Dlaczego Dolly Parton i jej rodzeństwo zawsze kłamią, jeśli ich nowe buty nie pasują

Dolly Parton i jej rodzeństwo raz w roku dostali nowe buty. Ich ojciec, Robert Lee Parton , wybierał się do miasta z rozmiarami stóp swoich dzieci zaznaczonymi na patyczkach i wybierał 12 par butów na jesień i zimę. Niezależnie od tego, czy buty pasują, czy nie, dzieci Parton zawsze mówiły swojemu tacie, że buty pasują idealnie. 

Jak Robert Lee kupował buty swoim dzieciom 

Każdego roku dzieci Parton potrzebowały nowych butów. Ale nie było dobrego sposobu na zaciągnięcie ich wszystkich 12 do miasta, aby je przymierzyć.  

„Transport był dużym problemem, a tatuś nie miał zamiaru wciągać nas wszystkich do miasta” — napisała Parton w swoim pierwszym pamiętniku Dolly: My Life and Other Unfinished Business . „Zwykle jeździł mniej więcej raz na sześć tygodni i łatwiej było mu po prostu jeździć samemu na naszym koniu pługa”.

Aby wiedzieć, jaki rozmiar kupić swoim dzieciom, zbierał patyki i mierzył ich stopy względem patyków, robiąc nacięcia nożem, aby zaznaczyć rozmiar. Potem pisał imię dziecka na patyku, które pasowało do rozmiaru jego stopy.   

„Wychodził ze stosem patyków do miasta lub do sklepu George'a Franklina i wkładał je do butów, aż znalazł parę pasującą na każdego z nas” — napisano w „Płaszczu wielu kolorów ” piosenkarz.

Radość z nowych butów

Dzień nowych butów był ekscytującym dniem w domu Partonów. 

„Kiedy myśleliśmy, że nadszedł czas, aby tatuś wrócił do domu, zaczynaliśmy go szukać na szlaku” — napisał Parton. „W końcu wszyscy gromadziliśmy się na podwórku, czekając, aby zobaczyć go pierwszy raz, niecierpliwie pragnąc dowiedzieć się, jakie buty dostaniemy”.

Chociaż prawie zawsze dostawali brogany – solidny, skórzany but z wysoką cholewką, który mógł znieść „wiele kar”, co było dokładnie tym, co zamierzały im zrobić dzieciaki z Parton.

Robert zwykle wracał do domu około zachodu słońca. Dzieciaki widziały nowe buty związane razem sznurowadłami, przewieszone przez końską szyję. Kiedy wszedł do środka, dzieci niecierpliwie chciały chwycić nowe buty, ale ojciec piosenkarki „ Jolene ” miał system. 

„Tatuś systematycznie wyjmował patyk z każdej pary, patrzył na imię i podawał tę parę dziecku, dla którego zostały przepisane” – napisał Parton. „Założyliśmy je, zasznurowaliśmy i zaczęliśmy krzątać się po domu w rytuale, który na szczęście dla nerwów mamy i myszy pod starą podłogą zdarza się tylko raz w roku”. 

Dzieci Partonów skłamałyby, gdyby ich buty nie pasowały

Podczas stukania dzieci Parton dowiadywały się, czy ich buty pasują, czy nie. Ale jeśli ktoś zdawał sobie sprawę, że jego buty rzeczywiście nie pasują, zachowywał to dla siebie. 

„Perspektywa konieczności trochę rozciągnięcia pary butów, założenia dodatkowych skarpet lub zasznurowania ich naprawdę ciasno wydawała się lepsza niż tatuś, który zabrał je z powrotem na następną podróż” – napisał Parton. „Wszyscy wolelibyśmy mieć źle dopasowane buty, niż czekać sześć tygodni na kolejną parę”.

Cierpliwość nie była czymś, co dzieci Partonów miały pod dostatkiem. 

Kiedy więc Robert pytał wszystkich, czy ich buty pasują, wszyscy odpowiadali: „Pasują na mnie dobrze”. 

Na szczęście, jeśli buty nie pasowały, prawdopodobnie były za duże, co jest o wiele wygodniejsze niż noszenie zbyt małych butów. 

„Po części dlatego, że nie można włożyć kija do za krótkiego buta, a po części zgodnie z przekonaniem, jakie mieli ludzie z gór, w tym mój tata, że ​​dzieci powinny„ dorastać ”- napisał Parton .

Przynajmniej z nowymi butami, nawet jeśli były za duże, Parton i jej rodzeństwo czuli, że mogą nosić je do szkoły „z godnością”.