Jak sprawić, by dziecko przestało kraść rzeczy, które nic nie znaczą?
Odpowiedzi
Mój 14-letni pasierb został przyłapany na kradzieży w lokalnym sklepie i odprowadzony do domu przez policję. Oficer przyprowadzający go do domu jest również członkiem mojego kościoła, więc jest/był świadomy tego, jak dyscyplinuję moje dzieci. Zasugerowała, aby pozostała świadkiem kary Jamesa, aby mogła włączyć ją do swojego raportu. Zgodziłem się i po tym, jak James dostał lanie, funkcjonariusz złożył raport, a także zgłosił to kierownikowi sklepu, który wycofał wszystkie zarzuty prawne w prokuraturze. Wierzę, że James nie zamierza ponownie próbować kradzieży w sklepie w najbliższym czasie ani nigdy.
Kiedy dziecko kradnie, NIGDY nie chodzi o to, CO kradnie, ale o to, że zdecydowało się ukraść. Jest to zachowanie polegające na zwracaniu uwagi i chociaż mogą tego nie zdawać sobie sprawy, jest to znak, że chcą, aby rodzice to uznali, zajęli się tym i zaangażowali.
Kiedy byłem nastolatkiem, ktoś, kto mnie odwiedzał, ukradł coś z mojej szkatułki na biżuterię. Powiedziałem mamie, a ona porozmawiała z rodzicem tej osoby. Nie ukradła mojej najpiękniejszej biżuterii ani najcenniejszej rzeczy w moim szkatułce – zdecydowała się ukraść pierścionek z okazji ukończenia liceum mojej mamy!
Cóż może być bardziej oczywistego, że coś ukradłeś niż wzięcie pierścionka z napisem, że ukończyłeś szkołę w 1938 roku, kiedy urodziłeś się w latach 60.?! Jej rodzic, co ciekawe, zauważył pierścionek, ale nie wiedział, co powiedzieć córce. Na serio? Mówisz „Wiem, że ukradłeś ten pierścionek, wiem do kogo należy i musisz mi go teraz dać!”
To było tak oczywiste wołanie o pomoc, nie wspominając o zachowaniu zwracającym na siebie uwagę. Chciała, żeby ktoś – KTOKOLWIEK zauważył. Ta osoba postanowiła nic nie mówić, dopóki moja mama nie powiedziała, że musi odzyskać swój pierścionek TERAZ!
Twoje dziecko cicho krzyczy, aby zwrócić Twoją uwagę! Twoje dziecko testuje Cię, aby zobaczyć, co musi zrobić, abyś zareagował. Nie oznacza to oczywiście, że nie zwracasz już uwagi swojemu dziecku. Jeśli nie masz pewności, jak najlepiej poradzić sobie z sytuacją, dobrym pomysłem może być rozmowa z psychologiem dziecięcym, który może Cię poprowadzić.