Ta gra o deskorolce Vaporwave to imponujący list miłosny do sportu

Zanim jakakolwiek uderzająca estetyka pary w Skate Story ma szansę przejąć moje zmysły, uderza mnie coś zaskakującego – dźwięk kół deskorolki toczących się po lekko żwirowej powierzchni. Brzmi dokładnie tak, jak powinna wyglądać jazda na deskorolce. To drobny szczegół, ale od razu sprawia, że ​​czuję, że pomimo całego wizualnego polotu i absurdalnej historii, sednem tej niezależnej gry o deskorolce jest głęboka miłość do każdego aspektu tego sportu. Reszta wersji demonstracyjnej równie zaskakuje mnie skomplikowaną, ale nie przesadną mechaniką. Skate Story to jedna z moich wyróżniających się gier z selekcji gier Tribeca Film Festival , która sprawi, że zakochasz się w jeździe na deskorolce.

Wszystko, co tak naprawdę wiedziałem o Skate Story przed moją praktyczną wersją demonstracyjną, która składa się z pierwszego rozdziału gry, to to, że jest to gra o jeździe na łyżwach, w której szklany bohater skacze przez płynące przeszkody w piekle. Normalna rzecz w grze o deskorolce, prawda? Kiedy zaczynam demo, otrzymuję trochę normalnych rzeczy: uczy mnie, jak skręcać, ślizgać się i pchać deskę do przodu, aby nabrać prędkości.

Kiedy Skate Story w końcu nauczy mnie, jak wykonać trik, jest to prosty ollie, coś, co prawdopodobnie robiłeś bez zastanowienia milion razy w grze takiej jak Tony Hawk's Pro Skater . Tekst w grze omawia tę sztuczkę, mówiąc, jak fundamentalne jest to dla całej jazdy na rolkach, i ostatecznie uczy mnie, jak trzymać zderzak kontrolera i naciskać przycisk. Trochę podskakuję i czuję się dobrze. Mam na myśli to, że zarówno mechanicznie, jak i jako nagroda – czuję się spełniony, robiąc coś tak drobnego.

Dotyczy to wszystkich trików Skate Story . W pierwszym rozdziale dowiedziałem się tylko o trzech i wszystkie mają kombinację przycisków do wykonania, z dodatkową wysokością skoku, jeśli zostaną odpowiednio wymierzone w czasie. Żadna z nich nie jest tak efektowna, jak większość dzisiejszych gier na deskorolce. Skate Story oferuje krótkie ekrany samouczków dla każdej sztuczki, które pokazują, jak stopy skatera poruszają się na deskorolce, aby ją wykonać. Jest to całkowicie niepotrzebne, ponieważ tak naprawdę tego nie robisz, ale wyraźnie chodzi o okazanie miłości do drobnych aspektów jazdy na łyżwach.

Podczas wywiadu po zagraniu w wersję demo programista Sam Eng (który pojawił się na wersji demonstracyjnej z deskorolką w dłoni) odniósł się do stanu płynności jazdy na łyżwach i tego, jak gra stara się uchwycić ten klimat. „To prawie jak taniec” – mówi Eng. (Jeśli jest to taniec, ma także idealną muzykę do poruszania się dzięki niezależnemu zespołowi Blood Cultures, który uzupełnia i tak już niesamowity profil dźwiękowy gry.)

W przypadku inżyniera filmy instruktażowe uczą gracza trochę o jeździe na łyżwach w prawdziwym życiu. „Chcę, aby pod koniec gry ludzie poczuli: «może umiem jeździć na łyżwach»”. To jeden z powodów, dla których nie widzisz w grze szklanej łyżwiarki wykonującej szalone potrójne przewroty i zwroty akcji, jednocześnie zabierając ogromne powietrze. To po prostu nie jest zgodne z doświadczeniami związanymi z jazdą na łyżwach, zwłaszcza z osobistymi doświadczeniami Eng'a. „Nie mogę robić cholernie szalonych rzeczy” – przyznał.

Mimo że jazda na łyżwach wiąże się z niemal świętym szacunkiem, Skate Story parodiuje także społeczne postrzeganie kultury skateboardingu. Założeniem całej gry jest żart na temat przestępców na łyżwach, ponieważ jesteś deskorolkarzem ze szkła demonem, który jest uwięziony w piekle, ale chce zjeść księżyc. W pewnym momencie zostajesz skazany na karę więzienia za jazdę na deskorolce, co według pływającego popiersia starożytnego greckiego filozofa jest „grzechem za grzech”.

Wszystko to łączy się w całość pod koniec rozdziału (pełna gra będzie składać się z dziewięciu rozdziałów przedstawiających dziewięć kręgów piekła z Boskiej Komedii Dantego ). Gracz musi zmierzyć się z posągiem filozofa w teście umiejętności jazdy na łyżwach. Zasadniczo jest to walka z bossem, ale można ją wygrać, łącząc sztuczki zadające obrażenia. Ale mimo że obowiązywał limit czasu i pozornie brałem udział w bójce, jedyną rzeczą, która przychodziła mi do głowy, było to, jak stworzyć idealną kombinację trików, która byłaby płynna i wyglądała fajnie. Pomimo estetyki pary, gigantycznych głów posągów i gigantycznych księżyców czekających na pożarcie przez demony, wyszedłem ze Skate Story z niesamowitym spokojem. To jest ten stan przepływu, o którym mówił Eng.

.