Jaka jest najgorsza książka, jaką kiedykolwiek przeczytałeś? Czy ją ukończyłeś?
Odpowiedzi
Pewnie zostanę za to skrytykowana, bo ta autorka jest popularną autorką z wieloma świetnymi recenzjami (również dotyczącymi tej książki), ale powieść Jodi Picoult Handle With Care sprawiła, że miałam ochotę rzucić tą książką o ścianę.
Oficjalny opis brzmi następująco: Kiedy Willow rodzi się z ciężką wrodzoną łamliwością kości, jej rodzice są załamani – w miarę jak będzie dorastać, będzie miała setki złamanych kości, a całe jej życie będzie pełne bólu.
Każdy przyszły rodzic powie ci, że nie chce idealnego dziecka, tylko zdrowego. Charlotte i Sean O'Keefe również poprosiliby o zdrowe dziecko, gdyby mieli wybór. Zamiast tego ich życie składa się z nieprzespanych nocy, rosnących rachunków, litościwych spojrzeń „szczęśliwszych” rodziców i być może najgorszego ze wszystkiego, z dylematów „co by było, gdyby”. Co by było, gdyby ich dziecko urodziło się zdrowe? Ale to wszystko jest tego warte, ponieważ Willow jest, jakkolwiek zabawne by się to nie wydawało, idealna. Jest bystra jak bicz, na drodze do bycia ładną jak jej matka, miła, odważna i jak na pięciolatkę niespodziewanie głęboka źródło mądrości. Willow jest Willow, w chorobie i w zdrowiu.
Wszystko się jednak zmienia, gdy seria wydarzeń zmusza Charlotte i jej męża do zmierzenia się z najpoważniejszymi „co by było, gdyby” ze wszystkich. Co by było, gdyby Charlotte wiedziała wcześniej o chorobie Willow? Co by było, gdyby wszystko potoczyło się inaczej? Co by było, gdyby ich ukochana Willow nigdy się nie urodziła? Aby oddać sprawiedliwość Willow, Charlotte musi zadać sobie te pytania i jeszcze jedno. Co stanowi wartościowe życie?
Choć historia jest opowiedziana z wielu punktów widzenia, najbardziej utkwił mi głos mamy Willow, Charlotte. Myślę, że powinniśmy uważać Charlotte za wieloaspektową, sympatyczną postać. Ale dla mnie Charlotte wydała się samolubną, upartą, niesympatyczną postacią, która ignorowała obawy wszystkich wokół siebie, aby zaspokoić własne (i prawdopodobnie córki) potrzeby.
Nie potrafię sobie wyobrazić, jak to jest być w sytuacji rodzica, który musi nieustannie martwić się o bezpieczeństwo swojego dziecka za każdym razem, gdy się ono przeprowadzi, więc być może moja świadomość tego, jak bym zareagował, jest ograniczona.
Jednak czuję się pewnie, mówiąc, że bez względu na okoliczności…
(MOŻLIWE SPOILERY)
Nie zrzuciłabym winy na moją najlepszą przyjaciółkę, nie sprzeciwiłabym się całkowicie poczuciu komfortu mojego męża, nie powiedziałabym tego, co Charlotte powiedziała o Willow w sądzie ani nie zrobiłabym czegoś, o czym wiedziałabym, że miałoby bezpośredni wpływ na szczęście mojej starszej córki i jej zdolność do utrzymywania przyjaźni.
A zakończenie? Nie zaczynaj mnie.
Co prowadzi mnie do drugiej części pytania. Tak, skończyłem ją. Co powinno automatycznie odrzucić ją jako moją najmniej ulubioną książkę, ponieważ jest wiele książek, których nie skończyłem. Ale myślę, że powodem, dla którego ją skończyłem, było to, że byłem pewien, że w jakiś sposób będzie warto.
Nie było.
Ale na Goodreads (przynajmniej na razie) książka ma prawie 4 gwiazdki. Więc nie wierz mi na słowo.
Byłbym zainteresowany, czy osoby, które mają dzieci z osteogenesis imperfecta (lub czymś podobnym) uważają tę książkę za możliwą do zrozumienia. Może jest jakiś poziom zrozumienia, którego po prostu nie rozumiem.
Książki o Jastrzębiu i Fisherze autorstwa Simona R. Greena.
Przeczytałem tylko kilka z nich. To najbardziej naszpikowane kliszami śmieci, jakie kiedykolwiek spotkałem. Tak, przeczytałem 6 z nich od początku do końca, tak, w pewnym sensie mi się podobały. Podobałyby mi się bardziej, gdyby nie były tak bardzo oparte na kliszach.
Główny bohater, Hawk, jest opisany jako „wysoki, ciemny i już nie przystojny”. W każdej książce. Może być sformułowany nieco inaczej, ale to wciąż ten sam opis.
Jeśli chcesz nauczyć się rozpoznawać banały i unikać ich w swojej twórczości, przeczytaj te książki. Jeśli nie, unikaj ich.