To planeta małp, a my po prostu na niej żyjemy

Już w 2011 roku wydawało się, że „ Powrót planety małp” będzie niczym niezwykłym, ale potencjalnie solidnym filmem. Nikt tak naprawdę nie wiedział, co sądzić o tym, że Fox zrobi prequel/reboot klasycznej serii science-fiction, zwłaszcza że próbowało to już dziesięć lat wcześniej w przypadku budzącego podziały remake'u Tima Burtona z 2001 roku . Ta ostrożność utrzymywała się przez cały film, przynajmniej do połowy, kiedy okazało się, że hiperinteligentna małpa Cezar ewoluowała do tego stopnia, że ​​faktycznie mówi.

Można powiedzieć, że jest to banalne, ale to moment, w którym film nabiera ostrości i z całkiem dobrego staje się świetny. I dzięki Bogu, że nie zostało to ujawnione w marketingu i trafiło tak doskonale, jak się dzieje. Gdyby tak się nie stało i gdyby pozostała część Rise nie okazała się bardzo dobrze wyreżyserowaną i zagraną rzezią naczelnych w San Francisco, bylibyśmy pozbawieni tego, co ostatecznie okazało się najbardziej zaskakująco przyjemną serią filmów science-fiction w historii. nasze obecne pokolenie.

Lata 2010 były dekadą obfitującą w franczyzy, a te udane ostatecznie zakończyły się słabym wejściem gdzieś w miksie. Inaczej jest w przypadku małp : jeśli już, to są one coraz lepsze, a żadnego z trzech dotychczasowych filmów nie można nazwać złym ani strasznym. To niezwykły wyczyn spójności jak na serial, który w pewnym stopniu został także przeoczony ze względów kulturowych. Wszystkie trzy filmy – Rise w reżyserii Ruperta Wyatta i kontynuacje Matta Reevesa – są tak bez ogródek wspaniałe, że nie można o nich mówić w sposób spójny w ten sam sposób, w jaki robimy to o Marvelu, Gwiezdnych Wojnach czy nawet „Misja: Niemożliwe” . Chciałeś olśniewającej akcji, poszedłeś na jeden z takich filmów. Ale czy chciałbyś także dramatu o ludziach i małpach, w którym oba gatunki byłyby w najlepszej i najgorszej formie? I tu właśnie wkroczyła nowa odsłona Planety Małp , w której sceny akcji posłużyły jako deser do bufetu teatralnego „wszystko, co możesz”.

Trzeba też powiedzieć, że w dużej mierze zasługą tych filmów był główny bohater, Andy Serkis . Kto by pomyślał, że facet znany z noszenia garnituru w stylu mocap i grania małego dziwaka Golluma będzie zarówno przewodnikiem branży w stronę ery mocapów, jak i głównym bohaterem trzech znakomitych filmów? Filmy te przestały być po prostu gwiazdorskie dla Serkisa, ale zapewniły świetny pokaz aktorstwa motion-capture w najlepszym wydaniu. On i inni aktorzy małp — w tym trener ruchu Terry Notary i aktor Toby Kebbell — wykonali kawał dobrej roboty, ożywiając te postacie, a te kreacje nadal w dużej mierze trzymają w napięciu i sprawiają wrażenie realnych.

Świt planety małp kończy w lipcu 10 lat i często jest uważany za najlepszy z całej trójki. To film, który na pewno zostanie w pamięci, zwłaszcza dlatego, że jest dość ponury jak na letni hit kinowy. Każda scena względnego pokoju między małpami Cezara a członkami ludzkiej enklawy chcącej zasilić tamę wodną pokazuje, że film nieuchronnie pójdzie źle. Prawa ręka Cezara, Koba i Dreyfus po ludzkiej stronie, są zbyt gotowi, aby rozpocząć walkę, a Cezar i Malcolm nie są w pełni przygotowani na rozpoczęcie tej przemocy, dopóki nie będzie za późno. Tak, oglądanie Koby szarżującego na koniach uzbrojonego w karabiny maszynowe jest fajne –naprawdęjest – ale jest też przerażające, ponieważ oznacza, że ​​od tego momentu sytuacja może tylko się nasilić i nikt nie wyjdzie z tego zwycięsko. Filmy „Typole” zwykle kończą się poczuciem triumfu bohaterów, ale w przypadku „Świtu”; jak często filmy tego typu kończą się tak przygnębiającą nutą?

Sprawy przybierają jeszcze mroczniejszy obrót w przypadku Wojny o planetę małp , która rozpoczyna się morderstwem żony i najstarszego syna Cezara, a następnie zmierza w dół. Obozy pracy niewolniczej, naczelne całkowicie wierzące w ludzką ideologię, egzekucje – nawet w scenach odgrywanych dla śmiechu lub akcji pod maską czai się smutek. Prawie wszyscy w Wojnie rozumieją, że są na końcu swojej linii i jedyną rzeczą, która ich naprawdę czeka, jest śmierć, która nie będzie inspirująca, bohaterska ani nawet naprawdę znacząca: będzie po prostu smutna i bezcelowa w wielki schemat. Nawet koniec Cezara nie jest przerywany żadnym prawdziwym zakończeniem; zamiast tego film kończy się niepewnością, co zrobią małpy, gdy znalazły ziemię obiecaną, ale straciły przy tym figuranta.

W chwili pisania tego tekstu nie widziałem Królestwa Planety Małp, którego  akcja rozgrywa się setki lat po wojnie i skupia się na nowym głównym bohaterze Noi ścierającym się z królem małp o imieniu Proximus w związku z naukami Cezara. Biorąc pod uwagę siedmioletnią przerwę między filmami, „Królestwo” nie mogło pojawić się w bardziej ekscytującym momencie. Filmy takie jak Dune: Część druga i Gozilla x Kong radziły sobie wyjątkowo dobrze w kinach, a prawdziwy szacunek budzi filmy, które sprawiają wrażenie wspaniałych i sprawiają wrażenie, jakby przenosiły na ekran wszystkie swoje ambicje. Jeśli Kingdom jest tak dobre, jak głosiły początkowe szumy, ekscytujące będzie obserwowanie, jak ta nowa trylogia rozwinie się w ciągu najbliższych pięciu lub siedmiu lat. Nie wiem, jak znaleźliśmy się w świecie, w którym filmy o małpach CG w postapokalipsie stały się tak wciągające i lubiane, ale cieszę się, że dotarliśmy do tego punktu. Nie ma czegoś takiego i zasługują na całą miłość i uwagę, jaką mogą zdobyć.

Chcesz więcej wiadomości o i9? Sprawdź, kiedy można się spodziewać najnowszych premier Marvela , Gwiezdnych Wojen i Star Trek , co dalej z uniwersum DC w filmie i telewizji oraz wszystko, co musisz wiedzieć o przyszłości Doktora Who .