Kiedy latające spodki spotykają materię i zderzają się z obiektami

Pierwsza książka, w której przeanalizowano fizykę historii Boba Lazara, została opublikowana na Amazon i Google w 2022 r. ( Beyond Cutting Edge with Bob Lazar , i jest również połączona z Time Matters ), ponad 30 lat po tym, jak Bob i George Knapp ujawnili tę historię Publicznie. Dlaczego to trwało tak długo? Ponieważ ta sama fizyka, która rozwiązała BOB LAZAR: FROZEN CANDLE , obaliła Wielki Wybuch i rozwiązała Przesunięcie ku czerwieni Hubble'a , ta sama fizyka, która rozwiązała BOB LAZAR: GRAWITACJA I SILNA SIŁA , obaliła ciemną materię i rozwiązała zagadkę Very Rubin dotyczącą galaktyk spiralnych i naszej Drogi Mlecznej , i tak dalej:

Potwierdzająca historia Boba Lazara = obalenie ciemnej nauki.

Ponad 30-letnie opóźnienie nie jest zaskoczeniem, biorąc pod uwagę, że żyliśmy w 100-letnim okresie wiary w ciemną materię, ciemną energię, czarne dziury i Wielki Wybuch.

W książce nie wyjaśniono, co się dzieje, gdy statek napotka na swojej drodze przeszkodę, nawet taką jak płyny, takie jak woda, lub gazy, takie jak powietrze. Ale wszystkie fragmenty fizyki, które są w książce, można ponownie wykorzystać, aby odpowiedzieć na to pytanie. W BOB LAZAR: INVISIBILE CRAFT AND RADIO COMMUNICATION zbadaliśmy strefę dylatacji czasu w kształcie serca wokół statku:

Bob wyjaśnił, że statek jest niewidoczny dla obserwatora stojącego pod sercem. Dzieje się tak z powodu załamania światła i odbicia wyjaśnionego w opowieści o zamrożonej świecy : światło z (lub odbite od) statku odbija się z powrotem od dolnej części serca, ale nadal może wydostać się przez górną część serca:

Czy promień światła wystrzelony spod serca może dotrzeć do pomarańczowego statku? Nie dlaczego? Gdybyśmy byli w stanie narysować linię/wiązkę światła, zaczynając od serca, która po początkowym załamaniu/przebiciu na ścianie serca i po kilku odbiciach/odbiciach od ścian serca dotarła do pomarańczowego statku, to tym samym, ale poprzecinanym światło trajektorii wstecznej ze statku może cofnąć się i wydostać przez dno serca. A tak się nie dzieje, ponieważ statek jest niewidoczny od dołu.

Bob opisał , że statek przechyla się na bok i porusza się w kierunku, w którym wskazuje ostry koniec serca, więc jeśli obrócisz zdjęcie na bok, statek będzie wyglądał jak na poniższym obrazku:

Co możemy powiedzieć o świetle lub o niektórych przedmiotach, powietrzu lub wodzie, które docierają z kierunku, w którym porusza się statek? O świetle już wiemy: światło z dna serca nie dociera do statku, co oznacza, że ​​nikt w statku nie widzi kierunku podróży — podróż z zasłoniętymi ślepiami, prawda? Tak, ale zależy to od współczynnika dylatacji czasu D: ile czasu w sercu jest wolniejsze niż na zewnątrz serca.

Podsumujmy czynnik D dylatacji czasu:

W mojej książce ten czynnik D jest często oznaczany jako (1+Z), gdzie Z to tak zwane „przesunięcie ku czerwieni”. Ale tutaj będziemy mówić o D, na przykład D=1 lub Z=0 oznacza brak dylatacji czasu i przesunięcia ku czerwieni. Dla nas ważne jest, aby współczynnik załamania światła według prawa Snella był równy D (co zostało udowodnione w pierwszym rozdziale mojej książki). W Prostym kwantowym wyjaśnieniu grawitacji bez masy lub matematyki (rozdział 18 książki) omówiliśmy, że grawitacja jest spowodowana dylatacją czasu, a dylatacja czasu wokół Ziemi wynosi około 1,000000001 (wartość Z równa jednej miliardowej , czyli różnica między D a 1 wynosi około jednej miliardowej ), ale aby przeciwdziałać ziemskiej grawitacji, nawet jedna bilionowawystarczy tempo dla różnicy czasu, ponieważ dylatacja czasu na kilku metrach nad Ziemią i na Ziemi różni się w tempie mniejszym niż bilionowa .

Jeśli statek jest nadal widoczny z ostrego końca serca, to prawie nie ma załamania, co oznacza, że ​​D jest bardzo bliskie 1, więc światło i przedmioty z dna serca nadal mogą dotrzeć do statku. Ale kiedy statek staje się niewidoczny od dołu, wtedy współczynnik załamania światła D (czyli dylatacja czasu) jest dużą liczbą. Wiemy już, co dzieje się z wiązką światła, gdy przekracza granicę bardzo rozciągniętego czasu. A teraz pytanie: „Co dzieje się z obiektem przekraczającym granicę między tak zwanymi strefami czasowymi?” Obiekt podczas przekraczania granicy otrzyma bardzo znaczny wzrost prędkości (szczegóły w rozdziale 2książki) w kierunku prostopadłym do granicy stref czasowych, w zasadzie w tym samym kierunku, w którym załamuje się światło. Ta wartość doładowania to (2Z+Z²)/(2+2Z+Z²)*c, gdzie c to prędkość światła. Lub jeśli przepisz go za pomocą D-term

wzmocnienie = c-2c/(D²+1)

Jest to bardzo bliskie prędkości światła dla dużych wartości D (tylko dla D = 1, gdy nie ma dylatacji czasu, wzmocnienie = 0). W ten sposób obiekt będzie poruszał się prawie po tej samej trajektorii, co wiązka światła, wchodząc w strefę czasową serca od dołu serca i podobnie jak wiązka światła ominie pomarańczowy statek. A kiedy opuści obszar serca, otrzyma ujemne przyspieszenie o tej samej wartości (traci uzyskaną prędkość), więc wychodzi z obszaru serca z prędkością bliską pierwotnej prędkości, która jest bliska zeru. To wyjaśnia brak grzmotu dźwiękowego, nawet jeśli statek porusza się z prędkością ponaddźwiękową w atmosferze, i wyjaśnia brak znaczących rozprysków obserwowanych, gdy wchodzi do wody. Ale to nie wszystko. Dla znaczących wartości D (co jest przypadkiem, na który patrzymy):

1. Każdy obiekt zostanie zniszczony po wejściu do strefy serca.

2. Strumienie powietrza lub wody nie zderzają się ani nie wirują zbytnio wewnątrz serca (w przeciwnym razie wiry te uderzyłyby w statek).

1) Część obiektu po wejściu w wolną strefę czasową znacznie przyspiesza, a to przyspieszenie oderwie tę część od reszty obiektu, która wciąż znajduje się poza wolną strefą czasową (z powodu bezwładności reszty obiektu). A kilka następnych uderzeń części obiektu o ściany serca dokończy wszystko, co zostało z obiektu. Pozostaje tylko pytanie: „Czy jest rozerwany na pył na poziomie molekularnym, atomowym lub cząsteczkowym?” Domyślam się, że jest rozerwany na atomy (ponieważ wiązania chemiczne między atomami są słabe w porównaniu ze źródłem silnej siły rozrywającej ), ale zakładam, że takie testy przeprowadzono w obszarze 51 — Bob wspomniał o statku w hangarze z dziura w nim.

2) Wydaje się, że strumienie powietrza lub wody przechodzące przez przeciwne strony serca powinny mieszać się w środku i uderzać w statek:

Ale to nie jest to, co się dzieje. Wewnątrz serca prędkość cząsteczek powietrza lub wody (lub atomów, na które są one rozrywane) gwałtownie wzrasta (blisko c), więc strumienie te stają się przepływami dyskretnymi: cząsteczki/atomy rozerwane na granicy są ogromnie przyspieszane i oddzielane od serca. następujące cząsteczki/atomy. Większość z nich (cząsteczek lub atomów) omija zderzenia, a kilka z nich, które zderzają się, w zasadzie wymienia pędy/miejsca. Zatem takie strumienie mieszają się w sposób dyskretny i stają się ciągłym przepływem atomów lub cząsteczek dopiero po opuszczeniu obszaru serca:

A przy wyjściu ich prędkość wraca do bliskiej 0, ponieważ doładowanie zostaje utracone po przekroczeniu granicy. Nawiasem mówiąc, im bliżej dyskretnych wiązek przechodzą do czerwonych kropek na powyższym obrazku (czerwone kropki to środki okręgów tworzących wierzchołek serca), tym większe są szanse na wydostanie się wiązek (zgodnie z prawem Snella: im bliżej wiązki do prostopadłej granicy, która jest promieniem, większe szanse na załamanie/przekroczenie granicy, niż na odbicie/odbicie).

Myślę, że energia statku wystarczy, aby przejść przez ścianę (poprzez odparowanie jej do pyłu atomów, jak omówiliśmy powyżej), ale jaki rodzaj ściany? Sprawdź BOB LAZAR: DŻULE I ZACHOWANIE ENERGII (rozdział 20 książki) na E = mc²D² , co jest wzorem Einsteina E = mc² z dylatacją czasu D odpowiada za energię uwięzioną/zamkniętą w pół funta paliwa pierwiastka 115 opisanego przez Boba. D w tym przypadku nie jest dylatacją czasu wokół statku (dylatacja czasu wokół statku może być różna). Dw tym przypadku jest to dylatacja czasu kiedykolwiek/gdziekolwiek te atomy pierwiastków powstały w porównaniu z naszymi czasami. (Czas we Wszechświecie był wtedy bardzo powolny i ma tendencję tylko do przyspieszania. Jest to dobrze wyjaśnione w mojej książce.) Bardzo powolny czas wewnątrz tych atomów zapewnia im stabilność (w porównaniu z syntetyzowanym w naszych czasach moscowem, który jest radioaktywny/niestabilny ), a ten współczynnik D² zapewnia astronomiczną ilość energii.

PS Dysponując takim silnikiem i 500 funtów (w przeliczeniu na Boba Lazara) takiego paliwa, firma zajmująca się drążeniem tuneli mogłaby zbudować/odparować dziesiątki „eurotuneli”, a firma kosmiczna mogłaby umieścić tysiące satelitów na orbicie okołoziemskiej, nie zatrzymując się ani na chwilę i bez spalanie milionów ton paliw kopalnych.