Czy Egipcjanie naprawdę zbudowali Sfinksa?

Po przejęciu wodzy we Francji i szturmowaniu Włoch, Napoleon skierował swój cel na nowy kontynent: Afrykę. Wojska francuskie zaatakowały wybrzeża Aleksandrii i udały się do Kairu latem 1798 roku. Jednak intensywny upał i nieprzyjemni mieszkańcy nie sprzyjały przyjemnemu pobytowi. Żołnierze niecierpliwie czekali na powrót do domu i skarżyli się na nieustanną nudę. Aby zabić czas, niektórzy wspięli się na pobliskie piramidy w Gizie . Z tego punktu obserwacyjnego mieliby widok z lotu ptaka na głowę Wielkiego Sfinksa, która w tym czasie była zakopana po szyję w piasku.

Ci sami apatyczni francuscy żołnierze wzięli na siebie winę za brak nosa Sfinksa. Niektórzy pomysłowi historycy wyobrażali sobie, że mężczyźni traktują bladą twarz z wapienia jako zbyt duży cel do ćwiczeń artyleryjskich. Ale szkice artysty i architekta Fredericka Lewisa Nordena z 1737 roku – ponad 50 lat przed przybyciem Napoleona – pokazują Sfinksa bez nosa, uniewinniając francuskich żołnierzy [źródło: Sweeney ]. Co więcej, nosa prawdopodobnie brakowało przez kilka stuleci [źródło: Dwyer ].

Zniknięcie nosa Sfinksa to tylko jedna z wielu zagadek otaczających masywną statuę. Upiorna kamienna głowa ubrana w tradycyjne nakrycie głowy faraonów nemes wznosi się 20 metrów nad ziemią. Spoczywa na ciele i zadzie lwa, którego kończyny rozciągają się na 57 metrów w pobliżu wejścia do Nekropolii w Gizie. Nekropolia, składająca się z Wielkiego Sfinksa, Wielkich Piramid oraz mniejszych komnat grobowych i świątyń, została zbudowana przez faraonów Chufu, Chefrena i Menkaure z IV dynastii Starego Państwa (2560-2450 pne).

Jak na ironię, tożsamość tej ponurej, zniszczonej twarzy jest jednym z najmniej dyskutowanych aspektów Wielkiego Sfinksa. Egiptolodzy głównego nurtu zgadzają się, że należy do faraona Chefrena (znanego również jako Chephren). Ponad 4500 lat temu w szczytowym stanie Wielki Sfinks, pomalowany i ozdobiony długą brodą splecioną w warkocz, charakterystyczną dla bóstw i zmarłego, wykazywał bliskie fizyczne podobieństwo do Chefrena. Posąg jest również zbudowany z tego samego podłoża skalnego, co piramida grobowa Chefrena i prawie idealnie z nią wyrównany [źródło: National Geographic ].

Ale zagadka Wielkiego Sfinksa w Gizie jest daleka od rozwiązania – przynajmniej według niektórych. Od czasu nowoczesnych wykopalisk Emile'a Baraize'a, które rozpoczęły się w 1926 roku, wydaje się, że pomnik Chefrena wzbudził więcej pytań niż odpowiedzi.

Pomiędzy łapami Sfinksa stoi Stela Snów króla Totmesa IV, władcy epoki Nowego Państwa z lat 1400-1390 pne Tablica opowiada historię młodego Tutmozisa, który pewnego dnia zasnął w cieniu Wielkiego Sfinksa. We śnie Sfinks ukazał się Tutmozisowi jako bóg słońca Horus i poprosił o ochronę przed wdzierającymi się piaskami. W zamian Sfinks obiecał Tutmozisowi koronę egipską. Obaj dotrzymali końca umowy, a przyszły faraon ukończył jedną z pierwszych starożytnych renowacji Wielkiego Sfinksa.

Z biegiem czasu wiatr i piasek z płaskowyżu Giza źle potraktowały Sfinksa, wykrzywiając jego kolosalną twarz w przerażającą, nieziemski obraz. W rzeczywistości arabska nazwa Sfinksa to Abu-Hol, czyli Ojciec Terroru.

Ta mistyczna natura Wielkiego Sfinksa przyciągnęła marginalne teorie na temat tego, czy stworzenie ma bardziej nadprzyrodzone pochodzenie – w tym możliwy związek z Zaginionym Miastem Atlantydy . Połączenie Egipt-Atlantyda istnieje od czasu, gdy Platon po raz pierwszy napisał o cywilizacji utopijnej. Na przełomie XIX i XX wieku amerykański medium Edgar Allan Cayce powiedział, że miał wizję o komorze pod Sfinksem, w której kryje się tajemnica miejsca pobytu Atlantydy. Cayce, który zmarł w 1945 r., twierdził, że komora ta zostanie odkryta w 1998 r. [źródło: Jehl ].

Nikt nie znalazł komory Atlantydy, ale geolodzy i historycy amatorzy nie porzucili tego pomysłu, kwestionując powszechnie akceptowany wiek Sfinksa. W 1996 roku para kontrowersyjnych egiptologów twierdziła, że ​​deszcz, a nie tylko wiatr i piasek, spowodował znaczną erozję Sfinksa; geolodzy poparli swoje twierdzenie. Biorąc pod uwagę, że wilgotny prehistoryczny klimat regionu przesunął się do obecnych suchych warunków około 4000 lat pne, szkody spowodowane deszczem wskazywałyby, że Sfinks został zbudowany na długo przed czasami Chefrena.

Odmienny styl Wielkiego Sfinksa w porównaniu z otaczającymi go strukturami i nieproporcjonalny stosunek wielkości głowy do ciała skłoniły badaczy do zakwestionowania wieku reliktu [źródło: Daily Mail ]. Jeśli ich teorie są słuszne, wysoko rozwinięte społeczeństwo wyprzedziło Egipcjan i zniknęło z historii bez śladu.

Zahi Hawass, sekretarz generalny Najwyższej Rady Starożytności Egiptu, uważa takie domysły za sensacyjny nonsens. Żadne inne artefakty z Nekropolii w Gizie nie pochodzą sprzed starożytnego Egiptu, a odczyty sejsmiczne nie ujawniają ukrytych wgłębień pod Sfinksem. Dla Hawassa i innych archeologów jedyną nierozwiązaną zagadką dotyczącą Sfinksa jest to, jak chronić go przed dosłownymi piaskami czasu.

Zagadka Sfinksa

W mitologii greckiej skrzydlata kobieta sfinks z Teb Beocjan przedstawiała przechodniom zagadkę z Muz, która zakończyła się śmiercią za błędną odpowiedź: Jakie stworzenie jest czworonożne, dwunożne, a potem trójnożne?

Edyp odpowiedział sfinksowi poprawnie: człowiek. Ludzie najpierw czołgają się na czworakach, uczą się chodzić na dwóch nogach, a następnie chodzić z laskami (trzecią nogą) na starość. Prawidłowa odpowiedź spowodowała, że ​​groźny sfinks sam się zabił.

Powiązane artykuły