Czy to normalne, że uczelnie ograniczają liczbę doktorantów, których może nadzorować profesor?
Zauważyłem, że jedna uczelnia ogranicza liczbę doktorantów, którymi może kierować jednocześnie każdy profesor. Polityka zawiera niejasne odniesienie do „wymogów prawnych i regulacyjnych”.
Czy jest to akceptowana i powszechna praktyka w środowisku akademickim, czy jest to dziwne dziwactwo?
Odpowiedzi
Sprawdziłem przepisy w miejscach, w których pracowałem. Dwa z trzech ( UCL i The University of Plymouth ) mają ograniczenia tego typu; jeden (Uniwersytet Cambridge) tego nie robi. To sprawia, że skłaniam się ku „tak” jako odpowiedzi na pytanie „czy jest akceptowane i szeroko rozpowszechnione”.
W Indiach University Grant Commission (UGC) ogranicza liczbę studentów, których wydział może nadzorować jednocześnie. Przykład podano poniżej
Profesor, który jest superwizorem, w dowolnym momencie będzie kierował maksymalnie 11 (razem z doktorantami / MS (badaniami)) naukowcami jako opiekunem / promotorem. Profesor nadzwyczajny, który jest superwizorem, powinien kierować maksymalnie 8 uczonymi, a adiunkt w dowolnym momencie może kierować maksymalnie 5 uczonymi jako promotor / wspólny promotor.
Kryteria te mają również prywatne uniwersytety w Indiach. Jeden taki przykład podano poniżej
Członek Wydziału może mieć prawo do samodzielnego kierowania doktorantami po dwóch latach od ukończenia studiów doktoranckich; jednakże dopuszczalny jest wspólny nadzór w pierwszych dwóch latach po uzyskaniu stopnia doktora. Do jednego wydziału można przypisać maksymalnie 5 doktorantów.
Nawet w czołowych instytucjach, takich jak IIT, istnieją niepisane zasady ograniczające liczbę studentów, którymi może kierować wykładowca jednocześnie. Studenci są zwykle opłacani przez rząd w ramach stypendiów, a wykładowcy nie płacą studentom za projekty (jak w USA). Jeśli nie ma ograniczeń, wszyscy studenci wstępujący na wydział mogą preferować dołączenie do najbardziej prestiżowego wydziału na wydziale, nie pozostawiając studentów na innym wydziale na wydziale.