10 najkrwawszych bitew II wojny światowej

Kiedy II wojna światowa przetoczyła się przez Europę i wciągnęła wszystkie główne mocarstwa na całym świecie, pozostawiła po sobie oceany krwi . Podobno jest to najkrwawsza wojna znana w historii, która pochłonęła około 50 milionów istnień ludzkich [źródło: Chatterjee ].

Wojna rozpoczęła się wraz z dojściem do władzy niemieckiego dyktatora Adolfa Hitlera i wrogą inwazją na Polskę w 1939 roku. Niemcy, Włochy, Japonia i inne kraje tworzyły mocarstwa Osi. Przeciwną stroną byli alianci, którzy składali się z potężnych narodów, takich jak Wielka Brytania, Francja, ZSRR i Stany Zjednoczone. Konflikt zakończył się dopiero w 1945 roku, po amerykańskich bombardowaniach Hiroszimy i Nagasaki.

Jeśli weźmiesz pod uwagę, że te światowe mocarstwa używały zaawansowanych technologicznie materiałów wybuchowych i broni zbudowanych z myślą o skutecznych maszynach do zabijania, nie dziwi fakt, że podczas wojny odbyły się jedne z najkrwawszych bitew w historii. Zebraliśmy niektóre z najważniejszych bitew brutalnego konfliktu, z których każda kosztowała tysiące, aw niektórych przypadkach miliony, istnień ludzkich.

Przeglądając każdy z nich, zwróć uwagę, że dokładna liczba ofiar (która może obejmować nie tylko liczbę zabitych, ale także rannych, chorych i zaginionych) jest kwestionowana i różni się w zależności od źródła. Również termin „bitwa” nie jest ściśle zdefiniowany. Niektórzy używają go tylko w odniesieniu do krótszych konfliktów, które mają miejsce na ograniczonym obszarze, podczas gdy inni mają luźniejszą definicję, obejmującą operacje na dużą skalę lub kampanie wojskowe.

Zaczniemy od jednej z najkrwawszych bitew na Pacyfiku.

1. Okinawa
2. Inwazja Normandii
3. Bitwa o Ardeny
4. Stalingrad
5. Leningrad
6. Inwazja Polski
7. Operacja Bagration
8. Iwo Jima
9. Bitwa o Berlin
10. Bitwa o Singapur

Chociaż większość bitew z tej listy miała miejsce na europejskich i rosyjskich teatrach wojny, wyspa Okinawa była miejscem jednej z najkrwawszych bitew na Pacyfiku. Ten konflikt, który jest uważany za największą bitwę lądowo-powietrzno-morską w historii, trwał kilka miesięcy i pochłonął życie tysięcy po każdej stronie [źródło: Feifer ].

Kontrolowana przez Japończyków Okinawa (największa z Wysp Riukyu) była kluczowym strategicznym miejscem, którego Stany Zjednoczone szukały w swojej kampanii przeciwko Japonii. Siły amerykańskie zaatakowały w marcu 1945 roku. Japończycy odpowiedzieli niszczycielskimi atakami z powietrza przy użyciu pilotów kamikaze , którzy celowo skierowali swoje samoloty na amerykańskie statki. Japończycy powstrzymywali się również od rozpoczęcia głównego kontrataku naziemnego, dopóki wojska amerykańskie nie znalazły się w głębi lądu i poza zasięgiem wsparcia morskiego [źródło: Encyclopaedia Britannica ]. Chociaż wojska amerykańskie ostatecznie zwyciężyły, zajęło to miesiące zaciekłych walk, które zakończyły się dopiero w czerwcu.

Na Okinawie zginęło ponad 100 000 żołnierzy japońskich i 12 000 żołnierzy amerykańskich. Nie obejmuje to rannych, których dla sił USA było 36 000 żołnierzy [źródło: Encyclopaedia Britannica ]. Niestety, niektórzy szacują, że cywile z Okinawy stanowili 150 000 ofiar po bitwie [źródło: Feifer ].

Jako jedna z najsłynniejszych bitew w historii, inwazja na Normandię należała również do najkrwawszych. Ta długo oczekiwana inwazja aliantów na terytorium okupowane przez nazistów była decydującym zwycięstwem aliantów.

Ofensywa rozpoczęła się rankiem 6 czerwca 1944 r., znana obecnie po prostu jako D-Day. Wojska brytyjskie, amerykańskie i kanadyjskie wylądowały na pięciu plażach wzdłuż wybrzeża Normandii. Od wczesnych godzin porannych alianci wykorzystywali wsparcie lotnicze do bombardowania stacjonujących tam oddziałów niemieckich. Chociaż miała to być niespodzianka, siły niemieckie były nieco przygotowane na inwazję i nie poddały się bez makabrycznej walki. W miarę upływu miesięcy alianci walczyli o kontrolę nad miastami normańskimi, w tym Cherbourgiem i Caen.

Cała inwazja trwała kilka miesięcy i trwała do końca sierpnia. Straty po obu stronach były wysokie: szacuje się, że straty niemieckie wyniosły oszałamiające 320 000 (30 000 zabitych, 80 000 rannych, reszta zaginęła), a straty aliantów na około 230 000 (ponad 45 000 zabitych) [źródło: Encyclopaedia Britannica ].

Po inwazji na Normandię sytuacja wojsk alianckich wkroczyła do Belgii wyglądała dobrze. Mieli nadzieję znaleźć znacznie osłabioną obronę nazistów. Nieoczekiwanie jednak siły Osi rozpoczęły ogromną kontrofensywę na aliantów, gdy przedzierali się przez gęsty belgijski las podczas mroźnej zimy 1944 roku.

W grudniu 1944 r. w wyniku złej pogody alianckie wsparcie lotnicze zostało uziemione , a siły hitlerowskie wykorzystały okazję do uderzenia. Przez kilka tygodni wojska nazistowskie i ich tygrysie czołgi dominowały, odpychając siły alianckie o kilka mil. Jednak przed Bożym Narodzeniem sytuacja się odwróciła i do połowy stycznia alianci wywalczyli sobie drogę powrotną do swojej pierwotnej pozycji w Lesie Ardenów. Bitwa okazała się nieudaną ostatnią próbą Hitlera odzyskania przewagi w wojnie.

Niektórzy nazwali tę bitwę najbardziej krwawą dla Amerykanów, ponieważ 19 000 amerykańskich żołnierzy straciło życie, a ponad 70 000 zostało rannych lub zaginęło. Dla porównania, z 12.000 brytyjskich ofiar zginęło 200 [źródło: Goldstein ]. Niemcy również mocno ucierpieli, z około 100 000 ofiar [źródło: Miles ].

W połowie 1942 r. naziści skierowali swoje oczy na Stalingrad, miasto rozciągające się wzdłuż Wołgi. Było to miasto przemysłowe, które nie tylko produkowało zaopatrzenie wojskowe, ale także służyło jako kluczowy punkt strategiczny podczas inwazji na Rosję. Naziści zaatakowali miasto nalotami lotniczymi i przybyli na ziemię z ponad 150 000 żołnierzy i około 500 czołgami [źródło: Roberts ].

Dowódcy nazistowscy spodziewali się stosunkowo łatwej wygranej, ale nieugięta armia radziecka trzymała się mocno. Bitwa szalała przez około pięć miesięcy, gdy ulice wypełniły się ogniem karabinów maszynowych . Do listopada Sowieci rozpoczęli znaczący kontratak, aby powstrzymać najeźdźców. Wyczerpane siły niemieckie poddały się (wbrew woli Hitlera) do lutego 1943 roku.

Była to decydująca bitwa, która zmieniła ton wojny na korzyść aliantów. I chociaż Sowieci wygrali, ponieśli w tym procesie więcej ofiar niż ich wrogowie. Siły Osi poniosły około 800 000 ofiar, w porównaniu do ponad 1 miliona po stronie sowieckiej. Ponadto w konflikcie zginęło około 40 000 cywilów.

Jak wspomnieliśmy wcześniej, historycy i uczeni czasami używają terminu „bitwa” luźno. Miej to na uwadze, kiedy mówimy, że bitwa pod Leningradem, znana również jako Oblężenie Leningradu, toczyła się przez lata – okres czasu zwykle zaokrąglany do 900 dni. Trwał od września 1941 do stycznia 1944 roku.

Not just soldiers, but anyone who was able -- men, women and children -- were called upon to help build protection along the city's borders that would deter the approaching Nazi tanks. Although it took years of fierce, violent warfare, the Soviet army and civilians were able to hold back the Germans and prevent total destruction of the city.

As you might expect from a battle that lasted longer than some wars have, the number of deaths was astronomical. Most horrific is that more than 1 million civilians lost their lives as a result of the conflict [source: Collins]. This number made up about one-third of the local population at the time. Some fell victim to warfare directly, others from disease, freezing to death or starvation -- Nazi forces blockaded the city to prevent the people from receiving supplies. The Soviet army lost more than 1 million lives as well, not including more than 2 million sick or injured [source: Glantz]. The number of German casualties is disputed, but ranges in the hundred thousands.

Leningrad Losses

To give you an idea of just how costly this siege was, consider this startling fact: More Russians lost their lives in Leningrad than Americans and British combined in the entire war [source: Reynolds].

The invasion of Poland was the first battle of World War II and was actually a running conflict -- a string of many battles fought through the country to Germany's east and Russia's west. But because it was frequently difficult to discern where one battle stopped and another started, many historians lump the invasion of Poland into one great, bloody rout.

Basically, the invasion was the result of a pact between Germany and Russia to overrun and divide Poland. Poland, trapped in the middle between these two ambitious powers, never really had a chance.

On Sept. 1, 1939, the Germans attacked Poland from the west, and the Polish forces retreated directly into the hands of the Russians, who were waiting to attack from behind. Caught in the crossfire of this secret pact between their neighbors and awaiting aid from France and the United Kingdom that never came, 65,000 soldiers from Poland's 950,000-strong military force were killed, more than 133,000 were wounded and the rest were considered captured. Fifty-nine thousand soldiers from the USSR and Germany were killed or wounded [source: The Atlantic Monthly].

The marriage between the USSR and Germany soon soured, and Germany took the whole of Poland and a swath of eastern USSR that extended nearly to Moscow. This meant that in 1944, as the Third Reich crumbled, the USSR was particularly enthusiastic about sticking it to its one-time ally. The bloody task of chasing Germany from eastern USSR and Poland lasted from June 22 to Aug. 19, 1944 and was called Operation Bagration.

In a way, it was the ultimate table-turning on the German forces. The USSR's push through Poland coincided with the Allies' push through France, which meant that German forces had to fight ahead and behind -- just like Poland had been forced to do in 1939.

In fact, the operation was the manifestation of an interesting, fairly new Soviet strategy called Deep Operations (among other names). With this strategy, instead of consolidating their hold on wide areas of land taken from Germany, Soviet troops stayed relatively narrow in order to push deep into German territory. Striking deep at the heart of Nazi Germany, the Soviets hoped, would do more strategically than consolidating gains at the edges.

So it was that in mid-August 1944, the Soviets reached the outskirts of Warsaw, Poland, just as the Polish resistance had itself risen up against the Nazis. All told, Operation Bagration took 350,000 German and 765,000 Soviet troops [source: History.net]. But even with the Third Reich in its death throes, it would take many more thousands of Allied and Axis lives before the war ended.

Though the number of troops killed on Iwo Jima doesn't rival some of World War II's other battles, the battle is notable for the percentage of troops killed. On Iwo Jima, Japanese troops fought to the death -- of the nearly 22,000 Japanese troops who started the battle, only 216 were taken prisoner . The rest were killed. With 26,000 U.S. troops killed or injured, the Battle of Iwo Jima is the only clash of World War II in which U.S. casualties outnumbered Japanese casualties [source: Military.com].

The battle began on Feb. 19, 1945, and it was immediately clear that U.S. troops were facing a resolute and well-prepared enemy. The island, whose name means "sulfur island" in Japanese, smelled like just that, and concealed a labyrinth of underground tunnels. Troops recalled that after fighting a bloody battle to take a hill, they would soon find themselves facing an enemy that had tunneled beneath them to the rear. Within the island's highest mountain, Mount Suribachi, at 556 feet (169 meters) above sea level, the Japanese had dug a seven-story base filled with weapons and supplies [source: History.net].

The battle for this small island took 36 days [source: History.net]. In fact, the classic picture of U.S. Marines raising a flag on Mount Suribachi was taken in the early days of the battle, with still a month to fight. As with the Vietnam War, the U.S. troops were adept at taking a defined objective like the Mount, but had more difficulty mopping up the less defined targets of underground and embedded troops.

In the early spring of 1945, the Soviet Army streamed toward Berlin, where Adolph Hitler was dug in amid the ramshackle remains of his once-great Third Reich. A trapped animal has two options -- play dead or fight -- and Hitler chose the second. Fueled by German propaganda that highlighted the wake of destruction left by Soviet troops on their march through Prussia, the German people felt their only option was to fight to the death alongside their megalomaniacal leader.

As Soviet troops encircled the city, Hitler readied Wehrmacht (defensive forces), Volkssturm (militia), Waffen-SS (elite police force), and thousands of Hitler Youth (boys age 14 to 18) for a desperate last stand. In all, there were 300,000 German troops. The Soviet forces, on the other hand, numbered in the millions [source: BBC].

On April 20th, 1945 the Soviet shelling began. If softening the target was the Soviet objective, they could take heart in knowing the target was already plenty soft: Years of allied bombing had left the German city of Berlin looking more like the idiomatic cheese from Switzerland. And so, only a couple days after shelling started, it effectively stopped as Soviet troops took the city.

Hitler and many of his followers committed suicide, and the Battle of Berlin officially ended on May 2, 1945. However, the fear of surrendering to the Soviets was so strong that the Germans continued fighting in hopes of breaking through the Soviet siege in order to surrender to Western forces instead of the USSR.

The cost to the Soviets was more than 70,000 men (many believe that number could have been fewer had Russian generals not been so eager to capture Berlin before the United States) [source: BBC]. Nearly 250,000 Germans died.

Gang Rape Violence

Szacuje się, że do 2 milionów Niemek zostało zgwałconych przez żołnierzy Armii Czerwonej w ciągu ostatnich sześciu miesięcy II wojny światowej, a około 100 000 z nich mieszkało w Berlinie [źródło: BBC ]. Druga fala sowieckich żołnierzy Armii Czerwonej, która przeszła przez Niemcy, jest obwiniana za większość tej przemocy.

Jeśli chodzi o krwawe bitwy II wojny światowej, ciężko opuścić front wschodni, gdzie starcie Niemiec i ZSRR pochłonęło prawie 15 milionów żołnierzy i co najmniej dwa razy więcej cywilów. Ale zostawmy na chwilę Niemcy i ZSRR, aby przyjrzeć się bardzo interesującej bitwie II wojny światowej – bitwie o Singapur.

Wyspa Singapur była brytyjską placówką o złotym standardzie w Azji Południowo-Wschodniej, ale tak naprawdę historia zaczyna się od Chin. W 1942 roku Japończycy byli głęboko pogrążeni w drugiej wojnie chińsko-japońskiej, a do ich kłopotów alianci dołożyli embargo handlowe. Japonia potrzebowała zasobów, a jej najlepsza szansa na te zasoby była w Azji Południowo-Wschodniej.

W 1941 roku (niemal równocześnie z japońskim atakiem na Pearl Harbor ) Japończycy pokonali Brytyjczyków z Malajów, a następnie skierowali swój cel na Singapur. Historia była następująca: pomimo przewagi liczebnej ponad dwa do jednego, Japończycy mieli lepsze siły powietrzne i wywiad wojskowy. Była to bitwa taktycznego Dawida z technologicznie gorszym Goliatem i niestety dla aliantów Brytyjczycy (i ich australijscy sojusznicy) byli większą, wolniejszą partią.

Wspomagani przez supremację powietrzną, Japończycy wykorzystali dziury w obronie, aby zinfiltrować wyspę i dokładnie w ciągu tygodnia – od 8 do 15 lutego 1942 – zajęli ją. Pięć tysięcy żołnierzy brytyjskich i australijskich zostało zabitych lub rannych, ale prawdziwym żniwem dla żołnierzy alianckich było 80 tysięcy, którzy trafili do japońskich obozów jenieckich, z których zdecydowana większość nigdy nie dotarłaby do domu. Ponadto po bitwie Japończycy zmasakrowali etnicznych Chińczyków na wyspie [źródło: Asia-Pacific Journal ].

Powiązane artykuły