Poemat znad morza

Spotykamy się, po długim czasie nie widząc

w nadmorskiej scenerii

Siedzimy ciasno, ogrzewając nasze zimne ciała

więc delikatnie, pytasz mnie

coś, czego ostatnio nie miałem

Może te latające ptaki wiedzą co dokładnie

Nie bardzo rozumiem tę chwilę, która przeze mnie przechodzi

zabierając ostatnią rzecz we wspomnieniach

Potajemnie i powoli

jak wiele razy

na tych gołych dłoniach

Okłamuję tylko siebie

„Nie puszczaj!” Mówiłem Ci

Twoje oczy są wielokolorowe pod lśniącym czerwono-żółtawym niebem

mówiąc, żebym nie kontynuował

Ale wtedy mówię do ciebie

„Nie waż się brać, jeśli nie możesz być częścią”.

„Czy powinienem być zły?” kiedy wreszcie nadeszła tęsknota

moje usta nie mogły pomóc.

Tej nocy zamieniasz mój cień w najcieplejsze ze swoich ust

podczas gdy woda i piasek ścigają się nawzajem

„To jest moje, tamto twoje”

palec wskazujący na gwiazdy

Mówisz mi, żebym nie trzymał blizn

Dłużej niż fala mórz

Nigdy więcej