Tetony, parady, zwierzęta domowe

Piszę to w Święto Dziękczynienia, po całkiem fantastycznym Porannym Spotkaniu. Święto Dziękczynienia to mitologiczny dzień, w którym świętujemy wyjątkowo okropne rzeczy, w tym Objawione Przeznaczenie i Kolonizację krainy, która, szczerze mówiąc, była już szczęśliwie wypełniona ludźmi. Wspominam o tym, na wypadek gdybyś nie wiedział, co prawdopodobnie zrobiłeś, jeśli czytasz moją pracę, ale jeśli nie byłeś świadomy historii związanych ze Świętem Dziękczynienia, możesz zajrzeć tutaj , tutaj lub tutaj . Poczekam. nie mam nic przeciwko.

Trwa wielka parada. Znasz ten. Nazywałem to „Paradą Macy's Day”, ponieważ było to niedorzeczne przyjęcie konsumpcjonizmu i mitologii, z których składa się ten dzień. To znaczy, część mnie, część, która dorastała w Ameryce lat 70-tych, po prostu to uwielbia. To epicka, teatralna i telewizyjna produkcja bananów, która prawdopodobnie jest zaplanowana z 18-miesięcznym wyprzedzeniem, z zespołem tysięcy osób. Parady są szalone (w kilku brałem udział, były zabawne i wyczerpujące i bardzo mi się to podobało). Poziom koordynacji, jaki osiągają, jest wspaniały i prawdopodobnie istnieje zespół producentów liniowych, koordynatorów i reżyserów planu, wszyscy połykający środki zobojętniające sok żołądkowy i wyglądający jak Chip z The Morning Show . Cóż mogę powiedzieć, mam serce producenta i kocham produkcję. To gówno jest dzikie i kocham to.

Główny powód, dla którego uwielbiałem paradę jako dziecko, był dwojaki. Po pierwsze, uwielbiałem (i nadal kocham) musicale na Broadwayu. A parada jest ich PEŁNA. To było najbliżej mojego małomiasteczkowego tyłka do Wielkiej Białej Drogi, tej parady. Każdego roku oglądałem w wielkim oczekiwaniu, które programy będą prezentowane i wyobrażałem sobie siebie w nich, występującego. Podobała mi się też parada, ponieważ wakacje były jednym z dni, kiedy moja rodzina bardzo się starała dogadać (co i tak nie zawsze się zdarzało, bo pod koniec długiego dnia gotowania i picia — mimozy! Wino! Baileys w kawie! — rzeczy mogą stać się dziwne).

Więc kiedy moja mama i ja gotowałyśmy, oglądałyśmy paradę i nie mogłam się doczekać wielkiego zgromadzenia w domu mojej ciotki, w tym wspaniałym georgiańskim domu, z tyloma maruderami, przyjaciółmi i niesamowitymi daniami. Nie mogłem się doczekać tego dnia przez większą część jesieni, nie na mitologię amerykańską (z wyjątkiem Broadwayu), ale na własną mitologię o rodzinie i miłości oraz o tym, co było możliwe, nawet jeśli zabrakło jej benzyny podczas poposiłkowych walk. Święto Dziękczynienia zapoczątkowało więc w mojej rodzinie cały zestaw frywolnych i cudownych mitologicznych rytuałów.

Jeden z nich, o którym chętnie tutaj opowiem? Drzewa i ich dekorowanie. Moja mama miała starą, bardzo lekko spleśniałą plastikową choinkę, którą trzymała, ponieważ upierała się, że mam alergię na prawdziwe drzewa, podczas gdy tak naprawdę jestem całkiem pewien, że reagowałem na zapach jej drzewka, bez względu na to, jak jaskrawo udekorowane kolorowymi światełkami było czy stanowiło to zagrożenie dla zdrowia.

Przede wszystkim myślę, że nie mogła znieść radzenia sobie z nieuchronnym upuszczaniem igieł, a także kiedyś, gdy ZNALAZŁA prawdziwe drzewo, a nasz kot, Patches, załatwił się pod nim i od tego momentu przez całą drogę było to plastikowe drzewo.

Jednak moja ciocia zawsze dostawała bardzo wysoką i delikatną jodłę, która zawsze była ozdobiona białymi światełkami i wyglądała dla mnie anielsko. Miała klatkę schodową ozdobioną girlandami i gwiazdami betlejemskimi. Jej dom był piękny podczas wakacji, a stary georgiański dom w historycznym Five Points w Atenach był dla mnie tym, jak powinny wyglądać wakacje.

W każdym razie Święto Dziękczynienia nie jest tym, za co ludzie myślą, i jest bałaganem, a ja po prostu myślę o tym, co z niego wyniosłem, czyli przede wszystkim o tym, że alkohol wydaje się ułatwiać rodzinne spotkania, ale zazwyczaj nie, prawdziwe drzewa są lepsze niż sztuczne, musicale na Broadwayu są super niesamowite, a Ameryka to bałagan.

Wspomniałem, że mieliśmy wspaniałe poranne spotkanie i co to, do diabła, jest? Cóż, pierwsza rzecz rano, kiedy mój mąż i ja (i nasze zwierzaki, jak wspomniano powyżej) pijemy kawę i rozmawiamy o prawie wszystkim, co się dzieje. Dzieci, gdy były małe, dołączyły do ​​nas. Teraz, gdy dzieci mają ponad 6 stóp wzrostu, to zwierzęta domowe. Wszyscy wchodzą i wskakują na łóżko, zbierają się razem z nami i rozmawiamy. Czytać wiadomości. Zajrzyj do mediów społecznościowych i porozmawiamy o tym wszystkim. Zamierzam więc opisać je tutaj, ponieważ szczerze mówiąc, nie mam naprawdę skoncentrowanej linii w moim pisaniu, poza tym, że jestem zmęczony nie pisaniem bez skupienia, więc skupienie się będzie po prostu syntezą rzeczy Dbam o.

Inna rzecz, która wyskoczyła tego ranka, choć głupia, to to, że po filiżance lub dwóch naprawdę mocnych joe, najstarszy wszedł i powiedział… Tetony? A potem wyobraziłem sobie tę rozmowę i przypuszczałem, że przyjechała gromada ludzi po „eksploracji” kontynentu (patrz wspomniana wcześniej straszna i niesprawiedliwa kolonizacja) i myślą tylko o cyckach? Najwyraźniej tak !

„Tetonowie otrzymali swoją nazwę od francusko-kanadyjskich traperów, którzy towarzyszyli pierwszym brytyjskim wyprawom na te tereny. Zbliżając się do pasma od zachodu, ujrzeli trzy wysokie góry, którym nadali nazwę „Trois Tetons” („Trzy Piersi”)… Tetonowie byli różnie znani jako „Trzej Bracia”, „Ojcowie Siwogłowi”, i „Tee Win-at”, co oznacza „The Pinnacles”. Pierwsi Amerykanie w regionie, bardziej praktyczni niż romantyczni, nie mogli znaleźć lepszej nazwy dla srebrzystych iglic niż „The Pilot Knobs”, podczas gdy oficjalna mapa Kompanii Zatoki Hudsona wskazuje z równą swojskością „The Three Paps”. Nazwa „Trzy Tetony” przetrwała jednak i została oficjalnie uznana przez kartografów. Nazwa po raz pierwszy pojawiła się publicznie na mapie Bonneville z 1837 roku.

Piersi mogą być dla niektórych mitologicznymi źródłami życia, ale dlaczego nie po prostu użyć błogosławionych oryginalnych imion, które już tam były? „Znaleźliśmy je, zmieniamy ich nazwy” Piersi to cudowna rzecz. Bycie szczerym w kwestii naszych mitologii też jest.

Fraglesy są teraz w telewizji, a ja wciąż tęsknię za rytuałami i mitami. i mam szczęście, że jestem w miejscu mojego życia, gdzie jestem dosłownie połączony z prawdziwymi drzewami, prawdziwym teatrem i prawdziwą świadomością, jak budować lepsze mity, lepsze przywództwo, lepsze struktury.

Obyśmy wszyscy nadal się budzili, nadal działali i czynili coraz lepiej. To ma znaczenie.

Aż do następnego razu,

Miłego poranka.