Nauczyciele Koranu, jakie jest wasze najbardziej żenujące doświadczenie w nauczaniu?

Answer 1

Prowadziłam zajęcia z mitologii greckiej na studiach podyplomowych. Profesor, która zwykle prowadziła zajęcia, była tam, żeby obserwować, podobnie jak jej 10-letnia córka, z jakiegoś powodu. Nie pamiętam, jaki był temat dnia, ale byłam tam i uczyłam, bla bla bla. Córka mojej profesorki była bardzo grzeczna. Bardzo cicha.

Gdy do końca zajęć zostało około pięć minut, zatrzymałem się i powiedziałem: „To tyle. Jakieś pytania? Komentarze?”

Na co córka, z idealnym wyczuciem czasu, godnym zegarka marki Patek Philippe, odpowiedziała, drapiąc się po stojącym nieopodal koszu na śmieci.

Dlaczego to zazwyczaj o złych recenzjach nie możemy zapomnieć?

Answer 2

Potrafię sobie przypomnieć dwa takie momenty. Uczyłem sztuki „Romeo i Julia”. Próbowałem odtworzyć scenę na balkonie. Stałem przed pełną klasą 25 dzieci. Stałem na krześle przed drewnianym podium, żeby dostać się wyżej, jak na balkon. Cóż, krzesło nie wytrzymało mojego ciężaru. Krzesło się zawaliło! Próbowałem chwycić podium w drodze w dół, ale podium spadło na mnie! Upadłem na podłogę! PLASK! Wszystkie dzieci zaczęły się śmiać. Wszystko było w porządku. To był incydent, którego one i ja nigdy nie zapomnimy. Po drugie, wchodziłem do szkoły, prowadząc swoje dzieci. Szedłem trochę bokiem/tyłem, patrząc na swoje dzieci. Pominąłem krok. Cóż, próbowałem się złapać. Wykonałem bardzo długi, kaskaderski, teatralny upadek. Upadłem na ziemię przed moją klasą. Wszyscy zaczęli się śmiać, łącznie ze mną. Żenujące!! Nie zostałem ranny, ale było żenujące!!