W pogoni za okiem cyklonu

Pragnę coś wyrazić, ale nie jestem w stanie ubrać moich uczuć w słowa, tak aby nie zabrzmiały banalnie lub zgorzkniale.

Mniej boli niż wcześniej. Jednak czasami wydaje się, że morze pięknych wspomnień zostało wyczerpane, pozostawiając po sobie tylko wraki.

Gorzki posmak spowiedzi przynosi ciemniejsze kolory. Maluje mnie na czarno, kradnie moją akceptację i hojność, wydobywa na powierzchnię najbardziej znienawidzoną stronę mojej osobowości. Wiem, że poza ciemnością jest światło, a smak melancholii jest pozostałością dawnych radości, ale ta ponura wciąż zwycięża.

Przypominam sobie, że to hipokryzja z mojej strony, by osądzać sprawcę i pociągać go do odpowiedzialności, ponieważ nie jestem święty. Łzy zranionych dusz pokrywają moje kroki, gdy idę przez życie.

Wspomnienia wciąż rosną; chociaż teraz czują się inaczej. Ponure odcienie, nabyte niedawno, zmieniły słoneczny dzień w burzę. Szukam schronienia, ale afektywna ulewa ogranicza mi widzenie. Gonię oko cyklonu, gdzie panuje spokój. Jest sto mil bliżej, ale wciąż nie jestem w stanie przebić się przez gruzy urazy.

Zastanawiam się, czy za oceanem panuje pokój, a huragan przeszedł bez niszczenia duszy mojego przeciwnika w tym emocjonalnym dramacie. Żałuję, że nie jestem wystarczająco silna, by zostawić za sobą wstrząsy i wysłać moje lśniące promienie na drugą stronę. Jednak wciąż oddaję się bluesowi z powodu mojego nadszarpniętego zaufania i tego, co to wszystko oznaczało dla przeszłości. Wiem, że nie ma nic dobrego w pisaniu historii na nowo, ani nie ma sensu podtrzymywać wrzawy.

Rzeki górskie są często rwące; mimo to wszystkie wpadają do spokojnego jeziora lub rozległego oceanu. Podobnie główne frustracje teraźniejszości zamienią się w maleńkie cząstki naszego życia wewnętrznego. I słońce znów zaświeci w każdym zakątku naszych światów.

© Masza Zubariewa 2023