Shoresy jest o wiele mądrzejszy – i zabawniejszy – niż mógłby sugerować jego mięsisty bohater

W zeszłym tygodniu rozeszła się wiadomość, że długo emitowany, pięknie wulgarny kanadyjski serial komediowy Jareda Keeso „ Letterkenny” dobiegnie końca wraz z kolejnym sezonem. To odkrycie nie było całkowicie zaskakujące, ponieważ a) Letterkenny będzie miał swój 12. sezon, a to dużo; b) jedenasty sezon serialuzakończył się dziwnie ponurą nutą, która zdawała się sugerować, że wszyscy zaangażowani w to byli już za starzy, aby co roku wyśmiewać różne kanadyjskie degeneracje z Upcountry; oraz c) Keeso był ostatnio dość zajęty, zwłaszcza swoją spin-offową serią Shoresy . Ten program właśnie wyemitował cały drugi sezon w Hulu (przynajmniej w Stanach – był emitowany w prawdziwej telewizji w Kanadzie) niecały tydzień przed publikacją wiadomości o Letterkenny .

Shoresy jest, na swój dziwny sposób, łatwiejszy do sprzedania masom niżLetterkenny, pomimo tego, że co około sześć sekund w dialogach pojawia się jakiś wariant „kurwa” i opiera się na wymyśleniu tytułowej postaci, której rola na statku-matce serial został prawiew całościzdefiniowany przez jego niezwykle szczegółowe opisy seksu z mamami innych hokeistów. Trzon serialu stanowi najprostsza przesłanka poprawiająca samopoczucie: komedia sportowa o słabszych pozycjach, opowiadająca o grupie sympatycznych nieudaczników próbujących wydostać się z końców rankingów. (Taika Waititi przygotowuje się do dokładnie tego samego awantury w swoim nadchodzącym filmie „Next Goal Wins”, choć prawdopodobnie bez zbyt wielu odniesień do „wyciskania wyciskaczy z boku naszej imprezowej wyspy w Wasaga Beach”).

Keeso (który także grał tę postać w Letterkenny , choć z wiecznie ukrytą twarzą) występuje w serialu jako Shoresy, starzejący się hokeista z zamiłowaniem do brutalnych uderzeń i głęboką nienawiścią do przegranej, którą stara się zaszczepić w swoich koledzy z drugoligowej drużyny hokejowej w północnym Ontario. W pierwszym sezonie obiecał sfrustrowanemu właścicielowi zespołu, Natowi (Tasya Teles), że zespół nigdy więcej nie przegra, pod groźbą rozwiązania; druga rozpoczyna się, co jest nieco nieprawdopodobne, gdy on (w większości) dotrzymuje tego zobowiązania, a Sudbury Bulldogs mają nieprzerwaną passę zwycięstw jako mistrzowie ligi. (Jest to zgodne z brakiem zainteresowania tradycyjnym dramatem Keeso i jego długoletniego współpracownika Jacoba Tierneya, że ​​faktyczne zwycięstwo w mistrzostwach zostaje przesunięte na okres pomiędzy sezonami; to nie jest historia, którą chcą opowiedzieć). Zatem drugi sezon Shoresy'ego , to znacznie mniej powszechna i znacznie ciekawsza narracja sportowa niż jej i tak już dobra pierwsza: Jak nadal wygrywać, kiedy zaczynają cię męczyć rozpraszacze i zmęczenie ciągłym byciem najlepszym? I jak daleko tak naprawdę można się posunąć?

Sercem tego wszystkiego jest sam Shoresy, który reprezentuje wszystko, co dobre – a trochę tego prawdopodobnie nie jest – w niezwykle charakterystycznym stylu pisania i gry Keeso. Znany zarówno z niekończącego się gadania o śmieciach, jak i skłonności do płaczu podczas kanadyjskiego hymnu narodowego, Shoresy jest postacią żartującą, którą sam serial rzadko traktuje jak żart; jak wyraził to Keeso szybko mówiącym falsetem z mocnym akcentem, prawie wszystko w nim jest celowo śmieszne i w pewnym sensie okropne, z wyjątkiem jego pasji do dzieła swojego życia. Niegrzeczny, brutalny, nienagannie dowcipny, a czasem szokująco słodki – jak w jednym odcinku w sezonie, który spędzamy z jego całkowicie oddaną adoptowaną rodziną, gdzie legenda kanadyjskiej komedii Scott Thompson gra jego równie przezabawnego i brutalnego tatę – Shoresy jest powierzchownie groteskowy , na średnim poziomie zabawny i głęboko piękny.

To w pewnym sensie cała sprawa Keeso i Tierneya. Zarówno Letterkenny , jak i Shoresy są pełne akcentów, które na pierwszy rzut oka są co najmniej lekko odpychające – przede wszystkim oba pokazują niekończące się zainteresowanie umieszczaniem postaci kobiecych w najbardziej skąpych dostępnych strojach, a następnie obserwowaniem ich przez kamerę w zwolnionym tempie. Jednak pod tymi elementami – oznaką małomiasteczkowej nudy w jednym programie, hokejowego tchórzostwa w drugim – kryje się niesamowity słowny dowcip, niepodobny do niczego innego w telewizji. Shoresy , jeśli już, jest jeszcze bardziej oddany dziwnemu rytmowi powtarzających się wersów, narastającym oddzwonieniom oraz celowym wezwaniom i odpowiedziom wypowiadanym przez bohaterów, niż oryginalny serial. (Nie żeby którykolwiek serial był po prostu ćwiczeniem dziwnych struktur konwersacyjnych i przerażających eufemizmów dotyczących ludzkich genitaliów; niewiele programów w telewizji może dostarczyć bardziej brutalnie zabawnego jednowierszowego komentarza lub obalenia.) A potem Keeso i Tierney używają tego niesamowitego aparatu komediowego, żeby ssać... uderzaj cię momentami prawdziwej ludzkiej więzi, jak wtedy, gdy Shoresy wyznaje swojej lokalnej reporterce (Camille Sullivan) w drugim sezonie, że wciąż gra w kiepskim hokeju w kiepskiej lidze, ponieważ to jedyne miejsce na Ziemi, gdzie czuje, że może być sobą .

Shoresy i Letterkenny to trudne seriale, które można ślepo polecać innym, ponieważ oba wymagają chwili kliknięcia w drodze do Damaszku. Musisz spędzić trochę czasu na dialogu, pozwolić mu krążyć po głowie, a potem zdać sobie sprawę, że nikt inny w telewizji nie pracuje w takim tempie i z taką intensywnością szybkiego opowiadania dowcipów – nawet „It’s ” Ekipa Always Sunny In Philadelphia , która jest prawdopodobnie najbliższym odpowiednikiem w Stanach Zjednoczonych – aby zrozumieć, dlaczego oba programy budzą fanatyków. Korzyści są jednak niewiarygodne: niesamowicie zabawne komedie, które dostarczają wystarczającej dawki orzeźwiających prawdziwych uczuć, aby działały jak prawdziwe ludzkie historie. Letterkenny dobiega końca (premiera ostatniej serii 26 grudnia), ale Shoresy – który doczekał się już trzeciego sezonu – jest godnym następcą.

Shoresy jest już dostępny do transmisji strumieniowej na Hulu .