Lana Del Rey zdradza pomysł na sukces Taylor Swift

Od czasów Fearless (i niesławnej przerwy Kanye Westa ) Taylor Swift była ogromnym fenomenem. Osiągnęła poziom widoczności, uznania i kulturowej wszechobecności, który, szczerze mówiąc, jest niewyobrażalny. Choć jest to nieuniknione, nie da się też uniknąć dyskursu na temat jej życia i sukcesu. Czy ona na to zasługuje? Jak tego osiągnęła? Czy da się to odtworzyć? Co się z nią dzieje? A co jest w tym momencie, co doprowadziło ją do szczytu, jaki niewielu, jeśli w ogóle, innych artystów kiedykolwiek osiągnęło?

BBC News poprosiło innych piosenkarzy, aby wypowiedzieli się na te pytania, w tym Raye, który nazwał Swift „potęgą” i „jedną z tych rzadkich ponadczasowych artystek, którym za każdym razem udaje się dobrze”, podczas gdy KT Tunstall zauważyła, że ​​„Ma odporność i bezczelnie zostać szefem ogromnej machiny”. Ale to Lana Del Rey, przyjaciółka i współpracowniczka Swift, ma najprostszą, ale wymowną odpowiedź ze wszystkich: „Ona tego chce. Tyle razy mi mówiła, że ​​chce tego bardziej niż ktokolwiek inny. I to jest niesamowite — dostaje dokładnie to, czego chce” – powiedziała Del Rey. „Jest zdeterminowana i myślę, że to się naprawdę opłaciło”.

Stare powiedzenie „musisz tego chcieć” w kontekście osiągania celów jest zazwyczaj tak ogólne, że jest funkcjonalnie pozbawione znaczenia, ale w przypadku Swifta w tym prostym zdaniu zawarte są całe wszechświaty. Słynna z tego, że przekonała rodziców, aby przeprowadzili się do Nashville, aby pomogli jej w rozpoczęciu kariery, gdy była jeszcze dzieckiem, a jako nastolatka odwiedzała wytwórnie płytowe i udostępniała demo, na którym śpiewała muzykę karaoke. Wielu artystów ma własną historię pochodzenia, ale niewielu zachowało bezwzględną, niesłabnącą determinację niezbędną, aby wspiąć się do grona największych gwiazd popu na świecie i tam pozostać.

Po latach, odkąd ostatecznie wyrwano ją z zapomnienia związanego z przeszczepem w Nashville, Swift wyrwała się z kontroli nad swoją muzyką, marką i biznesem. Odrzuciła krytykę swoich „ruchów władzy” jako mizoginistyczną bzdurę (Gdyby była artystą płci męskiej, „powiedzieliby, że się napracowałem/Włożyłem pracę/Nie kręciliby głowami i nie pytali, na ile z tego zasługuję, ” śpiewa w spekulatywnym utworze Lover „The Man”). Sprytnie wykorzystuje swoją władzę polityczną, gdy służy jej karierze, łagodząc egoistyczny charakter swoich postaw wrażliwymi i poetyckimi wyznaniami własnego przemyślenia i geniuszu („Czy słyszałeś mój ukryty narcyzm, który maskuję jako altruizm/Jak jakiś rodzaj kongresmena?” – przyznaje w „ Anti-Hero ”). Zdobyła rzeszę głęboko zaangażowanych wielbicieli, którzy gromadzą się wokół niej przy najmniejszej zauważonej drobnostce . Pokonała tzw. anulowanie i przekonała sceptyków nieustanną falą prac, które są jednocześnie świeże i znajome. Jej nostalgiczny projekt ponownego nagrania albumu to tylko jeden z przykładów na to, że nikt na świecie nie potrafi lepiej niż Taylor Swift połączyć muzyki jako sztuki i biznesu.

W utworze Tortured Poets Department „The Prophecy” Swift śpiewa, że ​​„nie chce pieniędzy/tylko kogoś, kto chce mojego towarzystwa”. Może pieniądze nie mają dla niej znaczenia, ale status jest niewątpliwie ważny. W przeciwnym razie po co miałaby kontynuować tę nieustanną harówkę ? Od trwającej 3 godziny na dobę trasy koncertowej Eras Tour, obejmującej ponad 150 koncertów, poprzez nagranie albumu zawierającego ponad 30 utworów, po sprzedaż nieskończonej liczby wariantów – nigdy nie przestaje walczyć o utrzymanie się na szczytach list przebojów i piramidy popu. Kiedy w 2016 roku jej piedestał na krótko zachwiał się, Swift potraktowała to jako śmierć całej kariery; zbudowała swoje życie wokół bycia najlepszą z najlepszych (i być może dla niej wiąże się to z byciem powszechnie kochanym).

Czas teraźniejszy jest ważną częścią cytatu Del Rey – nie dlatego, że Swift chciała tego bardziej niż ktokolwiek inny i to osiągnęła, ale że nadal pragnie tego bardziej niż ktokolwiek inny i będzie walczyć, aby to zachować. Sukces wydaje się być główną obsesją Swift i jest w tym naprawdę dobra. Gdyby chciała przejść na emeryturę i spędzić resztę życia spokojnie z kimś, kto pragnie tylko jej towarzystwa, mogłaby to zrobić teraz i ani razu w życiu nie musieć pracować. Ale bardziej niż ktokolwiek inny Swift pragnie tego : sukcesu, uznania, fanów i sławy. „I jakie to niesamowite — dostaje dokładnie to, czego chce”.