Aktorka Broadwayu, która została artystką country Brooke Moriber, pokazuje swoją miłość do dwóch miast w „This Town Made Us”

Poranek zaczął się jak co drugi poranek dla Brooke Moriber . Nastoletnia aktorka najbardziej znana do tej pory ze swojej pracy na Broadwayu obudziła się, poszła do łazienki i ze znużeniem przygotowała się, by spojrzeć na swoje odbicie w lustrze.

Ale kiedy otworzyła oczy, nic nie zobaczyła.

„W ogóle nie widziałam swojej twarzy” – mówi w niedawnym wywiadzie Moriber, obecnie po trzydziestce. „Wiedziałem, że lustro tam jest, ale nic w nim nie widziałem. A potem odwróciłem się i zobaczyłem tylko plamy koloru. To było duszące uczucie, że po prostu wpadam w siebie. i zacząłem krzyczeć o mamę… i Boga”.

Wkrótce Moriber znalazła się w nowojorskim szpitalu okulistycznym w Mount Sinai, gdzie zdiagnozowano zapalenie błony naczyniowej oka pars planitis, rzadką chorobę oczu, której leczenie wymagałoby dużych dawek chemioterapeutyków i sterydów. A jeśli zdecydowała się nie iść na tę drogę leczenia, ryzykowała, że ​​oślepnie.

Nagle wszystkie jej sny zbladły.

Ale dzisiaj Moriber nie tylko pokonuje skutki swojej choroby, ale także kontynuuje karierę, o której kiedyś mogła tylko marzyć… kariera w muzyce country, która rozpoczyna się wraz z jej pierwszym wydawnictwem dla Reviver Records, nowym singlem „This Town”. Uczynił nas."

„To piosenka o dumie i odporności rodzinnego miasta” – wyjaśnia.

Dorastając po drugiej stronie ulicy od Washington Square Park w sercu Dolnego Manhattanu, Moriber od najmłodszych lat miała kontakt ze wszystkimi formami muzyki i zawsze wiedziała, że ​​chce być kimś w rodzaju performerki.

„W dzieciństwie komunikowałem się ze śpiewem” – wspomina Moriber, którego matka pracowała zawodowo jako aktorka. „Błagałam rodziców, aby pozwolili mi rozpocząć przesłuchanie, kiedy byłam naprawdę młoda”.

Moriber właśnie to zrobiła, zdobywając swoje pierwsze przesłuchanie w wieku zaledwie 8 lat, ostatecznie zdobywając rolę Młodej Cosette w Nędznikach na Broadwayu.

„Pamiętam, że po pierwszym występie, jaki miałam, zdałem sobie sprawę, że publiczność tam była, usłyszałam muzykę i prawie zeszłam ze sceny” – mówi ze śmiechem. „Kierownik musiał mnie powstrzymać. Ale kiedy zacząłem śpiewać, czułem się niesamowicie”.

Moriber grała role w siedmiu programach na Broadwayu, a także w różnych pracach telewizyjnych i filmowych, z których część grała, gdy wciąż miała do czynienia z następstwami swojej choroby oczu.

„Miałam tyle operacji i zabiegów laserowych” – wspomina. „Było jedno leczenie, w którym musiałem nie spać. I to było bardzo bolesne. Krzyczałem, a moi rodzice byli za drzwiami, walili w drzwi, ponieważ słyszą jego krzyki, a lekarz ich nie wpuścił . To był koszmar."

Moriber wkrótce znalazła pocieszenie w swoich dziennikach, pisząc o swoich doświadczeniach, ale znajdując sposoby na zniesienie bólu i umieszczenie go w piosenkach. I wkrótce, po czteroletniej walce z chorobą oczu, Moriber znalazła się w stanie remisji i uzbrojona w bardzo jasną wizję tego, kim chciała być i jak miała to osiągnąć.

Przeprowadziła się do Nashville.

„Naprawdę wierzę, że muzyka jest tym, co przeniosło mnie na drugą stronę”, mówi Moriber, która od dawna inspiruje się takimi postaciami jak Jennifer Nettles , Ingrid Andress, Brandi Carlile i jej idolka Linda Ronstadt .

I gdzieś pomiędzy 884 milami między jej domem w Nowym Jorku a jej przybranym domem w Nashville, Moriber znalazła się. Tam też znalazła „To miasto nas stworzyło”.

„Pamiętam, jak poleciałem z powrotem do Nowego Jorku zaledwie dzień przed tym, jak tornada uderzyły w Nashville w marcu 2020 roku” – wspomina Moriber. „A tydzień później pandemia przetoczyła się przez Nowy Jork i to też złamało mi serce”.

Trzy miesiące później powstało „This Town Made Me” z Moriberem i współscenarzystami Billem DiLuigim i Cassandrą Kubińskim. czerpiąc z miłości i troski Moriber o jej dwa rodzinne miasta.

„To piosenka dla każdego, kto jest dumny z tego, skąd pochodzi” – podsumowuje. „Chodzi o wiarę i ludzki duch. Myślę, że w każdym z nas jest coś, z czego nie zdajemy sobie sprawy, jak silni jesteśmy naprawdę”.