การปลอบโยนครั้งสุดท้ายของฉัน

ฉันมีโรคประจำตัว

ครอบครัวของฉันมักจะมีชีวิตอยู่ในช่วงต้นยุค 80 แต่ฉันเพิ่งรู้ว่าชะตากรรมของฉันจะแตกต่างออกไป

ฉันอยู่ในวัยที่ฉันควรจะตั้งหน้าตั้งตารอการเกษียณอายุที่ผ่อนคลายและเปี่ยมด้วยความรัก เต็มไปด้วยประสบการณ์ครอบครัว และการนั่งรถชมพระอาทิตย์ตกที่ยาวนาน มีความสุข และเงียบสงบ

แต่ตอนนี้ ไม่คิดว่าจะได้เจอ

สิ่งที่ฉันคาดหวังได้มากที่สุดคือความตายอันสั้นและลำบาก ใช่ ฉันจะอยู่ท่ามกลางคนที่ฉันรัก พวกเขาจะสนับสนุนฉันและให้ความช่วยเหลือฉันเพื่อให้เวลาที่เหลืออยู่ของฉันสะดวกสบายและมีความสุขมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่จุดจบของฉันใกล้เข้ามาแล้ว

ฉันไม่อยากสร้างภาระให้พวกเขาด้วยความเศร้าโศก ความชิงชัง หรือความเสียใจ ชีวิตของฉันสมบูรณ์แล้ว และฉันจะขอบคุณไปจนสิ้นวันสำหรับสิ่งนั้น แม้ในอนาคตอันจำกัดของฉัน ฉันรู้ว่าเวลาใดก็ตามที่ฉันเหลืออยู่จะใช้ไปกับการทำให้แน่ใจว่าเราจะอยู่ด้วยกันด้วยความรักที่เรามีให้กัน ไม่มีอะไรเติมเต็มชีวิตของเราได้ดีไปกว่านั้นอีกแล้ว

ดังนั้น เพื่อรับมือกับชะตากรรมของฉัน ฉันเลือกที่จะเพิกเฉยต่อมัน ฉันไม่สามารถปล่อยให้สิ่งนี้ครอบงำชีวิตของฉันได้ ข้าพเจ้าจะยังความสุขและผลิดอกออกผลตราบนานเท่านาน ฉันมีชีวิตมากมายเพื่อที่ฉันจะพยายามยอมรับสถานะของฉันตอนนี้และจะสนุกกับเวลาที่เหลืออยู่ให้เต็มที่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันจะใช้ชีวิตโดยระลึกว่าความสำเร็จที่สำคัญที่สุดที่เหลืออยู่คือการทำสิ่งหนึ่ง ซึ่งคือการปฏิบัติตามความเชื่อที่สำคัญที่สุดของฉัน นั่นคือชีวิตคือการเพลิดเพลิน ไม่มีแง่มุมอื่นของการดำรงอยู่ของฉันที่จะนำทางฉันได้ดีไปกว่าตอนนี้อีกแล้ว

ฉันทราบดีว่าลูกๆ ของฉันจะเดินทางต่อไปในเส้นทางที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ และจะทำให้การเดินทางแบบเดียวกันนี้ของลูกเป็นเครื่องหมายของชีวิต นี่เป็นโชคลาภของครอบครัวเราตลอดชั่วอายุคน ดังนั้น แม้ว่าฉันไม่สามารถแสวงหาผลประโยชน์จากการเตรียมการของตัวเองได้อีกต่อไป แต่ฉันวางใจได้ว่าการให้ข้อคิดทางวิญญาณเช่นเดิมจะดำเนินต่อไป และคำมั่นสัญญานั้นเป็นคำปลอบใจครั้งสุดท้ายของข้าพเจ้า

เวลาของฉันมาถึงแล้ว
ความสงบสุขของฉันท่วมท้น
ฉันใช้ชีวิตอย่างที่ควรทำ
ด้วยความรักความเข้าใจ

แต่ในตอนท้าย ลมหายใจของฉันอ่อนแรงมาก
ดวงตาที่พร่ามัวของฉันฉัน
ได้ยินเพลงแห่งความรักครั้งสุดท้าย