Młodsze pokolenia mogą nie rozpoznać jej nazwiska, ale na początku lat 70. Martha Mitchell była jedną z najpopularniejszych — i polaryzujących — postaci w amerykańskiej polityce. Martha była żoną Johna Mitchella, prokuratora generalnego prezydenta Richarda Nixona . Ale w przeciwieństwie do innych żon polityków, które cicho znikały w tle, Martha pragnęła światła reflektorów i uwielbiała rozmawiać.
Jeśli w 1970 r. odbyła się zbiórka pieniędzy republikanów, Martha Mitchell była zwykle najczęstszym mówcą. A jeśli reporter prasowy chciał uzyskać kolorowy cytat o polityce Nixona w Wietnamie lub jego ostatnim kandydatu do Sądu Najwyższego , wiedzieli, do kogo zadzwonić. W czasach, gdy politycy byli bardziej powściągliwi w swoich publicznych wypowiedziach, Marta nie miała filtra.
Kim była Martha Mitchell?
„Była tą wygadaną, głośną „ustą południa” z Pine Bluff w stanie Arkansas, która wychodziła tam i mówiła wszystko, co Nixon chciał powiedzieć, ale nie mógł, ponieważ był prezydentem” – mówi Garret Graff. autorka „ Watergate: A New History ”.
Pod wieloma względami Martha Mitchell była pierwszym konserwatywnym ekspertem politycznym w Ameryce, poprzedniczką Rusha Limbaugha czy Sarah Palin, mówi Graff. A prezydent Nixon był jednym z jej największych fanów. „Dobrze, Marto! Daj im piekło”, zwykł mawiać Nixon, gdy Martha wdarła się na Demokratów.
Wszystko zmieniło się jednak 17 czerwca 1972 r., kiedy policja aresztowała pięciu mężczyzn, którzy włamali się do biura Demokratycznego Komitetu Narodowego w budynku Watergate w Waszyngtonie. Nixon i jego najbliższe otoczenie głośno zaprzeczali jakimkolwiek powiązaniom z włamaniem do Watergate, odkryli, że Martha posiadał kluczową informację, która mogła powiązać kampanię reelekcji Nixona z przestępstwem.
Nagle zuchwała i szczera Marta, którą pokochał Nixon, stała się ciężarem. W dziwacznej serii wydarzeń, które później Martha opisała jako coś z „powieści o Jamesie Bondzie”, była przetrzymywana wbrew swojej woli w hotelu i usypiana środkami uspokajającymi przez agenta FBI. Następnie, kiedy próbowała opowiedzieć prasie, co się z nią stało, Marta stała się obiektem nagonki, która miała na celu zdyskredytowanie jej jako niestabilnej psychicznie „chory” i alkoholika.
Jej szalona i ostatecznie tragiczna historia życia jest tematem nowego serialu Starz zatytułowanego „ Gaslit ”, w którym główną rolę gra Julia Roberts jako Marta, a Sean Penn gra jej nielojalnego męża, Johna, pierwszego i jedynego amerykańskiego prokuratora generalnego, który trafił do więzienia.
Co wiedziała Marta
Martha i John Mitchell byli w Kalifornii na republikańskich zbiórkach pieniędzy z gubernatorem Ronaldem Reaganem i Johnem Waynem, kiedy rozeszła się wiadomość o włamaniu do Watergate. John Mitchell niedawno zrezygnował ze stanowiska prokuratora generalnego, by prowadzić kampanię reelekcji Nixona w 1972 roku, znaną jako Komitet ds. Reelekcji Prezydenta (CRP lub „CREEP” dla krytyków Nixona).
Jednym z pięciu mężczyzn aresztowanych we włamaniu do Watergate był facet nazwiskiem James McCord , który był dyrektorem ds. bezpieczeństwa w CRP. To wywołało natychmiastowe podejrzenia ze strony prasy, ale Martha szybko odrzuciła to połączenie, mówiąc, że McCord ma wielu innych klientów.
Ale nazwisko McCorda znaczyłoby dla Marty znacznie więcej. Kiedy jej mąż ustąpił ze stanowiska prokuratora generalnego, straciła ochronę Secret Service , więc John zatrudnił McCorda jako osobistego ochroniarza Marthy. Gdyby zobaczyła nazwisko McCord związane z włamaniem do Watergate, wiedziałaby, że jej mąż i CRP byli zamieszani we włamanie.
Więc John Mitchell nie dopuścił do tego. Musiał jak najdłużej trzymać od żony wiadomość o włamaniu do Watergate, a przede wszystkim nie wolno jej było rozmawiać z prasą.
Graff mówi, że Martha była dość znana z tego, że późno w nocy dzwoniła do dziennikarzy prasowych, często po kilku drinkach, i proponowała soczyste plotki na pasie.
„Siedziała wieczorem w domu, pijąc i podsłuchując rozmowy telefoniczne męża” – mówi Graff. „Kiedy kładł się spać, czuła się samotna i dzwoniła do reporterów i gadała im o wrogach Nixona i Nixona. Była tak dobrze poinformowana, że zwykle miała rację”.
John martwił się, że jeśli Martha zobaczy nazwisko McCorda w gazecie, nie będzie w stanie się powstrzymać, a wszystko, co powie prasie, może wplątać w kampanię, Mitchella i potencjalnie samego Nixona w aferę Watergate.
John poleciał do Waszyngtonu, zostawiając za sobą ścisłe instrukcje, że Martha powinna zostać odizolowana w swoim pokoju hotelowym i nie wolno jej wykonywać żadnych telefonów do prasy.
Porwana i uspokojona na wiele dni
Oto, gdzie historia Marty przybiera mroczny obrót. Porzucona przez męża pod „opieką” groźnie wyglądających mężczyzn w garniturach, w tym byłego agenta FBI, wciąż udało jej się zdobyć gazetę. Jak John się obawiał, Martha zobaczyła imię McCord i była zszokowana, widząc swojego byłego ochroniarza zamieszanego w włamanie do Watergate.
Nie jest jasne, czy Martha od razu powiązała włamanie z kampanią Nixona, ale była wyraźnie zła, że jej mąż próbował trzymać ją w ciemności i była sfrustrowana, że została zaszyta w hotelu w Kalifornii. Marta musiała komuś powiedzieć. Zadzwoniła więc do jednej ze swoich ulubionych reporterek, Helen Thomas z United Press International (UPI).
Według Thomasa , Marta zaczęła się wściekać, że wyciągnął męża z polityki, gdy przez telefon powstało jakieś zamieszanie, gdy nagle urwała się linia. To, co się właściwie wydarzyło, to to, że jeden z dyrygentów Marthy, były agent FBI Steve King , wpadł do pokoju i wyrwał linię telefoniczną Marty ze ściany.
Potem sprawy pogorszyły się. King i inni ochroniarze powalili Martę na ziemię i siłą wstrzyknęli jej środek uspokajający. Była pod wpływem środków uspokajających przez kilka dni, gdy jej mąż i jego kumple planowali 2500 mil (4023 km) w celu radzenia sobie z rozwijającym się kryzysem Watergate.
Kiedy Thomas nie mógł skontaktować się z Martą, zadzwoniła do Johna, który powiedział: „Ta mała ukochana, tak bardzo ją kocham. Trochę się denerwuje z powodu polityki, ale kocha mnie, a ja ją kocham i to się liczy”.
Rozpoczyna się Gaslighting
Kiedy Marta została w końcu uwolniona, poleciała do Nowego Jorku i próbowała opowiedzieć prasie, co się z nią stało. „Jestem więźniem”, powiedziała, opisując napaść i przymusową sedację. „Nie zgodzę się z tym brudnym biznesem”. Ale zamiast zamieszczać wiadomości na pierwszych stronach, gazety takie jak The New York Times ukryły historię Marty na stronie 25 i nie wspomniały o żadnych powiązaniach z Watergate.
W międzyczasie, 1 lipca 1972 roku, John Mitchell publicznie zrezygnował z reelekcji Nixona, mówiąc, że zrobił to z „miłości”, by spędzać więcej czasu z żoną i córką. Ludzie z Białego Domu Nixona aktywnie ujawniali, że prawdziwym powodem, dla którego John odszedł, było to, że Martha była alkoholiczką i psychicznie niezrównoważona.
„Wykorzystali jej rzekomą „niestabilność” jako przykrywkę, by powiedzieć, że Mitchell opuszcza kampanię, by zająć się swoją żoną – mówi Graff. A jeśli Marta próbowała napomknąć o porwaniu w Kalifornii, „zdyskredytowali ją, mówiąc, że „to tylko Marta jest Martą”. Udało im się ją spisać na straty”.
Mimo złego traktowania Martha lojalnie broniła męża, gdy wybuchł skandal Watergate. Ale to nie uratowało ich małżeństwa. John opuścił Martę i ich córkę w 1973 roku. Ostatecznie odsiedział 19 miesięcy w więzieniu za spisek, krzywoprzysięstwo i utrudnianie wymiaru sprawiedliwości związane z Watergate.
Marta pozostała w oczach opinii publicznej, ale była wyraźnie wstrząśnięta gehenną w Kalifornii i ogólnie została zdyskredytowana jako luźna armata i „histeryczna” kobieta. Kiedy w 1973 wezwała Nixona do rezygnacji, kampania oszczerstw przeciwko niej tylko się pogorszyła.
„Efekt Marthy Mitchell”
Oczywiście Marta wcale nie była szalona. Jest bardzo prawdopodobne, że od początku wiedziała, że jej mąż i Nixon stali za włamaniem do Watergate. Gdyby świat posłuchał jej, kiedy po raz pierwszy opowiedziała swoją historię o porwaniu w Kalifornii, mogłaby ujawnić spisek znacznie wcześniej.
Ale zamiast tego Martha stała się puentą epoki Watergate, obsadzona jako pijana plotkarka, a nie polityczna demaskatorka . Nie tylko była ofiarą gaslightingu, ale nawet zasłużyła na swój własny psychologiczny termin, efekt Marthy Mitchell , definiowany jako „błędna interpretacja uzasadnionego przekonania osoby jako złudzenie”.
„Wiele z tego było mizoginią epoki” — mówi Graff. „To była epoka, w której kobiety w zasadzie nie były uważane za poważne rywalki w przestrzeni publicznej. Dzięki temu Martha Mitchell była postrzegana bardziej jako rozrywka niż jako poważna postać polityczna sama w sobie”.
Niestety, Mitchell zmarł na raka w 1976 roku, dwa lata po rezygnacji Nixona.
W wywiadzie z 1977 roku Nixon próbował wciągnąć imię Marthy głębiej w błoto, ale skończyło się na tym, że skomplementował ją. „Jestem przekonany, gdyby nie Marta — i niech Bóg da jej spokój, ponieważ w swoim sercu była dobrym człowiekiem” — powiedział Nixon . „Po prostu miała problem psychiczny i emocjonalny, o którym nikt nie wiedział. Gdyby nie Marta, nie byłoby Watergate”.
Teraz to szalone
Dzięki Watergate mamy teraz tendencję do dodawania sufiksu „brama” , aby wskazać każdy inny skandal, który wkracza w cykl informacyjny – pomyśl o Gamergate, Emailgate, Deflategate i Pizzagate, żeby wymienić tylko kilka.
