Wielki taniec żywych

Abigail Redgrave zanurkowała do gabinetu, żeby odpocząć od nieharmonijnego beczenia jazzowego kwartetu. Głowa jej pulsowała od ginu, a dziwnie zsynchronizowany rytm najnowszej kompozycji zespołu niewiele na to zaradził. Wciąż słyszała stłumione zawodzenie saksofonu przez ścianę. Abigail masowała skronie. Impreza trwała bez niej.

W gabinecie dominowało duże mahoniowe biurko, za którym stały trzy ogromne półki na książki. Wszystkie książki, z wyjątkiem nieskazitelnej Biblii Króla Jakuba, były mocno zużyte; przedmiotem częstych konsultacji. Ale wzrok Abigail został przyciągnięty przez osobliwą małą statuetkę, która siedziała na rogu biurka.

Na pierwszy rzut oka pomyślała, że ​​musi to być dzieło jakiegoś współczesnego rzemieślnika, ale bliższe przyjrzenie się jej doprowadziło ją do wniosku, że pochodzi ze znacznie starszego rocznika; bo chociaż kubiści i futuryści byli zdolni do całkiem porywających efektów, żadna ze szkół nie byłaby w stanie wyprodukować takiego dzieła. Rzeczywiście, statuetka przedstawiała potwora, którego mogła wyczarować tylko śmiertelnie rozgorączkowana wyobraźnia; głowa z mackami wyrastała z pulchnego i łuskowatego tułowia, na którym znajdowały się pozornie szczątkowe skrzydła. W sugestii zagubionych i ukrytych rytuałów było coś, co przypominało pierwotną seksualność tej paleolitycznej Wenus Obermaier, Szombathy i Bayer, którą tak niedawno odzyskali w Willendorfie. Pomyślała, że ​​ta dwójka mogła być kochankami.

Sporo wysiłku kosztowało Abigail przekierowanie wzroku na półki z książkami za biurkiem, ale gdy już to zrobiła, została potraktowana skarbnicą francuskiej literatury. Przyjrzała się grzbietom, przesuwając po nich palcem wskazującym i szepcząc takie tytuły, jakie jej się podobały. „À rebours, Cultes des Ghoules, Justine, Les Fleurs du Mal…”

Abigail właśnie zdjęła z półki egzemplarz La Grande Danse Macabre des Vifs Martina van Maële'a, kiedy usłyszała za sobą głos:

Abigail obróciła się na pięcie i stanęła twarzą w twarz z Jean-Henri Delisle; pan domu i tego wieczoru jej gospodarz. Strony towarzyskie zrobiły wiele z przybycia Francuza do Ameryki.

Jean-Henri był najstarszym potomkiem klanu Delisle. Delislesowie opuścili Francję, zanim działania wojenne przerodziły się w wojnę na pełną skalę pod chmurą podejrzeń dotyczących zniknięcia kilku pięknych młodych kobiet. Krążyły nawet plotki, że sam Jean-Henri należał do kultu czczącego dawno zmarłe bóstwo, chociaż ten ostatni szczegół był nie do uwierzenia wszystkim oprócz najbardziej łatwowiernych czytelników Gazette.

Jean-Henri tylko dodał do intrygi, decydując się osiedlić tam, w Everett House; który sam podtrzymywał czarny mit dotyczący ukrytych komnat, bluźnierczych czynów cielesnych i, co jeszcze dziwniejsze, obcych istot czających się w mrocznych jaskiniach pod fundamentami budynku.

Przyjęcia, z których Delisle stał się ostatnio znany, były przez niektórych postrzegane jako próba skojarzenia jego rodzinnego nazwiska z szczęśliwszymi rzeczami.

A oto Abigail wtargnęła do jego gabinetu. – Ja… przepraszam – powiedziała.

„Po co? Poszedłem za tobą tutaj tylko po to, żeby dowiedzieć się, co lubicie czytać wy, „podlotki”. Powiedz mi, co tam masz?

Zaczerwieniona od pijaństwa i zakłopotania, Abigail próbowała bezskutecznie wymówić tytuł.

„Ach! Wielki taniec! Czy jest pani zaznajomiona z pracami van Maële'a, mademoiselle...?

– Redgrave… Abigail Redgrave. I nie, przepraszam, obawiam się, że nie.

- Teraz jest dobry moment na zapoznanie się - powiedział wesoło. – Chodź, spójrz.

Zaczęła kartkować cienki tom i ze zdumieniem stwierdziła, że ​​jest to zbiór rysunków pornograficznych. Każda strona, którą przewracała, ujawniała kolejne przerażające połączenie; mężczyźni z kobietami, kobiety z kobietami i tak dalej, w każdej możliwej konfiguracji, istny kalejdoskop ciał.

Abigail, choć wiele lat dzieliło ją od dziewictwa, zdawała się prawie odzyskiwać dziewictwo na takich widokach; jej rumieniec pogłębiał się strona po stronie. W końcu doszła do ilustracji przedstawiającej konfrontację św. Jerzego ze smokiem; chociaż to nie był zwykły George ani żaden zwykły smok.

Nie, George van Maële'a był całkowicie nagi od pasa w dół i dzierżył własnego komicznie przerośniętego penisa jak miecz. I smok! Wyglądało na to, że składa się z niewiele więcej niż kobiecej anatomii; ślepe sutkowe oczy spoglądały znad zdecydowanie jonicznej paszczy, a co gorsza, tłusty tułów stworzenia kończył się obfitością fallicznych macek. Z kolei niektóre z tych macek były owinięte wokół nagiej postaci dziewiczej księżniczki, którą George przybył wyzwolić, podczas gdy inne wciąż tkwiły w pochwie i ustach kobiety.

Ten ostatni obraz strasznie fascynował Abigail. Przez chwilę pomyliła smoka na stronie z dziwną statuetką na biurku Delisle'a i zapragnęła zamienić się miejscami z zagrożoną szlachcianką. Miała nadzieję, że to tylko przemyt alkoholu, a nie jakieś ukryte pożądanie, odpowiada za jej dziwaczne uczucia. "Co to znaczy?" zapytała.

"Tytuł? Wierzę, że przekłada się to na Wielki taniec żywych . Dokładnie, nie?

"I…"

– Może kolejny drink rozjaśni ci umysł – powiedział Delisle, przechodząc przez gabinet do swojego biurka i wyjmując butelkę bursztynowego koniaku i dwa kryształowe kieliszki. „Mój prywatny towar” — zaśmiał się.

Abigail przyjęła kieliszek i piła dużo; po części po to, by rozśmieszyć Delisle, a po części po to, by odpędzić dziwne i niepokojące fantazje, które dały jej szkice van Maële'a.

Rzuciła kolejne spojrzenie na idola Delisle'a. Alkohol smakował wspaniale, chociaż pod jego orzechowym posmakiem wyczuła nutę czegoś gorzkiego i leczniczego. – Podobają mi się rysunki… – urwała.

Zakręciło jej się w głowie.

A potem spadała.

* * *

Abigail obudziła się w niemal idealnej ciemności; i tylko „prawie idealne” dla światła pojedynczej rynsztokowej świecy gdzieś nad i za jej głową. Kiedy próbowała usiąść prosto, aby lepiej przyjrzeć się otoczeniu, odkryła, że ​​jej nadgarstki i kostki zostały skute kajdankami; po jednym w każdy róg chłodnej kamiennej płyty, na której leżała.

Była całkowicie bezradna, a świadomość jej bezradności przyprawiła ją o zawrót głowy. W chwili szaleńczego przerażenia wyobraziła sobie odzianego w czarną szatę kultystę wyłaniającego się z ciemności poza blaskiem świecy, by wbić potwornie ostry athame w miękkie ciało jej brzucha. Płakała.

Po kilku minutach i nic takiego się nie wydarzyło, Abigail zamrugała i zaczęła oceniać sytuację. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętała, było to, że stała w gabinecie Delisle'a i piła koniak.

Koniak! Czy Delisle ją odurzył? A jeśli tak, to dlaczego? Fakt, że wciąż była w pełni ubrana, wyprowadził ją z myśli, że próbował ją zgwałcić, kiedy była ubezwłasnowolniona. Może to była po prostu odrobina galijskiego dowcipu, prymitywna wariacja na temat Poego, która miała jej zaimponować i podniecić. W każdej chwili mógłby otworzyć jakieś niewidoczne drzwi i wkroczyć do środka, by zbesztać ją za jej strach i wróciliby razem na przyjęcie.

Prawie pogodziła się z tym wyjaśnieniem, kiedy usłyszała, jak coś porusza się w ciemności. Na jej skórze pojawiła się gęsia skórka; z zimna, strachu lub oczekiwania, nie wiedziała co. Zawołała Delisle'a; brak odpowiedzi. Abigail na próżno walczyła z więzami.

Nie byłoby ucieczki.

Abigail nie zauważyła, jak macka wiła się w górę jej nogi, aż dotarła do rąbka sukienki, a wtedy było już za późno, by zrobić cokolwiek poza krzykiem. Przyssany wyrostek zdjął jej majtki z niepokojącą zręcznością, po czym osadził się mocno na jej odsłoniętym seksie, pulsując żarem kochanka. Krzyk, który wydobył się wtedy z jej ust, nie był krzykiem strachu czy odrazy, ale perwersyjnej przyjemności.

Najwyraźniej zachęcony jej jękami, stwór zaczął wsuwać w nią śluzowatą pseudonóżkę. Racjonalny umysł Abigail opierał się temu, co jej ciało wiedziało, że jest prawdą, gdy tylko zobaczyła szaleńczą ilustrację van Maële'a: chciała tego .

Poczuła, jak zaciska się wokół macki, gdy dwa kolejne wyślizgnęły się ze stygijskiej ciemności, by zbadać jej ciało. Szybko znaleźli jej piersi, zdarli z niej sukienkę i stanik i wystawili klatkę piersiową na lodowate powietrze celi. Jej sutki stwardniały; czy z zimna, czy z podniecenia, nie śmiała spekulować, wiedząc, że przyznanie się do tego drugiego oznaczało powitanie szaleństwa.

Macki owinęły się wokół jej piersi, ściskając je z obcą ciekawością, która nie przypominała jej niczego poza pierwszymi zdezorientowanymi, nastoletnimi niezdarnościami z chłopakiem z sąsiedztwa. Abigail poczuła się wtedy, tak jak w tamtej chwili, jak gdyby została wprowadzona do wspaniałego nowego świata wysublimowanych doznań. Była bliska kulminacji.

Nagle Abigail poczuła, jak ogromny ciężar opada na nią. Zmrużyła oczy w ciemności nad sobą i ledwie była w stanie dostrzec ogólny kształt tego czegoś.

Stwór w równym stopniu przypominał głowonoga, smoka i człowieka — i wyglądał jak posąg z gabinetu Delisle'a w ciele!

Kajdany nie pozwalały jej się wymachiwać, chociaż nie bardzo tego chciała. Macka między jej nogami zaczęła się wsuwać i wysuwać, stopniowo zwiększając tempo, aż rytmiczne pchnięcia stały się prawie nie do zniesienia dla Abigail. Jej usta rozwarły się w niemym krzyku, a potwór wbił jej mackę w gardło. Zakrztusiła się wokół jego obwodu, a jej oczy wywróciły się do tyłu w oczodołach, odsłaniając szklistą biel jak brzuch ryby. Potwór opróżnił się w jej łonie. Abigail jęknęła i położyła się na płycie.

Najwyraźniej skończył z nią, stwór odwlókł się z prawie nagiego ciała Abigail i wylądował z potwornie mokrym klapsem na podłodze po lewej stronie płyty. Słyszała, jak ślizga się w jeszcze bardziej odległej ciemności poza jej zasięgiem wzroku.

Abigail nie wiedziała, czy jej napastnik uznał ich wspólne spotkanie za satysfakcjonujące; tylko to, ku jej wstydowi, z całą pewnością miała. Jej umysł stał się pusty i poddała się chwilowemu zapomnieniu snu.

* * *

Po raz drugi tej nocy Delisle wymówił się z przyjęcia i udał się do swojego gabinetu. Biesiadnicy ledwie zauważyli jego nieobecność. Prawdę mówiąc, mieliby szczęście, gdyby któreś z nich w ogóle pamiętało ten wieczór; zwłaszcza po tym, jak wyczerpali jego zapasy alkoholu. Zespół kontynuował granie w sąsiednim pokoju.

Wyciągnął Biblię z jej miejsca, a półka odchyliła się do wewnątrz; odsłaniając schody, które znikały w pierwotnej ciemności pod Domem Everett. Delisle wziął latarnię naftową z pierwszego stopnia, zapalił ją i zaczął schodzić.

Wapienna skała po jego lewej i prawej stronie była poprzecinana skamieniałościami zbyt straszliwymi, by je opisać, i śliska od zimnej kondensacji, i zdawała się go ściskać, gdy schodził do jaskiń.

Delisle zszedł na dół schodów i podszedł do dużych stalowych drzwi, zabezpieczonych za pomocą szeregu imponujących rygli. Wstrzymał oddech. Czy to byłoby zbyt wiele mieć nadzieję, że dzisiejsza noc była tą nocą? Lata eksperymentów w jego ojczyźnie nie przyniosły mu nic poza oczywiście uzasadnionym podejrzeniem francuskiej policji. Delisle wymamrotał coś, co można było wziąć za modlitwę, odsunął rygle i otworzył drzwi.

Stwór odszedł, a komnata była taka, jak ją zostawił. Dziwaczne hieroglify lśniły na surowo ociosanych ścianach; tak, że nie można było stwierdzić, czy pokój i jego ozdoby były wytworem naturalnych procesów, czy też dziełem jakiejś minionej inteligencji. A tam, pośrodku tego wszystkiego, leżała na płycie Abigail Redgrave.

Przyglądał się Abigail w nieregularnym świetle swojej latarni. Żadna jej część nie uniknęła dotyku potwora; była pokryta od stóp do głów przezroczystą mazią i szkarłatnymi śladami po przyssawkach, które napiętnowały ją jako kochankę stworzenia. Delisle położył dwa palce na jej gardle i wkrótce wyczuł puls. Była żywa.

Ta Amerykanka była najwyraźniej o wiele twardsza niż te wątłe francuskie sieroty, których próbował wcześniej, ponieważ większość z nich umarła z szoku po dotknięciu bestii. Delisle był zachwycony. Ona, ta Abigail Redgrave, stanie się idealnym naczyniem; Pani Potworów, Echidna, Matka Zła — gdyby już tego nie zrobiła.

Uśmiechnął się, wyobrażając sobie nowe życie rosnące w jej łonie.

Kiedy Delisle pochylił się nad nią, by uwolnić ją z więzów, przysiągłby, że słyszał jej szept: „Następnym razem, kochanie, nie zawracaj sobie głowy kajdanami”.

Dawson Wohler jest głównym redaktorem fikcji w Apocalypse Confidential . Urodzony i wychowany w Ohio, obecnie mieszka gdzieś na południe od Mason-Dixon. Znajdź go na Twitterze @dawtismspeaks