İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra neden bazı Japon askerleri onlarca yıl savaşıyordu?

1944'te Japon imparatorluk ordusu, hava kuvvetlerinin silahsız olduğunun farkındaydı. Müttefiklerin daha gelişmiş ve daha uzun mesafeler kat edebilen daha iyi uçakları vardı. Japon hava filosu, İkinci Dünya Savaşı'nın ortasında modası geçmişti.

Buna karşılık, İmparatorluk Donanması'nda bir komutan olan Koramiral Yardımcısı Onishi Takijiro, radikal bir öneride bulundu: Uçakları güncellemek yerine, yaşlanan filonun bir kısmını Müttefik gemilerine çakılmak üzere pilotlu bombalara dönüştürebilirlerdi. Pilotlar , gerçek intihar misyonları gerçekleştireceklerdi. Takijiro'nun planı işe yaradı.

Leyte Körfezi savaşında, kamikaze ("ilahi rüzgar") pilotları, USS St. Lo'yu 144 adamla [kaynak: PBS ] alarak muazzam bir etkiyle ilk kez sahneye çıktılar. Kamikaze pilotları, Okinawa savaşı sırasında, pilotları tarafından Japonya'ya [kaynak: PBS ] yönelen Müttefik gemilerine 550 kiloluk (250 kg) bombalarla donatılmış 300 kadar uçak sürüldüğünde çok daha büyük bir izlenim bıraktı .

Kamikaze, İkinci Dünya Savaşı sırasında Japon cephaneliğinde etkili ve alışılmadık bir araç olduğunu kanıtladı. Düşmanın bir savaşta hayatta kalma kararlılığı denklemden çıkarıldığında, o düşman katlanarak daha tehlikeli hale gelir. Ancak bu şu soruyu akla getiriyor: Japon ordusu binlerce pilotu kasten ve bilerek hayatlarını feda etmeye nasıl ikna etti?

Bu cevap, büyük ölçüde , 18. yüzyılın başlarında geliştirilen ve samuray savaşçılarının davranışlarını yöneten bir kod olan bushido kavramında yatmaktadır . Cesaret ve korkusuz özveri gerektirir [kaynak: Cuma ]. Onur ölümden, utanç teslimiyetten gelir.

Tarihçiler, feodal bushido kavramını, Japon hükümetinin İkinci Dünya Savaşı'nda askerlerini sattıklarıyla uzlaştırmakta zorlanıyor. Yan yana incelendiğinde, modern versiyon taraftarlar üzerinde çok daha yüksek bir ücret talep ediyor. Yine de işe yaradı. Bugün Ortadoğu'daki intihar bombacılarının aldığı gibi, canlarını isteyerek veren gerçek inananlara onur verildi.

Bushido kavramı Japon pilotlara mahsus değildi; tüm Japon ordusunu kapsayacak şekilde genişletildi. Bu, İkinci Dünya Savaşı sona erdikten sonra neden bazı Japon askerlerinin hala onlarca yıl savaştığını açıklıyor.

Bushido'nun İkinci Dünya Savaşı sırasında Japon hükümeti tarafından birliklerine itilmesi biraz ironik. Fikir, samurayların yüzyıllarca süren cesaret, yiğitlik ve askeri güçten sonra Japon toplumunun tepesinde bir yer yarattığı bir zamanda kaleme alındı . Bu savaşçıların nesilleri, Japonya'yı onlarca yıllık barışa getirerek ve samurayları etkili bir şekilde modası geçmiş hale getirerek çok iyi bir iş çıkarmıştı. 18. yüzyılda, bushido'nun kavramsallaştırıldığı zaman, samuraylar aylaklık ediyorlardı.

Yine de samuraylar, yüzyıllar sonra asil savaşçılar, ulusal gurur kaynakları ve taklit edilecek figürler olarak saygı görmeye devam ettiler. Japon ordusunun çoğu, bushido'nun yeniden canlanmasını aldı; Japon askerlerinin sadece yüzde 5'i savaş sırasında teslim oldu. Geri kalanlar yakalandı veya öldürüldü.

Çoğu zaman, barış zamanlarında önemsiz görünen yerler, savaş sırasında hayati stratejik öneme sahiptir. Guam, Saipan, Midway ve Filipinler'deki adalar gibi bazı Pasifik adalarında durum böyleydi. Japonlar için Müttefik kuvvetleri bu adalardan uzak tutmak Japonya'yı korumak anlamına geliyordu. Müttefiklere, bu adalara sahip olmak, Japonya'ya bombalı saldırılar düzenlemek için önemli yerler sağladı . Bir dizi Pasifik adasının savaştaki en yoğun çatışmalardan bazılarını ve en yüksek zayiat oranlarını görmüş olması şaşırtıcı değil.

Japonların bu adaları talep etmek veya savunmak için kullandıkları bir strateji, onları çok sayıda askerle doldurmaktı. Zorlu savaşların yaşandığı Pasifik adalarından bazıları, ormanlık dağları saklanma yeri olarak sunuyordu. Müttefik kuvvetler bir bölgeyi işgal edip ele geçirdikten sonra, arama ekipleri, geride kalanlar veya uzak duranlar olarak bilinenleri - bushido'yu korudukları için teslim olmayı reddeden askerleri - avlayıp öldürdüler .

Çoğu durumda, arama ekipleri Japon askerlerini öldürdü veya esir aldı. 1944'te Guam'da, Amerikan-Guamanlı ortak bir kuvvet, Deniz Piyadeleri Guam'ı aldıktan sonra binlerce Japon işgalini ortadan kaldırdı. Aylarca, bu kuvvet Guam'da günde 80 kadar Japon askerini öldürdü ve binlerce kişiyi sadece birkaç [kaynak: Popernack ]'a indirdi. Pasifik adalarında yaşayan ya da genel olarak Japonların sayısı azaldıkça, kalanlar en zor olduğu kanıtlandı. Ve bu askerlerin bushido'ya bağlılığı, bu adalardan bazılarının uzaklığı ile birleştiğinde, ABD'nin Hiroşima ve Nagazaki'yi bombalamasından ve Japonya'nın Ağustos 1945'te teslim olmasından on yıllar sonra hala II.

Bu kavgalardan bazıları, savaş bittikten sonra bırakıldıkları yerde yeni bir hayat yaratmayı seçtiler. Bir asker, 1958'e kadar savunmakla suçlandığı doğu Rusya kıyılarındaki bir adada kaldı. Sonunda Ukrayna'ya yerleşti ve 2006'da Japonya'yı ziyarete dönmeden önce yeni bir aile kurdu [kaynak: IHT ]. Bazen durumlar daha az pastoraldi. Bir Japon özel, teslim olduğunda, ait olduğu grup yamyamlığa [kaynak: Triplet ] yenik düştüğü için ortaya çıkmayı seçtiğini bildirdi .

Diğer gruplar biraz daha iyi anlaştılar. Saipan yakınlarındaki küçük bir ada olan Anatahan'da biri kadın olmak üzere 30 Japon askeri ve uyruklu bir grup gemi kazası geçirdi. Grup, kendi kıyafetlerini yaparak, yiyecek için avlanarak ve yiyecek toplayarak ve hindistancevizi sütünden damıtılmış şarap yaparak mikrokozmik bir toplum oluşturdu. 1944'ten 1951'e kadar, bu grup, geride kalanları savaşın bittiğine ikna etmek için ortak bir Amerikan-Japon çabasının ardından nihayet ormandan çıktı [kaynak: CNMI Rehberi ].

Bazıları diğerlerinden daha inandırıcı olurdu.

The Japanese holdouts of World War II had much reason to continue fighting. Following the war, some of the efforts to root them out were brutal. The Philippines in particular were a dangerous place for a Japanese soldier to be caught. Japan had created a puppet government after it took over the island. At the hands of the Japanese-backed leadership, the Filipinos suffered tremendously. Once it was liberated by Allied forces, any Japanese soldier sighted on the island "was hunted down and killed like a poisonous snake" [source: Triplet].

So it's understandable that the most famous Japanese holdout was reluctant to believe the war was over. Lt. Hiroo Onoda remained a combatant on the Filipino island of Lubang until 1974. Two years earlier, a fellow Japanese holdout, Shoichi Yokoi, had been discovered fishing along a riverbank in Guam. Yokoi was wearing a shirt he'd made from tree bark and pants made of burlap. The aging soldier admitted he was aware that the war was over; he'd simply been too humiliated to return home [source: Reuters]. Upon his arrival in Japan, Yokoi uttered his famous first words: "I am ashamed that I have returned alive" [source: New York Times].

Unlike Yokoi, Lt. Onoda was unaware or unwilling to accept that the war was over. After the Philippines were captured by the Allies, Onoda became an inadvertent member of a four-man band of stragglers surviving in the jungles of the Philippines as guerrillas.

In 1950, one member of the holdouts surrendered. Within days, he wrote a note to his comrades, telling them the war was over. This note was copied and dropped over the jungle. More leaflets were dropped later and announcements that the war had concluded were broadcasted over loudspeakers aimed into the dense jungle. The holdouts thought it was propaganda. Onoda later became separated from his remaining two comrades, both of whom were later killed. Each of the three holdouts truly continued the war, staging raids on Filipino campsites and search parties and engaging in firefights with Filipino soldiers [source: BBC].

Onoda simply didn't believe World War II had ended; he later said he assumed the attempts at contact were American efforts at tricking him into surrendering [source: Onoda]. His presence as a combatant still fighting in the Philippines known, Onoda became a legendary figure in Japan. It ultimately took a wandering Japanese student who embarked on the hunt for Onoda to bring him out of hiding. In 1974, Norio Suzuki entered the Lubang jungle in search of Lt. Onoda. Suzuki found him and convinced Onoda that he'd been fighting a war for 29 years after its completion [source: Terry].

Onoda ultimately trusted Suzuki and followed him out of the jungle. He returned to Japan a national hero, yet an odd one. As part of Japan's post-war demilitarization, the army to which Onoda had belonged was disbanded. Japan spent the last 29 years distancing itself from accusations of wartime atrocities it committed and reminders of its recent past. Yet, here was Onoda, emerging from the jungle after clinging intractably to the now-archaic concept of bushido.

This culture shock took a toll on the soldier. In his memoir, Lt. Hiroo Onoda remembered his thoughts when he realized he'd been fighting a war that had ended 29 years earlier. He thought of his two dead comrades, alongside whom he'd fought as guerrillas in the jungles of the Philippines: "wouldn't it have been better if I had died with them?" Onoda wrote.

Related Articles

More Great Links