Czy to normalne, że płaczesz na osobności?

Answer 1

To normalne, że płaczemy na osobności, zwłaszcza że nie chcemy, aby nasi wrogowie widzieli, że mają na nas jakikolwiek wpływ.

Kiedy byłam nastolatką i we wczesnych latach dwudziestych, nie byłam w stanie kłócić się w swojej obronie w pracy, ponieważ konfrontacje wywoływały we mnie emocje. Więc znosiłem dużo gówna, bo bałem się płakać przed ludźmi.

Teraz zdaję sobie sprawę, że każdy, kto jest denerwujący lub apodyktyczny, nie ma znaczenia. Jeśli nie lubię tej osoby, werbalnie staną w obronie siebie i nie przejmę się tym, co o mnie pomyślą. Nie zawsze możesz to zrobić w miejscu pracy, ale możesz mówić we własnej obronie i patrzeć im w oczy.

Jeśli płaczesz na osobności, niech to będzie z powodu czegoś, za co warto płakać (żałoba, rozpad związku itp.), a nie z powodu błahych rzeczy. Jeśli skończy się drobna kłótnia, po powrocie do domu uderz w poduszkę, ponieważ płacz sprawi, że poczujesz się tylko ofiarą.

Answer 2

Jest takie powiedzenie Johanna Wolfganga Von Goethego: „Jeśli nigdy nie jadłeś płacząc, nie wiesz, jak smakuje życie”. Badanie zatytułowane „Psychologiczne skutki płaczu emocjonalnego u dorosłych: zdarzenia, które wywołują płacz i reakcję społeczną na płacz” bada korzyści płynące z wyrażania emocji na osobności. Kiedy ktoś płacze w samotności, nie jest ograniczony społecznymi normami godności. W rezultacie mogą swobodniej wyrażać swoje emocje zarówno mentalnie, jak i cieleśnie.

Ludzie tacy jak ja, którzy są głupi w wyrażaniu emocji smutku, wolą płakać na osobności, ponieważ nie ma nikogo, kto mógłby kwestionować twoje emocje.