Recenzja Ezry: Miły, choć mdły dramat o autyzmie

Ezra nie jest przeciętnym dzieckiem, a Ezra  nie jest przeciętnym filmem, na który można się popłakać. Film wyreżyserowany przez Tony’ego Goldwyna, opowiadający o neuroróżnorodnym 11-latku, który raz po raz wpada w sam środek kłótni rodziców o to, jak go wychować, rozwija się w wielu kierunkach, których nie można by się spodziewać po stosunkowo małym filmie. - czas, który chwyta za serce. Czy oferuje wystarczająco dużo, aby przekroczyć towarzyszącą mu wrażliwość typu „twoja mama oglądała to kiedyś w samolocie i mówiła, że ​​jest świetne”? Niezupełnie, ale to nie znaczy, że nie jest to godny i przyszłościowy dodatek do tego konkretnego kanonu.

Pod wieloma względami Ezra był już dawno spóźniony. Zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) nigdy nie były bardziej mainstreamowe – nawet „ modne ”, ponieważ coraz większa liczba dorosłych samodzielnie diagnozuje (i przynajmniej zaczyna destygmatyzować to zaburzenie) w oparciu o informacje zebrane z TikToka i innych platform mediów społecznościowych. Wzrasta także liczba prawdziwych diagnoz. Według danych CDC szacuje się, że w 2020 r. około jedno na 36 dzieci będzie miało ASD, w porównaniu z jednym na 150 w 2000 r. – wzrost ten można w dużej mierze przypisać postępowi w możliwościach diagnostycznych i ogólnemu zrozumieniu niuansów tego zaburzenia.

Mimo to mamy jednodźwiękowe i często parodystyczne stereotypy uczonych, takie jak Freddie Highmore krzyczący „Jestem chirurgiem” w „ Dobrym lekarzu” . Mamy infantylizacje , takie jak program randkowy Netflix Love On The Spectrum . Mamy cokolwiek, do cholery, była muzyka . I oczywiście mamy tych wszystkich antyszczepionkowych maniaków, których nie możemy się pozbyć.

Więc tak, wciąż jest miejsce na film taki jak Ezra . Scenariusz – napisany przez Tony’ego Spiridakisa i zainspirowany doświadczeniem wychowywania własnego autystycznego syna – często jest trafny i w niektórych momentach można go zarzucić bezprawnemu wykorzystaniu swojego imiennika jako narzędzia do skupiania zmagań neurotypowych bohaterów. Ogólnie jednak film jest czułą i wzruszającą odą do Ezrów tego świata i ludzi, którzy ich kochają.

Jeśli widzowie rzeczywiście znajdą ten film, będzie to na pewno zasługa obsady: Rose Byrne, która gra kochającą, choć nieco nadopiekuńczą mamę Jennę, lub jej prawdziwy partner Bobby Cannavale, który błyszczy tutaj jako Max, mąż Jenny, z którym Jenna żyła w separacji i impulsywny komik stand-upowy, który szaleńczo kocha, ale nie do końca wie, jak właściwie wychować syna. (Przez cały czas Ezra dowiadujemy się , że sam może znajdować się w spektrum). Potem jest oczywiście Robert De Niro w roli wymagającego ojca Maxa i współlokatora po rozwodzie, wykonującego odchudzoną wersję swojego zwykłego schticka z całkiem zadowalającym efektem.

Ta konstelacja gwiaździstych dorosłych spędza prawie cały film na kłótniach o to, co zrobić z Ezrą, lojalnym i prawdomównym dzieckiem, które porozumiewa się głównie poprzez cytaty z filmów, nie przepada za metalowymi widelcami i nie znosi, gdy nawet jego dotyk go dotyka. własnych rodziców. Po tym, jak Ezra ulega drobnemu wypadkowi i zostaje wyrzucony z kolejnej szkoły przez nauczycieli, którzy nie wiedzą, jak sobie z nim poradzić, lekarze zalecają umieszczenie go w szkole specjalnej i rozpoczęcie zażywania leków przeciwpsychotycznych. Jenna aprobuje ten pomysł, ale jest on nie do pomyślenia dla Maxa, który porywa własnego syna i zabiera go w podróż, aby uniknąć leczenia, o czym nawet Ezra wie, że to okropny pomysł.

Ale chociaż wszyscy dorośli spisali się znakomicie, sednem filmu jest oszałamiający debiut nowicjusza Williama A. Fitzgeralda, nastolatka, u którego zdiagnozowano autyzm i ADHD. Podczas kwietniowej rozmowy z udziałem tego pisarza Fitzgerald nie zawahał się  upiec swojego współpracownika, Roberta De Niro . Stało się to po tym, jak ujawnił zgromadzonej publiczności, że początkowo chciał wziąć udział w filmie tylko dlatego, że uważał, że pomoże to jego karierze w YouTube. To właśnie ta ponadprzeciętna odwaga – a nie zamiłowanie do tworzenia filmów w Internecie, chociaż to z pewnością pomaga – sprawia, że ​​Fitzgerald jest tak urzekającym znaleziskiem, a jego Ezra tak żywy i autentyczny. Bez niego cały ten projekt pogrążyłby się z powrotem w zakamarkach biletów lotniczych.

Ezra nie znajdzie się w tym roku na żadnej liście 10 najlepszych filmów i jak każdy film poruszający tematy głęboko osobiste i często trudne, będzie miał swoich uzasadnionych przeciwników. Ale, jak Ezra przypomina swojemu tacie gdzieś w trakcie ich podróży, film nie musi być superbohaterem dla każdego. Jeśli dzięki temu chociaż jedna osoba poczuje się zauważona – nawet jeśli spowoduje to jedynie rozpoczęcie kariery Fitzgeralda w YouTube (i, miejmy nadzieję, w Hollywood) – to może wystarczyć.