Recenzja drugiego sezonu Outer Range: Podróż w czasie nigdy nie była tak powolna

Pierwszą niespodzianką w drugim sezonie Outer Range , który rozpoczyna się 16 maja , jest to, że w ogóle istnieje. Spokojnie kompetentny western science-fiction zadebiutował w 2022 roku bez większych fanfar, pomimo kilku dobrych i intrygujących pierwszych odcinków oraz znakomitej obsady. Można to przypisać niezdolności Prime Video do promowania żadnego ze swoich programów, które nie są The Boys . (Fakt, że streamer pozwolił, aby takie arcydzieło jak Dead Ringers po prostu pojawiało się i znikało, wciąż jest zdumiewające.) A może po prostu Outer Range … nie jest zbyt dobre.

W pierwszym sezonie Outer Range miało swoje najważniejsze momenty — mianowicie dobrze rozegraną tajemnicę otaczającą dziurę w ziemi na ranczu Abbottów, która wydaje się mieć zdolność podróży w czasie, Josha Brolina i Lili Taylor jako głowy rodziny Abbott oraz Imogen Poots rtęciowy włóczęga, jesień. Szkoda zatem, że o wiele więcej czasu poświęcono boleśnie nieoryginalnym, nudnym fabułom obejmującym spory o ziemię, przypadkowe morderstwo i znacznie mniej interesujące potomstwo walczących klanów Abbottów i Tillersonów. I niestety, drugi sezon wyciągnął kilka wniosków z przerwy w emisji serialu.

Tym bardziej frustrujące jest to, jak mocno serial zakończył się dwa lata temu, kiedy Amy Abbott zniknęła wraz z mamą, która sama zniknęła wiele lat temu. Następnie, po przeżyciu stada pędzących bawołów, które wyskoczyło z nory, Royal i Autumn dochodzą do momentu zrozumienia, a patriarcha opata odkrywa, że ​​Autumn to w rzeczywistości Amy z przyszłości. Aha, i szeryf Hawk, jedyna osoba w całym mieście posiadająca jakikolwiek rozum, została przeniesiona w czasie do XIX wieku.

To dość hojne nakrycie stołu jak na sezon drugi, ale sprawy szybko się potoczą. Outer Range, pomimo całego swojego potencjału i większych pomysłów, do których najwyraźniej prowadzi, absolutnie nie spieszy się, aby do nich dotrzeć. Większość zespołu Outer Range jest tak słabo zarysowana, że ​​wszystko zatrzymuje się za każdym razem, gdy opuszczamy jesień lub ranczo Abbott. W najgorszym przypadku może to przypominać pychę. Sezon drugi zawiera tylko kilka momentów drażniących końcówkę, która najwyraźniej obejmuje Autumn prowadzącą kult w żółtym kombinezonie, a także ranczo Abbott zostaje najechane przez podejrzaną organizację science fiction (faceci w trenczach i okularach przeciwsłonecznych, sprzęt ochronny garnitury... rozumiesz). Niewielki postęp w docieraniu do tych punktów, a nawet w sugestiach, jak ten program może się tam dostać. W tym tempie wydaje się, że miną dziesięciolecia.

Reszta obsady dobrze sobie radzi. Jedną z głównych ról jest przekształcenie (nie będę tutaj zdradzał, której tutaj nie zdradzę, ponieważ Prime Video również wydaje się trzymać to w tajemnicy), co jest wstydem, ale także przyczynia się do upadku, który i tak Outer Range prezentuje w atmosferze B-for-fort. Isabel Arraiza jako dawna miłość Rhetta, Maria, była atrakcją pierwszego sezonu i znowu ma wystarczająco dużo do zrobienia, ale jej zmniejszona rola jest symptomem nadmiernego polegania w nowym sezonie na badaniu bardzo niejasnej i nudnej mechaniki dziury w podróży w czasie. Te wypady to bardzo „podróże w czasie 101” i szczerze mówiąc, dalibyśmy się pokroić za jakiś małomiasteczkowy dramat zamiast półtora odcinka skupiającego się na podstawowych pętlach czasowych i paradoksach, których wyjaśnienie i pokazanie w serialu takim jak Lost zajęłoby pięć minut .

Drugi sezon Outer Range prawdopodobnie nie zachwyci wszystkich, z wyjątkiem najbardziej oddanych fanów pierwszego odcinka. I choć nadal istnieją przyzwoite ramy i zestaw aktorów, nie da się uciec od rzeczywistości, w której sprawy będą musiały działać szybko, jeśli gra ma jakąkolwiek nadzieję na osiągnięcie planowanego zakończenia.

Premiera drugiego sezonu Outer Range 16 maja w Prime Video