Czy są minimalne pary między samogłoskami i półsamogłoskami?
W czasach klasycznych nie robiono pisemnego rozróżnienia między /u/a /w/lub między /i/a /j/. To rozróżnienie wydaje się być fonemiczne, ponieważ widzimy nazwy takie jak J ūlius vs I ūlus .
Ale czy są tutaj jakieś prawdziwe minimalne pary, w których dwa słowa o różnych znaczeniach różnią się tylko samogłoską i półsamogłoską? Jeśli nie, co najbliżej możemy dostać? ( Jūlius / Iūlus jest dość blisko dla i / j, ale nie mam podobnie dobrego przykładu dla u / v.)
Odpowiedzi
v i u
Istnieje kilka minimalnych par między [w] i [u]. Wszystkie przykłady, które do tej pory znalazłem, dotyczą słów, które zawierają doskonałą formatywę [u] poprzedzoną sonorantem i zakończoną samogłoską:
volvit ( volvo ) i vŏlŭit ( vŏlo )
SOLVIT ( SOLVO ) i sŏlŭit ( Soleo )
calvī ( calvus ) i călŭī ( călĕo )
alvī ( alvus ) i ălŭī ( ălo )
Salvi ( Salvus ) i sălŭī ( sălĭo )
furvī ( furvus ) i fŭrŭī ( fŭro )
servī ( servus ) i sĕrŭī ( sĕro )
Nie jestem pewien, czy wszystkie te konkretne doskonałe formy są poświadczone.
Niewielką komplikacją jest to, że niektóre słowa, które zwykle zawierają [lw], są również poświadczane w poezji z odmianami, które zawierają [lu] w przerwie. Przytaczam listę przykładów w tym pytaniu . Kiedy pierwszy odczytu o tym, że wrażenie, że podstawienie u do v był równoważny poetycki jazdy (ale w kierunku przeciwnym) do różnic między sylabicznych i niezgłoskotwórczego ı i e po spółgłoski; ale teraz myślę, że może to być faktycznie związane z faktem, że oryginalne łacińskie -lv- prawdopodobnie rozwinęło się do -ll- , więc przykłady -lv- w klasycznej łacinie wydają się generalnie wywodzić się z procesów omdlenia, które być może nie dobiegły końca ze wszystkimi akcentami, gdy została skomponowana odpowiednia poezja.
Niektóre słowa, które zwykle mają [u] w przerwie, mają warianty skanów z [w], takie jak gen.va dla ge.nu.a, ale nie jest to potwierdzone doskonałymi formami, o ile wiem (pytanie powiązane: Synizesis in perfect napięty „ui” ).