Mam 16 lat i czuję, że nie mogę rozmawiać z rodzicami o niczym. Czy ktoś inny czuł się tak samo, gdy był nastolatkiem?

Answer 1

Ja też tak czuję, a mam 17 lat. Myślę, że to normalna rzecz u nastolatków, ale wiem, że niektórzy moi rówieśnicy naprawdę ufają i kochają swoje rodziny. Ja taki nie jestem. Nigdy nie chciałem spędzać czasu z rodziną ani z nimi rozmawiać, ani nic. W ogóle im się nie zwierzam. Znam dzieciaka, który sam stał się niezwykle bogaty. Kupił swojej mamie nowego Range Rovera za 100 tysięcy dolarów, ponieważ ona „też była przy mnie i zawsze mogliśmy porozmawiać, kocham moją mamę”. Nigdy bym tego nie zrobił, nigdy. Myślę, że to normalne, że nie chcesz, żeby byli w tobie i cię kontrolowali, ale jeśli jesteś taki jak ja i nie potrafisz im wybaczyć, a nawet nie chcesz ich zobaczyć, możesz mieć problem. Radziłbym może porozmawiać z nimi, jeśli jest to bezpieczne, ponieważ jesteś w bezpiecznym domu. Niechęć do tego, by rodzice wtrącali się w twoje życie i mówili im wszystko, jest ważną częścią dorastania i niezależności, ale brak szacunku do nich i milczenie to zupełnie inna sprawa.

Mam nadzieję, że to pomoże. Nie krępuj się zadawać więcej pytań.

Answer 2

Jestem pewien, że nie chcesz tego słyszeć, ale jesteś w wieku, w którym się buntujesz i myślisz, że masz wszystkie odpowiedzi. Kiedy byłem nastolatkiem, chciałem tylko należeć. Chciałem, żeby wszyscy mnie lubili, a jeśli coś zepsułem, chciałem po prostu wsparcia moich przyjaciół i rodziny, bez konieczności zastanawiania się, dlaczego zrobiłem to, co zrobiłem. Przez większość czasu nie chciałem zwierzać się rodzicom z powodu strachu przed osądem.

Ale najtrudniejszą częścią do przełknięcia jest to, że nie masz doświadczenia, co oznacza, że ​​nie znasz wszystkich odpowiedzi, a to z kolei oznacza, że ​​będziesz musiał polegać na rodzicach, którzy dadzą ci odpowiedzi, których nie chcesz usłyszeć.

Niezależnie od tego, czy ci się to podoba, czy nie, twoi rodzice są jedynymi osobami, którym możesz zaufać, ponieważ jeśli nie możesz im (rodzinie) zaufać, nie masz nic. Jako odpowiedzialny nastolatek, zrób wszystko, co w twojej mocy, aby porozmawiać z nimi o swoich problemach i sprawić, aby zobaczyli twoją stronę rzeczy, bez konieczności zamykania umysłu. Zrozum, że chcą dla ciebie jak najlepiej i chcą tylko, abyś dorósł na osobę z mądrą głową na ramionach. Bądź cierpliwy i daj im szansę, aby zapewnili ci fundament i bazę, na której możesz zacząć podejmować rozsądne decyzje życiowe. Będzie wiele prób i błędów, ale tak właśnie uczymy się i rozwijamy, upadając i podnosząc się! Powodzenia!

Powodzenia!