Regaty de Gammon

Wczoraj wieczorem wyszedłem na kolację z uroczą i niepokojąco atrakcyjną młodą damą (połowa mojego wieku, połowa mojej wagi, beznadziejnie nie z mojej ligi), która natychmiast złamała mi serce.

Teraz lubieżni starzy ludzie marzący o wynikach, które prawdopodobnie nigdy by się nie wydarzyły nawet w ich Prime (poza Amazonką, ja prawdopodobnie nigdy nie miałem) to jedno, ale nie jestem odcięty od tego materiału. (Znam swoje miejsce w hierarchii męskiej atrakcyjności, a lata natarczywego przypominania o nim wywołały poczucie niefrasobliwości i akceptacji).

W każdym razie nie szukałem romansu ani szybkiego szturchnięcia, wszystko, czego szukałem, to przyzwoite towarzystwo, wciągająca rozmowa i przerwa od szalonego tłumu, który zebrał się w kawiarni-żłobku-barze koktajlowym Houda Yasmine Hammamet YMCA ( który, zanim klikniesz w link i spróbujesz zarezerwować sobie pokój, wygląda, czuje, a przede wszystkim pachnie w niczym nie przypomina tego, jak jest przedstawiany na stronie internetowej).

I wszystko potoczyło się okropnie, okropnie źle . Potwornie. jestem niepocieszona. (Zostań ze mną tutaj - jest coraz lepiej, szczerze).

Obrzydliwość muzycznej młodzieży

Ponieważ, Drogi Czytelniku, omawiana młoda dama (nazwijmy ją „ Ali ” — tak się przypadkiem składa, że ​​jest to również jej prawdziwe imię) pochodzi z rodziny na Barbadosie i — jak w przypadku wszystkich nieporadnych flirtów eksploracyjnych — temat rozmowy nieuchronnie zeszedł na nasz odpowiednie gusta muzyczne.

Teraz podniosę ręce do góry — w dojrzałym wieku, zbliżającym się do starości, jestem wstydliwie Old School i chociaż byłem znany z słuchania niektórych utworów wydanych zaledwie 15 lat temu, moje serce (i w szczególności moja Motown Soul) nadal tkwi gdzieś w połowie lat 70-tych.

Jednakże, chociaż niewątpliwie jestem starym głupcem, nie jestem totalnym kretynem, więc kiedy bezczynnie rozmawiam z wyjątkowo smukłą młodą syreną (o tak, rzeczywiście jest bardzo smukłą. Bardziej smukłą niż bardzo smukłą) pochodzenia karaibskiego, Uważałem, by obejść na palcach delikatny temat Boba Marleya i udało mi się skierować rozmowę na to, co spodziewałem się, że będzie dość bezpiecznym gruntem, dzięki wspólnemu uznaniu Mary J Blige.

I tu wszystko zaczęło się sypać i iść bardzo, bardzo źle…..

Ściśle korzenie

OK, w tym momencie może powinienem cofnąć się o krok i przyznać, że nawet babcia Ali nie pamiętałaby Desmonda Dekkera ani Harry'ego J All Stars i „Likwidatora” , ale z pewnością muszą istnieć pewne granice pozornej obojętności pięknej kobiety wobec jej kultury dziedzictwa, a kiedy nawet wysublimowany cover „ Twist & Shout ” Beatlesów w wykonaniu Chaki Demus nie przemówił do niej, wyczułem, że coś jest nie tak

W tym momencie nagle dotarło do mnie, że potencjalnie grozi mi niebezpieczeństwo, że nigdy nie będę w stanie skierować mojej techniki hipnotycznego uwodzenia na bezpieczny temat Sly & Robbie , a jeśli tak się stanie, to co innego, u licha, pozostanie do omówienia o? (W końcu nawet ja mam standardy, bez względu na to, jak niskie i negocjowalne mogą być).

Czekając na próżno

OK, więc wróćmy do sedna nieudanego uwodzenia; jeśli Ali kiedykolwiek wyobrażała sobie, że będzie miała choćby najmniejszą szansę, żeby się ze mną dogadać, na tym etapie z pewnością ją spieprzyła.

Nie mam zamiaru zagłębiać się w kinematograficzne tło frazy „Roots” (a sama Ali podobno ma tatę rasy kaukaskiej), ale z pewnością każdy, kto ma puls, zdaje sobie sprawę z ogromnego długu, jaki wszystkie formy współczesnej muzyki popularnej mają wobec afro-karaibskiej/ Amerykańska kultura. Elvis, Clapton, The Rolling Stones, Paul Simon – wszyscy oni bezwstydnie przywłaszczyli sobie riffy bezpośrednio z muzyki Black (a zwłaszcza Black Gospel), a to, co uchodzi za zachodnią cywilizację, zostało niezmiernie wzbogacone w wyniku tych wpływów.

Szczyt tego zawłaszczenia Soulu, Ska i Reggae w główny nurt muzyki pop był z pewnością uosobieniem UB40, który – spójrzmy prawdzie w oczy – był bardziej duchowo Czarny niż większość etnicznie Czarnych muzyków (pomimo tego, że pochodził z Birmingham w Wielkiej Brytanii, a nie z Birmingham w Alabamie).

I tak, w wyniku tej twórczej fuzji – której przykładem była sama Ali – wszelkie historyczne podziały kulturowe lub etniczne z pewnością zostały pokonane, gdy razem ruszyliśmy naprzód w różnorodny i harmonijny postkolonialny (a w przypadku samego Barbadosu , post-Commonwealth ) świat wzajemnego uznania i muzycznej świetności.

Ale ona nawet nie słyszała o Althei i Donnie , a za to nie może być przebaczenia, ani w tym życiu, ani w następnym.

Top Ranking Uptown

1977 był niesamowicie wspaniałym rokiem dla Popu. Najlepiej sprzedającym się singlem w Wielkiej Brytanii był Knowing Me, Knowing You Abby , a ja jednocześnie śliniłem się na widok Steviego Nicka na okładce Fleetwood Mac's Rumours , bełkocząc do eklektycznego, ale autentycznego Jilted John i podkręcając to wybuchowym koktajlem The Stranglers , Sex Pistols oraz Siouxsie i Banshee.

Ale z pewnością najbardziej pamiętnym singlem z tamtej epoki był Uptown Top Ranking

To był pierwszy i jedyny hit jednego przeboju Althei Rose Forrest i Donny Marie Reid, i (podobnie jak w przypadku Izraelitów Desmonda Dekkera ) teksty pozostają dla mnie całkowitą tajemnicą. „Brak stylu”? Dobra, jeden z nich zawsze miał na sobie okulary NHS Deirdre Barlow „słoik dżemu”, ale tekst sugeruje, że obaj myśleli, że są liderami w krawieckiej elegancji, co z ich „garniturami khaki i tingiem” i są też wspaniali — przechwalają się, że dają mężczyźnie serce atakuje, gdy widzą ich w swoich „alterbackach” (które, jak sądzę, to bluzki bez ramiączek, na tej podstawie mogę potwierdzić, że sama Ali jest godnym następcą tego tytułu, chociaż prawdopodobnie wolałbym szybki skok niż atak serca).

Po raz pierwszy usłyszałem ten utwór w programie Johna Peela w Radio 1, a jego propagowanie odegrało dużą rolę w jego komercyjnym sukcesie; do końca stycznia 1978 r. litościwie wyrzucił okropną pieśń żałobną Wings „ Mul of Kintyre” z Top of the Pops (po 9 długich i ponurych zimowych tygodniach na №1), a reggae z pewnością tu zostało, korzenie i wszystko .

Bez kobiety, bez płaczu

Tyle że nie zostało, a półtora pokolenia później Ali nawet nie słyszała o arcydziele Althei i Donny. Pomyśl o tym przez chwilę i płacz.

Płakałam — nie nad sobą, ale nad całą ludzkością. Jak taka piękna, dowcipna, inteligentna, utalentowana i wyraźnie niezależna młoda kobieta może mieć tak żałosne braki w tak niezwykle ważnej dziedzinie? Nie ma najmniejszego znaczenia, czy jest etnicznie Barbadożanką, czy jest biała, brązowa, żółta, zielona, ​​czy szczerze mówiąc Marsjaninka - to jest podstawowa sprawa i chociaż już dawno przestałem rozpaczać nad bzdurami, których uczą w dzisiejszych czasach w szkołach, ten poziom ignorancji jest całkowicie nie do przyjęcia w żadnym cywilizowanym społeczeństwie.

Koniec ery

Stamtąd wieczór potoczył się w dół.

Podobnie jak scena muzyczna lat 70. – której kulminacją była sekwencja tragicznych wydarzeń, w tym przedwczesna śmierć Boba Marleya (w wieku 36 lat) i naprawdę okropny album „ Regatta de Blanc ” zespołu The Police.

Obiecujące wczesne nadzieje na tworzenie pięknej muzyki zgasły i zgasły jak wilgotny fajerwerk – dla muzyki brytyjskiej tak samo pewne jak Ali i ja, a weszliśmy w lata 80-te z niczym lepszym niż sacharynowymi bredniami Durana Durana, Soft Cell i Phila Collinsa. w naszych uszach.

Spójrzmy prawdzie w oczy, podobnie jak Althea i Donna, miała swoją szansę i zmarnowała ją (a raczej w moim przypadku niestety nie zrobiła) — w konsekwencji nasze życie pozostaje niespełnione i niekompletne, pozostawiając tylko niespełnione marzenia tego, co mogło się stać (gdybym tylko zdołał namówić ją na tequilę, gdyby tylko Marley przeżył i gdyby tylko Indianin Apache został uduszony przy urodzeniu)

Ali złamał mi kulturowe serce, zostawiając mnie beznadziejnie samego z niczym poza Groove Armada i połową paczki gauloisów, którymi mogłem się pocieszyć

(Jeśli będę miał szczęście, może przedstawi mnie swojej Nan……)