Dziewczyny nie mogą tego zrobić

Miałem około czterech lub pięciu lat, a dwóch sąsiadów bawiło się w mojej sypialni w „dom” – co naturalnie przekształciło się w zabawę w „kościół”. Moje pluszaki stały w rzędach, jakby siedziały w ławkach w kaplicy.

Ogłosiłem, że teraz będę udzielał im sakramentu.

Moje dwie przyjaciółki — które były siostrami — natychmiast odrzuciły tę sugestię. „Nie możemy tego zrobić”, powiedzieli, „to jest złe”.

Szczerze mówiąc, nie wiem, czy powiedzieli to słowo źle , ale takie musiało być wrażenie, ponieważ mam tendencję do zapamiętywania tego w ten sposób.

Kłóciłem się z nimi, bo to było po prostu głupie. Dlaczego dziewczęta nie mogą udzielać sakramentu?

Nie wiem w jakim postanowieniu podjęliśmy naszą grę, ale okazuje się, że moi przyjaciele mieli rację, dziewczyny w moim zborze nie przechodzą sakramentu.

To, czy mogą, jest przedmiotem dyskusji. Ale oni nie. Robią to tylko mężczyźni, zwykle nastolatkowie, którzy są „posiadaczami kapłaństwa”.

Jako dziecko nigdy nie dowiedziałem się, dlaczego dziewczynki nie mogą roznosić sakramentu. Nie jestem pewien, czy kiedykolwiek pytałem. Jeśli tak, odpowiedź nie była wystarczająco pamiętna, żebym mógł sobie teraz przypomnieć.

Kiedy chłopcy w moim wieku rozdawali sakrament, nie przejmowałem się tym. Musiałem przyjąć to jako naturalny porządek rzeczy. A może byłam zbyt zajęta zabawą z przyjaciółmi i szaleństwem na punkcie chłopaków, żeby dużo o tym myśleć.

Pamiętam , że martwiłem się, że nie będę mógł uczestniczyć w tych samych harcerskich przygodach, co moi bracia.

Szybko przewijam te wszystkie lata później, a moja córka konsekwentnie pyta:

Dlaczego dziewczęta nie mogą być biskupami?

Dlaczego dziewczyny nie mogą być prorokami?

Dlaczego w pismach świętych nie ma zbyt wielu dziewcząt?

Dlaczego dziewczyny nie błogosławią?

Dodała nawet

To sprawia, że ​​czuję się, jakbym nie był wyjątkowy.

Dorosły zwrócił jej nawet uwagę, że jej tata mógłby ją ochrzcić, ale jej mama nie mogła, ponieważ „nie ma odpowiedniego upoważnienia”. O to też czasem pyta.

Nie pytała jeszcze o sakrament, ale jestem pewna, że ​​będzie się zastanawiać, kiedy chłopcy w jej wieku go rozdają, a ona nie. A może do tego czasu przyzwyczai się do status quo i przestanie pytać.

Mam szczerą nadzieję, że tak nie jest.

Cieszę się, że myśli o tym głębiej niż ja w jej wieku. Obawiam się jednak, że ona też czuje to głębiej.

Mam swoje powody, by zabierać rodzinę do kościoła. Jest to dla nas sposób na oddawanie czci i łączenie się z Bogiem. Uwielbiam modlić się w społeczności — zarówno dla mnie, jak i dla moich dzieci. Uczestnicząc w tym kościele miałem wiele dobrych i imponujących doświadczeń.

Ale nierówność, którą ja i moja córka obserwujemy, ciągle mi ciąży. To chyba nie do utrzymania dla moich dziewczyn. Czasami zastanawiam się, czy to jest dla mnie trwałe. Staram się podchodzić do sytuacji bardzo celowo i z otwartym umysłem i robić wszystko krok po kroku.

Staram się nie zbywać jej obaw zbyt uproszczonymi odpowiedziami. Mówię jej, że przez bardzo długi czas w kościołach i społeczeństwie — na całym świecie ludzie myśleli, że kobiety powinny zajmować się dziećmi tylko w domu i nie wykonywać innych prac. Mówię jej, że to nieprawda i że niektórzy ludzie wciąż się uczą.

Mówimy o tym, jak ważne jest, aby zarówno kobiety, jak i mężczyźni byli liderami i wykonywali różne zawody. Mówię jej, że każdy, kto uważa, że ​​dziewczynki nie powinny robić tego samego co chłopcy, jest w błędzie.

Nadal nie uważam, że moje odpowiedzi są wystarczająco dobre. Czy istnieją jakieś odpowiedzi, które są wystarczająco dobre?

Wiem, że problem nie ogranicza się do kościoła i że ona dostrzeże nierówności w innych obszarach swojego życia. Mam nadzieję, że to, czego nauczy się w domu, a co ważniejsze, to, co wie w swoim sercu, ma większą wagę niż cokolwiek innego.