Czy 155 cm to odpowiedni wzrost dla jedenastolatka?

Answer 1

To dobry wzrost zarówno dla mężczyzny, jak i kobiety

Samica rośnie średnio o 2 cale rocznie, osiągając zazwyczaj 14 lat, a samiec 18.

To byłoby 5'7″ i 6'3″

Answer 2

Trochę tak, ale nie szczególnie.

Jestem kobietą i miałam 5 stóp i 5,5 cala wzrostu w wieku 11 lat. Nadal mam kopię mojego oficjalnego wzrostu/wagi z zawodów TaeKwonDo, w których brałam udział w tym samym roku (no cóż, moja mama ma)

ONA MA TAKŻE nadal moje wyniki badań sportowych z innych zawodów, które odbyłem dwa lata wcześniej, gdy miałem 9 lat. Miałem wtedy 165 cm wzrostu.

Więc w wieku 9 lat regularnie byłam zaczepiana przez kolegów z klasy i nazywana przezwiskami takimi jak „jolly green giant” lub „pippy longstocking” z powodu mojego wzrostu. Rzeczywiście byłam o głowę wyższa od wszystkich w moim wieku, jak się wydawało. Zawsze na środku tylnego rzędu na zdjęciach klasowych. Często mylono mnie z uczniem szkoły średniej i, co raczej niefortunne, również ganiono jak jednego z nich przez różnych dorosłych, którym trudno było uwierzyć, że 9-letni uczeń czwartej klasy ma 5 stóp i 5 cali.

Przewińmy do przodu o 2 lata, kiedy miałam 11 lat, byłam w 6 klasie (w końcu w szkole średniej) i miałam 5 stóp 5,5 cala wzrostu. Urosłam tylko o pół cala w ciągu tych dwóch lat. Ale inne dzieci też. Nadal byłam wyższa od wszystkich dziewczynek, z wyjątkiem może jednej lub dwóch, które wystrzeliły znikąd. Około 10–15% chłopców jednak dorównywało mojemu wzrostowi lub go przewyższało. W rzeczywistości chłopiec w mojej klasie z innej szkoły podstawowej miał już 5 stóp 8 cali! Skończyło się na tym, że jako uczeń szkoły średniej miał ponad 6 stóp wzrostu.

I tak, TY ROŚNIESZ, ale to w żaden sposób nie jest związane z tym, jak wysoki jesteś teraz. Moi pediatrzy w tamtym czasie przysięgali, że będę mieć co najmniej 6 stóp, „wystarczająco wysoki na WNBA *chichot chichot*” „żadnych wysokich obcasów na ten raz”

Mam teraz 28 lat. Zgadnij, jaki urosłem?

5' 6”. Urosłem jeszcze o pół cala i zatrzymałem się.

Gdyby nie stare zdjęcia klasowe i nawyk mojej mamy gromadzenia dokumentacji medycznej, nigdy byś nie pomyślał, że kiedyś uważano mnie za „olbrzymią”