still do, have very specific sets of instructions as to how it might be attained. "Cultivating the chi" is one of those practices.

The phrase refers to the practice of strengthening our personal life force. Once it is developed, it then can be applied to any task at hand, such as a brush stroke, a healing touch, or a forceful blow.

Regardless of the application, chi exercises are well known in all disciplines with Taoist and Buddhist origins. True to the tradition, chi exercises do not have an intellectual character, but instead focus on a special type of physical discipline that sometimes involves meditation and mental imagery.

Here Taoism leaves the domain of philosophy and enters the realm of mysticism, because to the untrained person, chi is an invisible and intangible force. Without special training, it cannot in any way be detected. Still, the idea of chi lies close to the heart of Taoist studies.

While we cannot with any great success capture the essence of Tao in a systematic, intellectual manner, we can describe our particular relationship with the Tao. As we have seen, certain forms of communication, particularly speechless forms like brush painting and tai chi chuan, but also literary works such as poetry and parable, are more eloquent than others.

Mastery of Tao is elusive and the secrets of many Taoist disciplines are closely guarded, as shown on the next page.

To learn more about Taoism and tai chi, see:

The idea of mastery of Tao is elusive in Taoist philosophy. "Taoist Master" is a term of respect reserved for those who are close to the Tao. Usually this accomplishment takes the better part of a lifetime. The few who do reach the Tao are individuals who understand The Way as far as any of us are able.

Until recently, at least, there has been a reluctance on the part of these masters to commit their teachings to writing. Some simply have not believed that it was possible to do with any degree of exactitude. Others have felt uncomfortable passing this knowledge on to the general public. A few have worried that the information would fall into the wrong hands.

เมื่อลัทธิเต๋าได้แผ่ขยาย นิกายต่าง ๆ ก็นำแนวทางปฏิบัติที่แตกต่างกันออกไป และกิ่งก้านสาขาก็ผุดขึ้นมามากมาย แม้กระทั่งตอนนี้ แต่ละกลุ่มก็มีนโยบายเฉพาะเกี่ยวกับการส่งต่อข้อมูล บางนิกายปกป้องการปฏิบัติภายในของพวกเขาราวกับเป็นหีบสมบัติ อันที่จริง พวกเขาเฝ้าดูความคิดของตนอย่างใกล้ชิดจนทุกวันนี้วิธีการมากมายของพวกเขาถูกปกปิดไว้

กลุ่มที่ลึกลับที่สุดสองกลุ่มคือนักเล่นแร่แปรธาตุเต๋าและผู้ที่ฝึกไทเก็กชวน แม้ว่าความลับอาจปกป้องและรักษาความรู้ แต่ก็ทำให้เกิดความเข้าใจผิดได้เช่นกัน

เนื่องจากความไม่เต็มใจที่จะหารือเกี่ยวกับความคิดของพวกเขากับบุคคลภายนอก กลุ่มลัทธิเต๋าเหล่านี้จึงเกิดความสับสนมากมาย ความเข้าใจผิดที่สำคัญประการหนึ่งเกี่ยวข้องกับจุดประสงค์ที่แท้จริงของการฝึกเล่นแร่แปรธาตุ โดยปกติเมื่อพูดถึงการเล่นแร่แปรธาตุ ความคิดในการแปลงโลหะพื้นฐานเป็นสปริงทองคำ ไม่มีอะไรเพิ่มเติมจากความจริง

เช่นเดียวกับนักเล่นแร่แปรธาตุชาวตะวันตกของพวกเขา นักเล่นแร่แปรธาตุชาวจีนสนใจที่จะค้นพบความลับของชีวิตที่ยืนยาว สุขภาพที่สมบูรณ์ ความรู้ที่เหนือกว่า การฝึกฝนจิตวิญญาณ และแม้แต่ความเป็นอมตะมากกว่าการเปลี่ยนโลหะพื้นฐานเป็นทองคำ

อันที่จริง มีคนแนะนำว่าภาษาของนักเล่นแร่แปรธาตุและแนวคิดทั้งหมดในการแปลงโลหะได้รับการพัฒนาเพื่อหลอกลวงใครก็ตามที่ได้ยินการสนทนาของลัทธิเต๋าโดยไม่ได้ตั้งใจหรืออ่านหนึ่งในบทความของพวกเขา

การเก็บรักษาความรู้

Secrecy is also very much a part of the his­tory of tai chi chuan, although the methods for preserving Taoist secrets were somewhat different. In many schools, certain instructions were never revealed until, perhaps after a lifetime of dedication, the master would condescend to entrust one or two of the most worthy students.

A similar phenomenon occurs in yogic practice, where a yogi will teach two curricula, one for the general public and one for the inner circle of dedicated students.

In the first half of this century, for example, tai chi chuan was a little known art even in China itself. Very few practiced it, and literature on the subject could not be found. This scarcity was not accidental; it reflected the teaching methods of the masters.

อย่างไรก็ตาม ในอารยธรรมที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยงานวรรณกรรมที่มีคำอธิบายทั้งหมด เป็นเรื่องผิดปกติอย่างมากที่แทบไม่มีอะไรจะพบได้ในความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดชิ้นหนึ่งของอารยธรรม ผลที่ตามมาจากความโน้มเอียงที่จะปกปิดความลับนี้ ศิลปะลัทธิเต๋าจึงเป็นที่รู้จักอย่างเสื่อมเสียว่าเป็น "กลอุบายของลัทธิเต๋า" และนักปรัชญา "ที่มีชื่อเสียง" ได้หันความสนใจไปที่อื่น

ดังที่เราได้แนะนำไว้ มีข้อยกเว้นที่น่าสังเกตบางประการสำหรับความเงียบนี้ และงานเขียนที่เกี่ยวข้องกับการค้นพบลัทธิเต๋าสามารถพบได้ในด้านการแพทย์ วรรณกรรม และศิลปะ ตลอดข้อความเหล่านี้ คำว่า เต๋า (ทาง) หยิน (ผู้หญิง) และ หยาง (ผู้ชาย) ชี่ (พลังชีวิต) จิง (แก่นแท้) และ เซิน (วิญญาณ) เป็นเพียงสองสามชื่อเท่านั้น ปรากฏด้วยความสม่ำเสมอที่เห็นได้ชัดเจน

Over the centuries, these ideas have been the subject of investigation by a variety of artists working in many different disciplines. As a result, Taoist art can today be thought of as a distinct school, complete with unique methods, favorite tools, typical themes, and underlying philosophy.

It is the work of all Taoists whether they are painters, poets, or martial artists, to develop their understanding of Tao, to develop a sense of The Way. In some cases, Taoists feel it necessary to express this relationship in a form that can be shared with others. This can be a difficult task since Taoist ideas are at best elusive and in many ways defy description, whether verbal or artistic.

อย่างไรก็ตามสามารถทำได้ ด้วยภาพที่สะอาดและมีการชี้นำ ซึ่งสร้างด้วยเครื่องมือง่ายๆ ของพู่กันและหมึก ตัวอย่างเช่น ภาพวาดจีนโบราณได้พยายามรักษา The Way ไว้เป็นเวลานาน

แต่สำหรับลูกศิษย์ของเต๋า การศึกษาผลกระทบของหยางแห่งการกระทำและหยินแห่งการเฉยเมยเป็นสิ่งที่สิ้นเปลืองทั้งหมด วิธีที่เรากระทำ สิ่งที่เราพูดและทำ ความคิดในชีวิตประจำวันของเราและแรงจูงใจที่เป็นความลับที่สุด รวมกันเป็นตัวตนของเรา ความสำคัญเท่าเทียมกันคือสิ่งที่เราไม่พูดและไม่ทำ

การศึกษาตนเองและผู้อื่นในลักษณะนี้ทำให้เราได้ข้อสรุปที่หลีกเลี่ยงไม่ได้: วิธีที่เราประพฤติตนในโลกนี้เป็นภาพสะท้อนของสิ่งที่เราได้กลายเป็นภายใน การรู้นี้เป็นการรู้จักเต๋า

หากต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับลัทธิเต๋าและไทชิ โปรดดู: