Jako samotna mama, jak mam powiedzieć mojemu 9-letniemu synowi, że jego autystyczna 15-letnia siostra czasami potrzebuje więcej mojej uwagi? Staram się jak najlepiej spędzać czas z obojgiem dzieci. Jednak moja córka ma wyzwania społeczne i akademickie, które wymagają interwencji.
Odpowiedzi
Myślę, że o tym wie, ale czuje się odcięty. Więc kiedy robisz coś dla niego, spraw, żeby zrobił coś z nią. To musiał być czas, kiedy byli blisko. Znam dziecko z autyzmem, ale matka nie miała dla niego czasu, więc go odsunęli.
Chłopiec pogorszył się, zachowywał się, a rodzicom powiedziano, że potrzebuje innego rodzaju wyrafinowania. Ojciec powiedział nie, że wraca do domu. Matka próbowała mu to wyperswadować. Powiedziała, że to eksperci, których powinniśmy ich wysłuchać. Ojciec powiedział nam, że nie jest taki zły w obsłudze, więc dlaczego eksperci mają z nim kłopoty.
Matka poddała się i zabrali go do domu. Zastanawiał się przez chwilę po domu, więc mu pozwolili. Potem usłyszeli zabawny dźwięk. Więc szukali chłopca. Znaleźli go na środku pokoju dla niepokojów, siedział tam na podłodze, chodził tam iz powrotem i wydawał się płakać. Nigdy wcześniej nie płakał. Próbowali zmusić go, aby zszedł na dół, ale odmówił i wpadł w złość. Więc go zostawili.
Kiedy szkoła się skończyła, jego młodszy wrócił do domu i usłyszał, jak wchodzi. Zszedł na dół i przytulał go. Wydawał się być szczęśliwy, że go widzi, a młodszy też zachowywał się zabawnie. Więc zapytali go, czy zdenerwowałaś się, że twój kłopot wrócił do domu. Powiedział nie, tęskniłem za nim. Powiedzieli, dlaczego nam nie powiedziałeś. Powiedział, że nigdy mnie nie pytałeś, kiedy go odesłałeś, więc dlaczego miałbym ci powiedzieć. Więc powiedzieli mu, że wyglądał, jakby płakał. Chłopiec tak powiedział. Ale nigdy wcześniej nie płakał. Syn powiedział, że tak, kiedy wracałem do domu, cieszył się, że mnie widzi.
Dzieciak, o którym myśleli, że nie ma sposobu na okazanie uczuć, wydaje się, że robił to dla swojego kłopotu. W środku zachowywał się, bo tęsknił za swoim kłopotem. Czasami rodzice są tak bardzo doświadczeni, ponieważ ciężko jest dziecku niepełnosprawnemu, że nie widzą, że dziecko się zmieniło. Już nigdy go nigdzie nie umieścili. Mały kłopotliwy poszedł do miejscowego college'u, żeby mógł być blisko swojego kłopotu.
Ty nie.
Dziewięciolatki są mądre. Wiedzą, że duża siostra ma wyzwania. Każde dziecko ze starszym rodzeństwem przechodzi przez to (ale nie w tak głęboki sposób), jak starsze rodzeństwo wchodzi w okres dojrzewania. Nie musisz rzucać mu w twarz, że przyciąga więcej twojej uwagi. On wie.
Ale jeśli zachowuje się w sposób, który sugeruje lub wprost mówi ci, że potrzebuje więcej twojej uwagi, posłuchaj. To niesprawiedliwe, że każe mu dźwigać ciężar twoich obowiązków, a co najgorsze, powiedz mu, że tego od niego oczekujesz. A szybko nadchodzi czas, kiedy będzie cię potrzebował bardziej niż kiedykolwiek.
Przepraszam mamo, musisz to rozwiązać. Nie każde dziecko potrzebuje nas w ten sam sposób. Potrzebują nas na swój sposób.