The Viewing Booth to pouczające przedstawienie dosłownej bańki medialnej
Oglądaj To oferuje rekomendacje filmowe inspirowane nowościami, premierami, bieżącymi wydarzeniami, a czasami po prostu naszymi nieodgadnionymi zachciankami. W tym tygodniu: Jeszcze raz rozliczamy się z naszych grzechów zaniedbania i spoglądamy wstecz na najlepsze filmy 2021 roku, których nie sprawdziliśmy.
W 2017 roku izraelski filmowiec Ra'anan Alexandrowicz zwerbował garstkę studentów do eksperymentu na Temple University. Zbudował kabinę do oglądania i zaoferował ochotnikom wybór filmów do obejrzenia, głównie pokazujących zdjęcia Palestyńczyków wchodzących w interakcję z izraelskimi żołnierzami w mieście Hebron na Zachodnim Brzegu. Niektóre z tych klipów zostały nakręcone przez organizacje praw człowieka, inne przez samych obywateli, a jeszcze inne przez rząd. Studenci mogli wybrać swój program i zostali poproszeni o przetworzenie i rozmowę o tym, co widzieli w czasie rzeczywistym, podczas gdy Alexandrowicz ich filmował.
Ostatecznie Alexandrowicz postanowił skoncentrować swój dokument The Viewing Booth tylko na jednej z tych studentek: Maii Levy, młodej Amerykance pochodzenia żydowskiego z zagorzałej proizraelskiej rodziny. Dlaczego? Ponieważ Maia wykraczała poza zadanie w pasjonujący i satysfakcjonujący sposób, wnosząc własne badania z przeszłości dotyczące sytuacji na ekranie. Zakwestionowała pochodzenie materiału filmowego, który miała obejrzeć, i tym samym skłoniła nawet Alexandrowicza do głębszego zastanowienia się nad tym, jak osobiste uprzedzenia wpływają na sposób, w jaki przetwarzamy informacje.
Budka widokowa jest krótka, trwa zaledwie 70 minut, ale dzięki swojej rozwidlonej strukturze obejmuje wiele obszarów tematycznych. Pierwsza część dokumentu przedstawia Maię, która ogląda sceny budzących się dzieci w środku nocy i obywateli nękanych przez wojsko na ulicach. Przechodzi przez etapy współczucia i sceptycyzmu. Na początku jest zawstydzona, że popierany przez nią rząd może być odpowiedzialny za łamanie praw człowieka. Ale potem wraca, by zastanowić się, kto kręcił te sceny i dlaczego – i spekulować, co mogli zrobić Palestyńczycy, zanim kamera zaczęła się obracać, by uzasadnić popychanie przez władze.
W drugiej części Alexandrowicz wiele miesięcy później zaprasza Maię z powrotem do kabiny , by się przyjrzała , pokazując jej materiał, który nakręcił do części pierwszej. Mając szansę na złagodzenie swojego stanowiska z pierwszej sesji, Maia podwaja swoje wątpliwości. Od tego czasu więcej myślała o scenach, które oglądała, i jest bardziej niż kiedykolwiek przekonana, że nie rozumie całej historii.
Łatwym podejściem do The Viewing Booth byłoby stwierdzenie, że Maia jest przykładem wszystkiego, co złe w obecnym stanie dyskursu społeczno-politycznego, w którym ludzie uparcie i niebezpiecznie trzymają się dezinformacji, którą im karmiono, na temat oszustw wyborczych, środków ochrony zdrowia publicznego, globalnych spisków … wybierz swoją truciznę. Ale to niesprawiedliwe w stosunku do Mai, która nie wygląda na twardogłową. Robi to, czego należy oczekiwać od konsumentów mediów: stara się zrozumieć szerszy kontekst obrazów, zwłaszcza gdy mają one wzbudzać emocje. (Ona jest tak samo nieufna, jak ogląda nagrania izraelskich żołnierzy rozdających prezenty, jak i bardziej niepochlebne sceny.)
Nie, to, co jest naprawdę mrożące krew w żyłach w tym filmie – i bezcenne – to sposób, w jaki krok po kroku pokazuje proces uspokajającego usprawiedliwiania. Maia nie jest jakimś ekstremistą, który obwinia za szokujące nagrania oszustów lub „aktorów kryzysowych”. Zamiast tego, jak wielu z nas, kiedy widzi coś nieprzyjemnego, reaguje w bardzo instynktowny, ludzki sposób… zanim przekształci obrazy w coś, co pasuje do istniejącego wcześniej światopoglądu.
Dostępność: Stanowisko do oglądania można wypożyczyć cyfrowo na stronie internetowej filmu .
