Od Locke'a przez Hume'a, przez Kanta, przez Hegla, po "prawdziwą sprawiedliwość"

tak prosto z linii koncepcyjnej, jak to tylko możliwe

W dwóch traktatach o rządzie(1689) John Locke (filozof angielski, 1632-1704) poczynił dwa istotne punkty w tym skromnym eseju, jeden wciąż całkowicie aktualny, a drugi mniej. Nadal aktualne jest to, że niesprawiedliwość to „podleganie arbitralnej woli” jednej lub kilku innych osób. Jego uwaga, która nie jest do końca trafna, jest taka, że ​​wolność jest orzeczeniem sprawiedliwości: sprawiedliwość jest wolnością. Na pierwszy rzut oka, jeśli niesprawiedliwość podlega arbitralnej woli jakiejkolwiek innej osoby (osób), to sprawiedliwość natychmiast wymaga, abyśmy powstrzymali się od poddawania innych naszej arbitralnej (z punktu widzenia jakiejkolwiek innej osoba) będzie. To sprawia, że ​​orzeczeniem sprawiedliwości jest wzajemny szacunek, a nie wolność — chociaż wzajemny szacunek w rzeczywistości tworzy maksymalną wolność, jaką współistniejące osoby mogą dzielić jednocześnie.

David Hume (szkocki filozof, 1711-1776) stwierdził, że wolność jest zbyt warunkowa, aby mogła być orzeczeniem sprawiedliwości. Mówiąc najogólniej, oznacza to, że istnieje zbyt wiele czynników związanych z życiem ludzkim w materialnej egzystencji, które uderzają w wolność, aby można było o tym mówić jako o sensownym pojęciu. Hume poszedł dalej, podkreślając, że wolna wola jest istotnym składnikiem wolności, której w rzeczywistości my, ludzie, po prostu nie posiadamy.

Immanuel Kant (filozof pruski, 1724-1804) powiedział, że twórczość Hume'a „obudziła” go — z „dogmatycznej drzemki”. W jednym z największych wyczynów intelektualnych wysiłków w historii ludzkości (niezależnie od tego, czy ktoś się z tym zgadza, czy ze wszystkimi, czy nie), Kant postanowił obalić cały radykalny sceptycyzm Hume'a dotyczący wiedzy, którą Hume przekazał w swoim An Enquiry Concern Ludzkie zrozumienie . W ramach tego projektu Kant podjął problematykę wolności. Aby uzyskać radykalną wolność woli, konieczną do tego, by wolność miała sens, Kant wyszedł poza ten termin do „autonomii”: stwierdził, że wola istnieje w sposób noumenalny .(tj. niematerialna) sfera, do której nie mogą dotrzeć przypadkowości tego świata. Ostatecznie jednak, zamiast wolności (lub autonomii) jako predykatu sprawiedliwości, sprawiedliwość Kanta można znaleźć w jego „kategorycznym imperatywie”, którego kilka nieco odmiennych iteracji przedstawił, ale wszystkie sprowadzają się do jakaś wersja wzajemnego szacunku.

GWF Hegel (filozof pruski, 1770-1831), który jest powszechnie uważany za drugiego kandydata na „największego zachodniego filozofa wszechczasów”, prawie całkowicie zgadzał się z Kantem. Jednak w jego mniemaniu Kant zbyt daleko odsunął wszelką wiedzę od materialnej egzystencji (którą Kant nazwał „dziedziną zjawiskową ”). Obejmuje to wiedzę o tym, czym jest sprawiedliwość. Hegel również miał formę wzajemnego szacunku jako sprawiedliwości („prawo”, żeby być całkowicie dokładnym), ale dla niego wyrosło to z jego rozumienia rozwoju „dialektyki” „totalności” w odniesieniu do relacji między ludźmi istoty w materialnej egzystencji.

W „Welfare Economics, Property, and Power” (w Perspectives of Property , red. Gene Wunderlich i WL Gibson) Warren J. Samuels (ekonomista amerykański, 1933–2011) prawie zdefiniował „władzę społeczną” jako zdolność do wywierania wpływu wyborów, tj. wybierać spośród postrzeganych alternatyw i podejmować działania, aby ten wybór urzeczywistnić. Samuels interesował się tym, jak rozwija się proces dokonywania wyborów i jak odnosi się on do władzy.

Po przeczytaniu wystarczającej ilości filozofii, zanim zetknął się ze zwięzłym intelektualnym tour de force Samuelsa, aby być przekonanym, że wzajemny szacunek musi być etyką sprawiedliwości, autor ten postrzegał wgląd Samuelsa jako sposób na całkowite przeniesienie kwestii sprawiedliwości do sfery materialnej egzystencji. Dokonywanie wyborów jest czymś, co my, ludzie, nie mamy wyboru. To sprawia, że ​​wybór jest integralną częścią bycia człowiekiem. Etyka sprawiedliwości jest zatem wzajemnym szacunkiem między istotami ludzkimi dla wzajemnej zdolności wyboru, poczynając od wyboru, czy/jak/w jakim stopniu być zaangażowanym w jakikolwiek sposób, ilekroć dokonywany jest jakikolwiek wybór. Tutaj zarówno wyznacznik etyki sprawiedliwości (spostrzeżenie, że istoty ludzkie nie mają wyboru, jak tylko dokonywać wyborów), jak i desygnaty sprawiedliwości ( działaniaz udziałem innych istot ludzkich w jakikolwiek sposób – co może obejmować „akty mowy”) są całkowicie zawarte w „rzeczywistym świecie” (tj. egzystencji materialnej). To szczególne podejście do wymiaru sprawiedliwości można zatem nazwać „prawdziwą sprawiedliwością”.

W każdej iteracji wzajemnego szacunku każda osoba ma obowiązek szanować wszystkich innych — przynajmniej w pewnym niezbędnym minimalnym zakresie. Sprawiedliwość jest obecna wtedy, gdy ludzie (wystarczająco) szanują się nawzajem w naszych wzajemnych relacjach (ujmując to w jak najbardziej ogólnym kontekście).

______________

więcej o wzajemnym szacunku jako etyce sprawiedliwości: „ Od „Złotej zasady” do „Prawdziwej sprawiedliwości” ” (tutaj w Medium , ale nie za zaporą płatną)