Nocne pociągi

Osobista historia

Mój tata pracował na kolei przez 35 lat, dużo czasu w nastawni takiej jak ta.

Czasami pozwalał mi próbować pociągnąć za dźwignie, które były ciężkie i pomalowane na podstawowe kolory, czerwony i żółty dla sygnałów, czarny i niebieski dla zwrotnic. Na ścianie wisiały różne mapy, wykresy i tarcze, telefon, który zawsze dzwonił, a dookoła okna, dzięki czemu mógł widzieć zbliżające się pociągi z daleka.

Dorastanie w rodzinie związanej z kolejnictwem oznaczało, że wszyscy mieliśmy darmowe podróże po Wielkiej Brytanii i większej części Europy kontynentalnej. Najlepsze było to, że mogliśmy po prostu wskoczyć do dowolnego pociągu, nie musieliśmy rezerwować, chyba że chcieliśmy zarezerwować miejsca (co rzadko robiliśmy) lub — jeśli był to pociąg nocny — kuszetki.

Pociągi nocne zawsze zajmowały dla mnie szczególne miejsce. Było coś magicznego w wieczornym wsiadaniu do pociągu, odnajdywaniu naszej kuszetki i szykowaniu się do spania.

Budziłem się w nocy i odsuwając roletę, spoglądałem na pola, lasy i pejzaże miast, zaciemnione stacje i bezimienne miasteczka. Często nie wiedziałem, w jakim kraju się znajdujemy, i próbowałem złapać wskazówki za pomocą dostrzeżonych znaków drogowych lub ogłoszeń zawieszonych na stacjach, przez które przejeżdżaliśmy. Potem były pierwsze przystanki w środku nocy; nie na stacjach, ale w dziwnych miejscach pośrednich, gdzie pociąg zatrzymywał się na 20 minut, godzinę — na co czekaliśmy? Dlaczego się zatrzymaliśmy? Czasami słychać było ciężkie brzęczenie i turkot odłączanego lub dodawanego powozu. Pociągi nocne często miały wiele miejsc docelowych, a odcinki rozdzielały się na trasie. Możliwość wylądowania w niewłaściwej części pociągu dodała dodatkowej warstwy podniecenia. Musiałeś się upewnić, że jesteś we właściwej części.

To była wolność, zachęta do spontaniczności, którą moi rodzice, trzeba przyznać, entuzjastycznie wykorzystali. Przez kilka lat każdego lata jechaliśmy co najmniej jednym nocnym pociągiem do jakiegoś ciepłego, górzystego miejsca, gdzie znajdowały się czternastowieczne kościoły. Nie interesowałem się celami podróży. Dla mnie zawsze chodziło o podróż. Nawet w wieku sześciu lat była to przejażdżka, która zawładnęła moją wyobraźnią, wartość, która została ze mną do dziś, i to nie tylko w odniesieniu do podróży.

Na początku tego roku jeden z tajemniczych życiowych zbiegów okoliczności sprawił, że ponownie spotkałem się z jednym z moich najbliższych przyjaciół z uniwersytetu. Mieszkaliśmy na różnych kontynentach, nasze drogi rzadko się przecinały, choć przez lata utrzymywaliśmy sporadyczną bliskość.

To właśnie z tego spotkania zrodził się plan tak śmiały i zabawny (ale ostatecznie rozsądny) i niemal natychmiast rozpoznałem w nim jeden z tych nieodpartych, oczywistych pomysłów, które pojawiają się może raz na dekadę i które wymagają traktować poważnie, pojawiając się bez zaproszenia. Ten rodzaj pomysłu, w którym raz o tym pomyślisz, nie możesz go odrzucić, i albo decydujesz się odpowiedzieć na telefon, albo nie, i staje się to jednym z tych żalów o czwartej nad ranem.

John i ja zdecydowaliśmy się odpowiedzieć na wezwanie. Od tego czasu pracujemy dzień i noc, aby wprowadzić ten plan w życie. To dopiero początek, ale robimy postępy.

The Night Trains to sieć pociągów przekształconych w festiwale — skrzyżowanie imprez pod dachem i na świeżym powietrzu — jeżdżących po całej Europie przez cały rok.

Nasz pierwszy przejazd zaplanowano na 23 czerwca 2023 r., w wigilię połowy lata.

Zobaczenie, jak moje kolejowe korzenie i moja życiowa miłość do undergroundowych klubów, imprez plenerowych i społeczności, którym służą te przestrzenie, spotkały się razem, było radością i przywilejem. Nie mógłbym być bardziej podekscytowany dzieleniem się z wami tą podróżą w nadchodzących tygodniach i miesiącach, kiedy przygotowujemy się do gwizdnięcia pociągu (gwizdek?) i rozkręcenia imprezy.

Możesz dowiedzieć się więcej o The Night Trains na stronie internetowej TNT , gdzie możesz również dowiedzieć się o różnych sposobach dostania się na pokład.