X-Men część 9

X-Men # 14–16, 1965–1966, autorstwa Stana Lee i Jacka Kirby'ego / Wernera Rotha

Przechodzimy od naprawdę zabawnego dwuczęściowego wątku z Juggernautem do kolejnego naprawdę świetnego trzyczęściowego łuku, w którym poznajemy prawdziwie odwiecznego wroga X-Men: Strażników. Patrząc na serię na przestrzeni prawie sześćdziesięciu lat jej publikacji, dziwne jest uświadomienie sobie, że Strażnicy oraz nienawiść i bigoteria, które reprezentują, nie istniały od samego początku. Te gigantyczne roboty, wraz z przekonaniami naukowców, którzy ciągle je budują, stały się tak ogromną częścią historii, że kiedy cofniemy się tak daleko i przeczytamy o X-Menach współpracujących z FBI i będących obchodzony przez zwykłych cywilów na ulicach, wydaje się to dziwne. Ale Stan Lee trafił na coś wielkiego w numerze 8, kiedy tłum był świadkiem, jak Bestia ratuje dziecko, będąc wciąż ubranym w swoje cywilne ubranie i był przerażony, że wyglądał jak każdy inny normalny człowiek, ale najwyraźniej nim nie był. Ten strach przed nieznanym jest potężny i byłbym zszokowany, gdyby Stan nie zauważył tego od razu. Stworzyło to bardzo przekonujący moment w historii, a tutaj jest rozszerzony na trzy kwestie.

Te kwestie przedstawiają nam człowieka o imieniu Bolivar Trask. Trask jest naukowcem, który jest absolutnie przerażony ideą mutantów. Prosty fakt, że ktoś stojący obok ciebie może mieć możliwość zrobienia czegoś, czego ty nie możesz, nawet jeśli nie jesteś tego świadomy, jest czymś, czego Trask po prostu nie może znieść. Nieważne, że nigdy nie rozmawiał z mutantem ani nawet go nie spotkał. To człowiek całkowicie zdefiniowany przez swoją paranoję i nienawiść, która z niej wyrosła. Dla Traska ten strach i paranoja są ukierunkowane na stworzenie ogromnych robotów, które nazywa Strażnikami, i których zadaniem jest ochrona ludzkości przed mutantami. I postanawia przedstawić te stworzenia światu w telewizji na żywo podczas debaty z profesorem Xavierem. Tak zaczyna się przygoda, w której X-Men zostają schwytani i zabrani do podziemnej bazy Sentinels, stanąć twarzą w twarz z Master Mold (centralnym mózgiem Strażników) i ostatecznie stanąć między Strażnikami a samą ludzkością, gdy roboty zdecydują, że najlepszym sposobem ochrony ludzi jest ich podbicie. I wszystko to jest super zabawne, ale są trzy inne rzeczy, na których chcę się tutaj skupić.

Po pierwsze, chociaż mamy ślady uprzedzeń, o których wspomniałem wcześniej, ta historia jest miejscem, w którym metafora Mutanta naprawdę zaczyna się łączyć. Mamy naukowca, który twierdzi, że działa w najlepszym interesie ludzkości, jednocześnie narażając dużą grupę mniejszościową na niebezpieczeństwo po prostu z powodu ignorancji. Widzimy, jak normalni ludzie oglądają telewizyjną debatę i są całkowicie pochłonięci retoryką używaną przez tę „władzę” i odmawiają nawet rozważenia, jakie to może być dla rzeczywistych ludzi po drugiej stronie problemu. Jest powód, dla którego czytelnicy z prawdziwego świata, którzy byli (lub czuli się) zmarginalizowani, zostali przyciągnięci do X-Men, a to zaczyna się właśnie tutaj. Tak, to nie będzie tak naprawdę rozwinięte, dopóki Claremont nie przejmie książki, ale trzeba by próbować ignorować to, co dzieje się w tych kwestiach, żeby nie dostrzec pewnych podobieństw do naszej własnej rzeczywistości. Za każdym razem, gdy polityk, naukowiec lub przywódca religijny mówił nam w telewizji, że inna grupa ludzi jest zagrożeniem dla naszych dzieci z powodu tego, kim są, wyglądało to tak.

Żeby było jasne, metafora Mutanta ma miejsce, gdy zmarginalizowana grupa widzi siebie w tych mutantach, których świat ich nienawidzi i których się boi. Może to być osoba o innym kolorze skóry, osoba queer, osoba pozbawiona praw obywatelskich, imigrant, a nawet licealista, który czuje, że nigdy nie będzie pasował. Metafora dobrze sprawdza się w sytuacjach takich jak te, gdzie pasuje całkiem rozłożysto. Oto facet, który nienawidzi niektórych ludzi, o których tak naprawdę nic nie wie. Większość z nas czuła się, jakbyśmy byli na jej końcu w takim czy innym czasie, a niektórzy żyli z tym przez całe życie dla rzeczy, nad którymi nie mają kontroli. Ale kiedy jest tak szeroki, wszyscy możemy się w nim zobaczyć. Kiedy metafora próbuje być bardziej porównaniem jeden do jednego, to też nie działa, ponieważ po prostu nie możesz patrzeć na kogoś dyskryminowanego ze względu na jego kolor skóry lub to, co go pociąga, i powiedzieć, że to to samo, co być nienawidzonym za dosłownie strzelanie śmiercionośnymi promieniami z twoich oczu. Wszystko to, co można powiedzieć, jest dość mocnym początkiem całej sprawy.

Po drugie, sami Strażnicy dają nam fascynujący sposób spojrzenia na oś czasu Wszechświata Marvela i ideę przesuwania się lub przesuwania skali czasu, którą Wszechświat Marvela przyjął w wielkim stylu. Jak zauważyłem na początku tego krótkiego eseju, kwestie te wyszły na jaw w połowie lat sześćdziesiątych. Teraz jest około sześćdziesiąt lat później, a wszystkie te postacie postarzały się maksymalnie o 15–20 lat. Jeśli spojrzymy na te komiksy przez pryzmat tego, gdzie znajduje się Wszechświat Marvela dzisiaj, w 2022 r., oznacza to, że powinniśmy zrozumieć, że wydarzenia przedstawione w numerach 14–16 miały miejsce około 2000 r. A kiedy rok Nadchodzi rok 2040, te same wydarzenia prawdopodobnie będą miały miejsce w roku 2020. To wymaga od nas, jako czytelników, ignorowania pewnych rzeczy o świecie na tych stronach. Są rzeczy, które powinny tu być, a ich nie ma, oraz inne rzeczy obecne, które nie mają żadnego sensu w kontekście wczesnych lat 2000. Najbardziej oczywistym we wszystkich tych komiksach są telefony komórkowe. Nikt nie ma telefonu komórkowego, a bohaterowie nieustannie znajdują się w sytuacjach, z którymi łatwiej byłoby sobie poradzić, gdyby mieli. Ale Strażnicy przedstawiają szczególnie skomplikowany przykład. Nawet dzisiaj ten typ robota jest technologią futurystyczną. Gdybyśmy zobaczyli dzisiejszą telewizyjną debatę, która przedstawia Sentinels światu, bylibyśmy tak samo zszokowani jak widzowie na stronie. Jednak po schwytaniu X-Men i znalezieniu się w bazie Sentinel widzimy, że te wysoce zaawansowane roboty muszą ze sobą rozmawiać, aby się komunikować. Jednostka, która ma pilnować naszych bohaterów, musi wyruszyć na poszukiwanie innych jednostek i uzyskać od nich dodatkowe polecenia. Pomysł, że w 2000 roku ktoś zbudowałby całą flotę zaawansowanych robotów-żołnierzy, nie dając im możliwości komunikacji bezprzewodowej, jest po prostu szalony. Jest to o wiele trudniejsze do zignorowania niż brakujące telefony komórkowe, ponieważ jest wielokrotnie wciskane czytelnikowi w twarz. Ostatecznie musimy założyć, że Bolivar Trask był całkowicie szalony i pomyślał, że to będzie zabawne.

Ruchoma skala czasu pozwala Uniwersum Marvela na dalsze opowiadanie nam historii o postaciach, które kochamy, bez obawy, że się zestarzeją. Daje także pisarzom możliwość czerpania z historii, które zostały wydrukowane w latach 70. Z drugiej strony sprawia, że ​​​​szczegóły, takie jak rozmawiający ze sobą Strażnicy, naprawdę się wyróżniają (i zapobiegają dorastaniu dzieci, ale to już inna kwestia). Ostatecznie myślę, że jest to lepszy system niż większość alternatyw.

Na koniec musimy porozmawiać o tym, jak profesor Xavier wykorzystuje swoje zdolności telepatyczne w tych kwestiach i co to mówi o telepatii. Wcześniej widzieliśmy, jak robił wiele rzeczy ze swoimi „ogromnymi zdolnościami umysłowymi”. Wszystko, od projekcji astralnej, przez prostą komunikację, po selektywne wymazywanie wspomnień. W tej historii Xavier potrafi czytać w „myślach” maszyn. Nie jest to przedstawiane jako łatwe i nie jest w stanie wyjść poza poziom powierzchni, ale wciąż jest to zupełnie inne od wszystkiego, co udało mu się zrobić do tej pory w serii. Różni się również bardzo od powszechnych koncepcji działania telepatii (nie wspominając o tym, jak działają maszyny). Telepatia to szerszy sposób mówienia o czytaniu w myślach, a komunikacja między umysłami to w dużej mierze to, co robi telepata, i jest to duża część tego, co do tej pory widzieliśmy u Xaviera. Niemal natychmiast jednak wykracza poza to. Wyciera umysły Vanishera i Bloba. Przeszukuje morza w poszukiwaniu Namor. Ale wszystko to wydaje się przedłużeniem komunikacji między umysłami. W tych innych przypadkach albo używa swojego umysłu, by zrobić coś innemu umysłowi, albo szuka konkretnego umysłu, używając swojego. Zasadniczo, w poprzednich wydaniach iw powszechnej koncepcji, aby telepatia mogła wpłynąć na inne stworzenie, muszą mieć umysł, aby wpływać.

Tutaj to zupełnie wychodzi przez okno. Xavier wykorzystuje swoje zdolności telepatyczne do interpretowania impulsów elektrycznych i tworzenia z nich spójnych myśli. Ale pomysł, że te maszyny faktycznie myślą, zamiast po prostu postępować zgodnie z zaprogramowanymi dyrektywami, wydaje się dość daleko idący, nawet dla Uniwersum Marvela. I ostatecznie wydaje się, że zmienia to podstawowy sposób działania telepatii lub zmienia podstawowy sposób działania maszyn. Nie wiem, czy kiedykolwiek zostanie pokazany, jak to robi. Zakładam, że nie jest, i możemy po prostu spróbować zapomnieć o całej sprawie. Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć.

Nie mogę się też doczekać powrotu Strażników. Bolivar Trask wydaje się definitywnie martwy pod koniec tej historii, a także jest jedynym twórcą tych potwornych maszyn. Ale oni oczywiście wrócą. Znowu i znowu i znowu.

Ostatnia uwaga, ta historia przedstawia najdziwniejszych nastolatków ze wszystkich odwiedzających Coffee A Go-Go, które będzie ulubionym miejscem Bobby'ego i Hanka, gdy umawiają się ze swoimi dziewczynami z tej epoki, Zeldą i Verą. A będąc tam, jesteśmy traktowani przez inną rzecz, która sprawia, że ​​bardzo trudno jest zignorować to wszystko z lat 60., poetę beatu Bernarda występującego na scenie. Pojawi się przynajmniej jeszcze kilka razy i zawsze jest zabawnie, nawet jeśli to komplikuje sprawy. Ale gdyby X-Men nie był skomplikowany, nie pisałbym o tym i nikt by tego nie czytał. To naprawdę jedna z najbardziej przekonujących rzeczy.