Podsumowanie Sympatyka: Zaczynają być widoczne pęknięcia

Cóż, to było szybkie. Nawet jak na serial, który tak bardzo chce się rekonfigurować i przenosić odcinek po odcinku, wciąż wydaje się, że finał w przyszłym tygodniu i powrót Kapitana do Wietnamu nagle nas trochę zaskoczył, z tak wieloma wiszącymi ciekawostkami, których na pewno nie zobaczymy uzyskać wszystkie odpowiedzi. Czy kiedykolwiek jeszcze zobaczymy Lanę, Sofię lub RDJ-ów innych niż Claude? Wydaje się to mało prawdopodobne, niektóre bardziej niż inne.

Najważniejszą misją w tym tygodniu jest związek Kapitana, jeśli można to tak nazwać, z Sonnym. Na początku odcinka kręcąc się z Laną na gitarze, Kapitan bezceremonialnie żartuje o zabiciu nowego chłopaka swojej byłej, po czym zdaje sobie sprawę, że właśnie tego chce robić. Takie posunięcie ma wady i zalety: z pewnością pomogłoby generałowi, który przygotowuje się do ponownej inwazji na Wietnam z kilkoma setkami żołnierzy robiących pompki na kalifornijskim parkingu. (Ta operacja oczywiście wymaga wszelkiej możliwej pomocy.) Ale także wykorzystanie kontaktów Sonny'ego jako dziennikarza do ujawnienia bliskich relacji generała i Neila Godwina wytrąciłoby go spod kontroli więcej niż jednego kciuka. Jest to dylemat, któremu nie pomaga jego coraz bardziej chwiejna psychika i zaangażowanie wobec Bona, który całym sercem uczestniczy w planie/misji samobójczej generała.

Alan Trong był niesamowity w roli Sonny’ego przez cały serial: był dobroduszny i dociekliwy. Dwie cechy, które w prawdziwym życiu wyróżniają dobrego reportera. Ma także skłonność do dziwnego, zadowolonego uśmieszku lub na bok, choć ile z tego jest wersją wydarzeń przedstawioną przez Kapitana, cóż, musimy po prostu zdecydować sami. Powiedziałem w zeszłym tygodniu, że nasilenie się jego obecności, a zwłaszcza jego relacji z Sofią, prawdopodobnie oznacza kłopoty dla byłego kolegi z klasy Kapitana, podobnie jak Sonny pada ofiarą sprzecznej przemocy ze strony Kapitana.

Tylko, jak bardzo jest to sprzeczne, naprawdę? Jego plan jest oczywiście o wiele bardziej wyrafinowany niż zabójstwo Oanha, więc dba o to, aby zaplanować przekazywanie poufnych informacji, aby Sofia nie wchodziła w drogę. Kapitan wydaje się znacznie bardziej winny swojego statusu zabójcy niż faktyczni ludzie, których zamordował, by naprawdę się nim nazywać. Sympatyk zakłada, że ​​może to być objaw życia tak długiego, jak Kapitan, tożsamości ułożonej w tożsamości niczym rosyjskie lalki. Poczucie winy może podążać za człowiekiem, ale wszystko jest tak abstrakcyjne i solipsystyczne, bez żadnego prawdziwego punktu widzenia czy tożsamości. Nawet gdy w tym tygodniu opowiada o okolicznościach łagodzących, jasne jest, że ma wybór: zabić lub oszczędzić Sonny'ego, bez względu na to, co wywnioskował z generała.

Po raz pierwszy widzimy także jawne kłamstwo: kapitan mówi komendantowi obozu reedukacyjnego, że nie ma pojęcia, dlaczego LA Times nie opublikował historii, którą nakarmił Sonny'ego, przypuszczając, że CIA mogła ją przechwycić. Zamiast tego widzimy, jak pali dowody w swojej kuchni. Samozachowanie? Upewniając się, że może iść z Bonem i chronić go? A może ostatni akt złośliwości wobec rywala?

Sofia oczywiście natychmiast wszystko rozumie i nawet okłamuje gliniarzy w imieniu Kapitana. Jej ostatnim aktem, gdy ktoś w jego życiu powiedział mu, że boi się, że ją też zabije. Kiedy po raz ostatni żegna się z Sofią, ona odpowiada krótko: „To pani Mori”.

Bóg jeden wie, co się stanie, gdy Kapitan i Bon (ze świeżą fryzurą) wylądują w przyszłym tygodniu, ale trochę rozczarowuje fakt, że przedostatni odcinek kończy się mniej więcej w ten sam sposób, co odcinek czwarty : Kapitan siedzący na samolotu, czuje klepnięcie w ramię. Oanh i Sonny uśmiechają się do niego i pytają, czy mogą towarzyszyć mu w podróży. To przerażające, ale już wiemy, co niesie Kapitan. Nie zawsze wiemy dlaczego.

Błędne obserwacje

• Sofia nie jest jedyną kobietą w życiu Kapitana, którą potraktowano tak bezczelnie. Z jego punktu widzenia jego pożegnanie z Laną ma najwyraźniej charakter intymny i czuły, ale nawet w jego oczach jest to przerażające.
• Tytuł odcinka „The Oriental Mode Of Destruction” został zaczerpnięty z śmiesznej książki, której Kapitan używa do kodowania (i dekodowania) swoich wiadomości do „Człowieka” (więcej o tym za chwilę). Podczas dość nudnego przyjęcia w ogrodzie dla urozmaicenia fabuły dowiadujemy się, że autorem tych „rasistowskich bzdur” jest profesor Hammer piszący pod pseudonimem.

• Nawet Kapitan zaczyna wierzyć, że Człowiek może nie być po drugiej stronie jego komunikatów. Jego wyimaginowana osobista kłótnia z Człowiekiem (którą miał już wcześniej) zmienia się w to, że Kapitan zajmuje w pewnym momencie miejsce Człowieka, zasadniczo kłócąc się ze sobą. Później Man przemawia do niego własnym głosem Kapitana.
• „Powiedziałem, że nie chcę rozmawiać o Sofii!” Kapitan w pewnym momencie warczy na Sonny’ego. Tak naprawdę chwilę wcześniej powiedział, że ma dość mówienia o polityce.