Kto cię obserwuje? Nieuchwytna rola satelitów szpiegowskich i ich komercyjnych odpowiedników

Jakub kto? Współcześni szpiedzy nie noszą już smokingów i nie piją martini; ich styl życia jest znacznie mniej efektowny. W zimnych ciemnościach kosmosu — szczególnie na orbicie Ziemi — szpiegiem zajmują się tajemnicze maszyny, które spędzają całe dnie na fotografowaniu powierzchni Ziemi, obrazowaniu jej za pomocą radaru i nasłuchiwaniu milionów sygnałów przesyłanych przez mieszkańców planety. Satelity okazały się nieocenione dla rządów na całym świecie, a jeden kraj wyprzedza grę; z około 5500 satelitów operacyjnych znajdujących się obecnie na orbicie około 63% należy do Stanów Zjednoczonych — z czego ponad 400 służy do celów rozpoznawczych lub wojskowych.

Zdecydowana większość z 5000 ma jednak charakter komercyjny; zapewniają wszystko, od telewizji po GPS i Internet (takie jak Starlink, jego konstelacja składa się teraz zponad 3000 satelitów) i dyktują znaczną część naszego nowoczesnego stylu życia. Jednak wrodzony talent satelitów do szpiegowania przykuł również uwagę wybranych firm komercyjnych; w zależności od tego, komu zapłacisz, satelity na orbicie zrobią ostre, aktualne zdjęcia wybranych obszarów, a nawet otworzą uszy na transmisje fal radiowych, takie jak te z telefonów komórkowych. Dlatego gra wywiadowcza się zmienia; to, co kiedyś było elitarną technologią dostępną tylko dla najbardziej skrytych szpiegów, jest teraz znacznie mniej nieuchwytne. Agencje wywiadowcze — zwłaszcza amerykańskie — współpracują obecnie z takimi firmami, aby rozszerzyć swój zasięg, co nasuwa pytanie, kto faktycznie odpowiada za wynikającą z tego masę informacji.

Satelity szpiegowskie są z natury owiane tajemnicą; w Stanach Zjednoczonych najnowsze odtajnione informacje na ich temat, jakie można uzyskać, pochodzą głównie z wczesnych lat siedemdziesiątych. Najwcześniejsze satelity szpiegowskie, takie jak amerykański program CORONA , który rozpoczął się w 1959 r., przechwytywały obrazy za pomocą kamery panoramicznej i rolki filmu. Film został następnie zwrócony na Ziemię za pomocą „wiader filmowych”: małych pojazdów wyposażonych we własne małe silniki na paliwo stałe do ponownego wejścia. Zostały one następnie złapane przez wyspecjalizowane samoloty lub wylądowały w oceanie, gdzie wolno rozpuszczająca się zatyczka soli spowodowałaby zatonięcie kapsuły, aby nie została złapana przez rywalizujący naród. Ta metoda wyszukiwania obrazów była używana przez różne programy satelitarne do około 1976 roku wraz z wystrzeleniemsatelity KH-11 Kennen: pierwszego, który wykorzystuje obrazowanie cyfrowe, a także satelitę przekaźnikowego — Satelitarny System Danych — w celu zapewnienia szybszego łącza w dół i czasu realizacji.

KH-11, które do dziś są na wolności, działają w ramach National Reconnaissance Office ( NRO ), agencji odpowiedzialnej za wywiad orbitalny; chociaż ta tajna grupa powstała w 1961 roku, jej istnienie zostało odtajnione dopiero 31 lat później. Informacje o jej projektach są trzymane pod ścisłym kluczem, ale w rękach — lub tweetach — niektórych prezydentów znalazły wyjście. W 2019 roku prezydent Trump nonszalancko zrobił zdjęcie obiektu startowego w Iranie i napisał na Twitterzeto; widać nawet jego cień na obrazie. W prawdziwym internetowym stylu, detektywom nie zajęło dużo czasu odkrycie, który dokładnie satelita musiał zrobić zdjęcie — Block 4.2 KH-11 wystrzelony w 2011 roku — co ujawniło światu poziom szczegółowości, jaki te satelity są w stanie uchwycić: do 10 centymetrów (co oznacza, że ​​jego możliwości nie różnią się od teleskopu kosmicznego Hubble'a , ale jest skierowany na Ziemię, a nie z dala od niej). Nieźle jak na satelitę na niskiej orbicie okołoziemskiej (LEO).

NRO nie są jedynymi, które wystrzeliwują satelity; wojsko amerykańskie używa ich do wszystkiego, od wywiadu po komunikację, a kontrolę nad maszynami niedawno przekazano stosunkowo nowym Siłom Kosmicznym. Było — i jest — zbyt wiele typów i podtypów tych satelitów, by je tu wymienić; poza tym, poza kilkoma nieszczelnymi tweetami, wszystkie szczegóły i tak są tajne. Ich zastosowania można jednak wywnioskować. Jednym z głównych źródeł danych wywiadowczych, w których mogą pomóc satelity, jest GEOINT, czyli wywiad geoprzestrzenny; jest na tyle ważne, że Stany Zjednoczone mają do tego własną agencję . Zasadniczo GEOINT jest dokładnie tym, na co wygląda: inteligencją opartą na obrazach naziemnych (takich jak ruchy wojsk), podczerwienią (taką jak SBIRS Sił Kosmicznych), radar (taki jak satelity Lacrosse ), a nawet może zawierać informacje przekazywane przez agentów naziemnych. Sprawdza się w malowaniu obrazu wydarzeń na ziemi, a przestrzeń jest doskonałym punktem obserwacyjnym.

Inna żyła inteligencji, w której przydatne są satelity, jest znana jako SIGINT lub Signals Intelligence. Polega na przechwytywaniu i analizowaniu sygnałów od niemal każdego, niezależnie od tego, czy są to ludzie używający elektroniki do komunikowania się ze sobą (Inteligencja komunikacyjna — COMINT), czy elektronika samodzielnie emitująca sygnały (Inteligencja elektroniczna — ELINT). Ponieważ fale radiowe są wykorzystywane do wszystkiego, od telefonów komórkowych po sieci bezprzewodowe, satelity, takie jak seria Orion firmy NRO, mogą zbierać sygnały radiowe z różnych źródeł, takich jak miliardy używanych obecnie telefonów komórkowych. Trudną częścią jest zatem określenie, kogo słuchać.

Funkcja satelity SIGINT jest w dużej mierze zależna od jego orbity; w LEO, który rozciąga się od około 200 do 2000 kilometrów nad powierzchnią Ziemi, satelity są znacznie bliżej źródła, co oznacza, że ​​satelita może lepiej nasłuchiwać transmisji o niskiej mocy i kierunkowych. Ale jego bliskość oznacza, że ​​ma mniejszą część Ziemi w swoim „polu widzenia” i okrąża szybciej, co oznacza, że ​​ma mniej czasu na pobieranie sygnałów o różnych szerokościach pasma i przekazywanie ich dalej. LEO nie jest jedyną opcją; orbita geosynchroniczna (GEO) — znajdująca się na wysokości około 36 000 kilometrów nad Ziemią — pozwala satelitie krążyć po orbicie z prędkością, z jaką pozostaje idealnie ustawiony nad jednym określonym punktem na Ziemi przez cały dzień. Pozwala to na ciągłą wymianę informacji między źródłem, satelitą i stacją naziemną, ale oznacza również, że sygnały są znacznie słabsze;Uważa się, że USA-223 jest największym satelitą szpiegowskim z nich wszystkich, jego rozłożona antena rozciąga się na 100 metrów).

Trudno byłoby znaleźć coś, co nie emituje jakiegoś sygnału, a światowa populacja wydaje się sprawiać, że satelity prawie zbyt łatwo je wychwytują. Według byłego naukowca NASA i autora książki US Spy SatellitesDavid Baker, współczesna era komunikacji bezprzewodowej jest darem niebios dla rządów, ponieważ nie można przeciąć przewodów z satelity, ale można dosłownie odebrać wieże telefonii komórkowej, które emitują te substancje do atmosfery. Wymaga to ogromnej anteny, ale możesz usiąść w jednym miejscu i słuchać całego ruchu komunikacyjnego”. Dzięki połączeniu GEOINT i SIGINT możliwe jest określenie informacji, takich jak tożsamość nadajnika, jego lokalizacja, wszelkie istotne wzorce transmisji, a być może nawet odszyfrowanie treści wiadomości. Ponownie, zalew transmisji użytkowników na całym świecie oznacza, że ​​identyfikacja interesujących ich źródeł w plątaninie sygnałów staje się zadaniem samym w sobie.

Potrzebny jest środek rozplątujący i wygląda na to, że NRO już się tym zajmuje. Jak szczegółowo tutaj, agencja planuje — lub już wdrożyła — wszechogarniającą, wszechwiedzącą sztuczną inteligencję znaną jako Sentient (tak, prosto z dystopijnej powieści), która będzie miała dostęp do niewyobrażalnej ilości danych i będzie mogła je wykorzystać do przewidywania ruchy jego przeciwników. Obejmuje to tysiące źródeł wiadomości, statków, samolotów i czujników, oprócz danych z telefonów komórkowych i oczywiście satelitów. Można go „nauczyć” wypatrywania pewnych wzorców, takich jak kształt konkretnego samolotu, wskazywania ich użytkownikom, a być może nawet wysyłania satelitów w celu bliższego przyjrzenia się. Poleganie na maszynie w trudnych sprawach, takich jak szpiegostwo i ruchy wojskowe, jest z pewnością problemem, chociaż wydaje się, że ludzie pozostaną zaangażowani, przynajmniej na razie.

Choć brzmi to niepokojąco, sztuczna inteligencja nie jest obca w życiu codziennym, w tym w wojsku . Ale Sentient wskazuje na inny wzorzec wyłaniający się w amerykańskim rozpoznaniu satelitarnym: zaangażowanie prywatnych firm, które rozpoczęło się wraz z wystrzeleniem pierwszego cywilnego satelity szpiegowskiego w 1997 r. Obecnie trzech wykonawców — Maxar, Planet i BlackSky — ma za zadanie zapewnić wiele inteligencja Sentient (oprócz satelitów rządowych); Czarne niebo, opisanejako „zasadniczo niesklasyfikowany sobowtór Świadomego”, działa nawet podobnie jak Sentient, kiedy jest gotowy. Te trzy firmy i wiele innych tworzą tak zwane prywatne firmy wywiadowcze; każdy z nich ma satelity na orbicie i ma na celu dostarczanie swoim klientom — w tym agencjom rządowym — informacji podobnych do tych, które mają rzeczywiste agencje rządowe. Na przykład Planet , twierdzi, że codziennie skanuje ponad 350 milionów kilometrów kwadratowych, aby pomóc swoim klientom śledzić wzorce i zmiany. Ostatnio NRO przyznało granty badawcze sześciu kolejnym firmom, koncentrując się na rozwoju częstotliwości radiowej SIGINT.

Tendencja ta nie powinna dziwić; w ostatnich latach prywatne firmy eksplodowały na scenie kosmicznej. Podczas gdy kontrahenci, tacy jak Boeing i Lockheed Martin, od samego początku współpracowali z agencjami takimi jak NASA, firmy najwyraźniej przejmują teraz nad nimi kontrolę. Stany Zjednoczone polegają na SpaceX w transporcie swoich astronautów na ISS iz powrotem. Startupy kosmiczne, takie jak Astra , mają na celu dostarczanie niedrogich rakiet specjalnie zaprojektowanych do wystrzeliwania satelitów. A Open Cosmos reklamuje satelity „wykonane na zamówienie” za jedyne 500 000 USD. Mówiąc najprościej, firmy kosmiczne zapewniają tańszy i wydajniejszy dostęp do technologii, który zawsze był ograniczony do agencji rządowych, i zwiększają branżę .podczas gdy oni to robią. Teraz rządy nie mają innego wyjścia, jak zwrócić uwagę.

W sektorze wywiadu kosmicznego NRO nie są osamotnione we współpracy ze swoimi prywatnymi odpowiednikami. Wojsko USA współpracowało również z komercyjnymi satelitami dostarczającymi dane, które były następnie wykorzystywane na polu bitwy; przez później rozumieją 20 sekund od zebrania danych do wystrzelenia (w przeciwieństwie do 20 minut, które zajmowały wcześniej). Podczas dnia przemysłu Sił Kosmicznych w maju 2022 r. Ponad 35 firm kosmicznych przedstawiło agencjom rządowym propozycje dotyczące kosmicznego taktycznego ISR (wywiad, obserwacja, rozpoznanie); tych ostatnich wyraźnie kuszą zdolności spółek handlowych. „Jest tam całkiem sporo możliwości” – zauważaCEO BlackSky, Brian O’Toole. „ISR wyraźnie staje się priorytetem, a możliwości komercyjne mają do odegrania pewną rolę”. Ponadto wojsko odnotowało „ imponujące ” wyniki przy użyciu Starlink do łączenia się z czołgami i okrętami bojowymi podczas ćwiczeń z żywym ogniem. Korzystając z prywatnych firm, rządy — zwłaszcza amerykańskie — mogą otoczyć kulę ziemską satelitami, nie pozostawiając żadnego kamienia na kamieniu.

To, co wydaje się całkowicie zapomniane, to opinia publiczna i jej interesy. Do tej pory powszechnie wiadomo było, że rządy szpiegują. W ostatnim czasie wykorzystanie danych przez korporacje również wywołało falę. Ale chociaż ich praca w tandemie jest niewątpliwie pomocna dla siebie nawzajem, ostatecznie pozostawia opinię publiczną poza pętlą, zwłaszcza że prywatne firmy z pewnością staną się mniej otwarte na źródła w miarę rozwoju ich relacji z tajnymi agencjami. I tak, prywatne firmy współpracujące z oddziałami rządu i wojska nie są niczym nowym (takie jak Blackwater), ale różnica polega na tym, że dotyczy to każdej informacji, którą dana osoba przekazuje światu, celowo lub nie; zadaniem rządu jest (w idealnym przypadku) ochrona obywateli, ale czy to samo można powiedzieć o korporacjach? Jak podano tutajprogramy rządowe, takie jak Sentient, nadal podlegałyby przepisom, takim jak rozporządzenie wykonawcze 12333, ale firmy nie; czy może to być luka dotycząca informacji globalnych?

Jak widać w programach Artemis i Space Shuttle, bliskie powiązania między agencjami rządowymi a ich kontrahentami mogą sprawić, że dany program będzie przynosił korzyści głównie tym agencjom i kontrahentom (jak np. Boeing zaowocowałby większą liczbą miejsc pracy, głosami i trwałym budżetem NASA). Oczywiste jest, że łączące go firmy i rządy – a następnie agencje rządowe prowadzone jak biznes – nie posunęły się zbytnio w dziedzinie kosmosu w przeszłości (wystarczy zapytać Space Shuttle ).

Nie oznacza to, że firmy nie były korzystne pod względem przestrzeni; wręcz przeciwnie. Mając na uwadze własne cele, mogą realizować przedsięwzięcia, takie jak dotarcie na Marsa za naszego życia, lepiej niż na przykład NASA związana z Kongresem. Ale temat wolności informacji to miecz obosieczny, kwestia balansująca na krawędzi między prawami osobistymi a bezpieczeństwem (i warta kilku esejów). Nigdzie ten dylemat nie jest lepiej zobrazowany niż na orbicie, gdzie kosmiczne firmy ISR zapewniają środki do bardziej otwartego dostępu do informacji. Podczas gdy rządy szpiegują i zawsze będą szpiegować, okaże się, czy reszta z nas też będzie miała okazję się temu przyjrzeć.

Pierwotnie opublikowane na stronie https://notrocketscience.substack.com 27 listopada 2022 r.