10 projektów budowlanych, które zrujnowały bank

Od czasów starożytnych ludzie marzyli o imponujących projektach budowlanych i wydawali równie ogromne sumy, aby urzeczywistnić swoje wizje architektoniczne. W połowie 26 wieku p.n.e. egipski faraon Knufu spalił znaczną część swojego królewskiego bogactwa, wznosząc Wielką Piramidę w Gizie – której duplikacja, według niektórych szacunków, kosztowałaby dziś 5 miliardów dolarów, nawet przy zastosowaniu nowoczesnej technologii budowlanej [źródła: Wolchover , National Geographic ]. W XVII wieku francuski król Ludwik XIV postanowił zbudować rezydencję równie monumentalną jak jego ego i osuszył skarb państwa, aby wznieść rozległy, bogato zdobiony Pałac Wersalski, którego cena mogła osiągnąć prawie 300 miliardów dolarów we współczesnej walucie [źródło : PBS ].

Od tego czasu świat widział, jak wiele innych ambitnych projektów budowlanych zamienia się w doły finansowe dla ich budowniczych, od lotnisk i stadionów po tunele i tamy wodne. Te białe słonie często mają pewne cechy wspólne: zbyt różowe prognozy przychodów w połączeniu z poważnymi błędami w obliczeniach rzeczywistych kosztów projektu; oszustwa w procesie przetargowym na budowę i staromodna korupcja polityczna.

Oto nasza lista 10 takich projektów budowlanych, które rozbiły bank. Kilka z nich wciąż nie zostało ukończonych.

1. Zapora Trzech Przełomów
2. Hotel Ryugyong
3. Projekt MOSE
4. Port lotniczy Montreal-Mirabel
5. Katedra Sagrada Familia
6. Międzynarodowa Stacja Kosmiczna
7. Kopuła Tysiąclecia
8. Kanał
9. Wielkie kopanie
10. Rozbudowa Kanału Panamskiego

Chiński rząd ma za sobą historię podejmowania ogromnych wysiłków na rzecz poprawy stanu przyrody, burzenia gór w celu budowy nowych miast i zmiany kierunku rzek, aby generować energię i zaopatrywać w wodę coraz bardziej zurbanizowaną populację. Być może najbardziej imponującym i kontrowersyjnym przedsięwzięciem była budowa tamy Trzech Przełomów na rzece Jangcy w prowincji Hubei w środkowych Chinach.

Ogromny projekt obejmuje tamę do ochrony przeciwpowodziowej, gigantyczną śluzę do przewozu statków w górę iw dół rzeki oraz 26 hydroelektrowni. Kiedy został zatwierdzony w 1992 roku, ówczesny wicepremier Zou Jiahua powiedział Narodowemu Kongresowi Ludowemu, że budowa kosztowałaby 8,35 miliarda dolarów. Ale budżet projektu szybko wymknął się spod kontroli, po części dlatego, że rząd musiał znaleźć domy dla 1,3 miliona ludzi, których miasta i wsie zostały zalane przez zmianę kierunku rzeki. Do czasu ukończenia tamy w 2006 roku cena wzrosła ponad czterokrotnie do oszałamiających 37 miliardów dolarów [źródło: Reuters ].

W 2011 roku Chiny przyznały, że tama stworzyła „problemy”. Ekolodzy byli bardziej dosadni, krytykując pływające warstwy alg i śmieci, które były teraz powszechne w śródlądowym zbiorniku i częste osuwiska na jego brzegach [źródło: Wines ].

Korea Północna, od dawna rządzona przez totalitarny reżim z paranoiczną wrogością wobec obcych, wydaje się najmniej prawdopodobnym miejscem na Ziemi do budowy luksusowego kurortu turystycznego. Jednak w 1987 r. ówczesny dyktator Kim Il-Sung rozpoczął prace nad takim właśnie projektem, 105-piętrowym hotelem Ryungyong, najwyraźniej po to, by przewyższyć zaciekły rywal z triumfalnym gospodarzem Letnich Igrzysk Olimpijskich 1988 przez Koreę Południową.

Budowa trójskrzydłowej, szklano-betonowej, trójkątnej wieży utknęła w martwym punkcie na początku lat 90. wraz z upadkiem największego patrona gospodarczego Korei Północnej, Związku Radzieckiego, a warta 750 milionów dolarów konstrukcja pozostaje od tego czasu w niedokończonym stanie, trwając dłużej niż panowanie obu państw. Kim Il-Sung i jego syn Kim Dzong Il.

W 2012 roku niemiecka firma hotelarska ogłosiła, że ​​będzie zarządzała nieruchomością, co doprowadziło do spekulacji, że może ona w końcu zostać otwarta dla biznesu, ale okazało się to fałszywym alarmem. W rzeczywistości reporter z 2012 roku stwierdził, że wnętrze to wciąż skorupa z nagiego betonu z plątaniną drutów. Ale jaskrawy, przypominający statek kosmiczny gmach daje stolicy Korei Północnej, Pjongjangu, przyciągający wzrok punkt orientacyjny i wątpliwe wyróżnienie najwyższego na świecie niezamieszkanego budynku [źródła: CNN Travel Staff , Strochlic ].

Powódź w Wenecji była problemem od wieków, a żeby czcigodne włoskie miasto nie pogrążyło się głębiej w lagunie, na której zostało założone, pojawił się projekt MOSE. Po raz pierwszy ogłosił ją w 1988 r. wicepremier Włoch Gianni De Michelis po latach politycznych bitew. „Ostateczny termin upływa nadal w 1995 roku”, zapewniał wówczas wszystkich ze złowieszczym zastrzeżeniem: „Oczywiście, może trzeba to trochę przesunąć”.

To było niedopowiedzenie prawie tak ogromne, jak sam projekt, który obejmuje umieszczenie 78 metalowych bram na zawiasach, z których każda waży do 300 ton (272 ton metrycznych) i wznosi się na wysokość 20 metrów, w kanałach laguny weneckiej [źródło : Giermkowie ]. W przypadku powodzi oczekuje się, że panele uniosą się i utworzą barierę przed falami. Od momentu powstania szacowany koszt MOSE wzrósł z 1,7 miliarda dolarów (1,3 miliarda euro) do 8,1 miliarda dolarów (6 miliardów euro), a oskarżenia o korupcję krążyły wokół wciąż niezakończonego (stan na 2019 r.) projektu.

W czerwcu 2014 roku burmistrz Wenecji Giorgio Orsoni oraz 34 innych urzędników i biznesmenów zostało aresztowanych pod zarzutem przekupstwa w związku z budową tych barier. Tymczasem miasto nadal zaleje i tonie [źródło: BBC News ].

W 1969 roku, kiedy rząd kanadyjski ogłosił budowę ogromnego nowego lotniska obsługującego Montreal, ówczesny premier Pierre Trudeau ogłosił, że jest to „projekt na XXI wiek”. Ale okazało się, że ledwo starczyło na rok 2000.

Aby zwolnić miejsce dla lotniska, rząd przejął 100 000 akrów (41 000 hektarów) prywatnej ziemi, więcej niż całe miasto Montreal, i zmusił prawie 2000 mieszkańców do opuszczenia domów. Zdobycie tego obszaru kosztowało prawie 140 milionów dolarów, prawie ośmiokrotnie więcej niż pierwotna prognoza. Sama cena budowy wzrosła do około 276 milionów dolarów.

Kiedy w końcu zostało otwarte w 1975 roku, kłótnie między rządami krajowymi i prowincjonalnymi uniemożliwiły budowę wielopasmowej autostrady i systemu szybkiego transportu, który połączyłby je z Montrealem i Dorval, istniejącym lotniskiem w mieście. Ponieważ Mirabel znajduje się 31 mil (50 kilometrów) od Montrealu i Dorval, podróżujący samolotem uznali, że dotarcie do niego jest zbyt trudne i kosztowne, a do 1988 roku lotnisko obsługiwało zaledwie 2,5 miliona pasażerów rocznie, ułamek z 50 milionów rocznych klientów. W 2004 roku Mirabel całkowicie zaprzestał działalności linii lotniczych [źródło: Edwards ].

Mówiono o przekształceniu tego miejsca w park wodny, ale to nigdy się nie zmaterializowało. W maju 2014 r. szef lotniska w Montrealu ogłosił, że pusty terminal Mirabel, którego utrzymanie kosztowało rząd 30 milionów dolarów rocznie (28 milionów dolarów) rocznie, zostanie zburzony [źródło: CBC News ]. Rozbiórka została zakończona w 2016 roku.

Legendarny kataloński architekt Antoni Gaudi marzył o zbudowaniu fantastycznej katedry w centrum Barcelony, z wieżami zwieńczonymi rzeźbami lokalnych owoców i centralną nawą przypominającą las, mogącą pomieścić 14 000 wiernych. Sagrada Familia rozpoczęła budowę w 1883 roku, ale ukończono ją tylko w 15 procentach, kiedy Gaudi został potrącony i zabity przez tramwaj w 1926 roku.

Prace nad jego arcydziełem zostały następnie przerwane przez hiszpańską wojnę domową, podczas której ostrzał zniszczył pomieszczenie zawierające jego notatki i projekty. Ostatecznie w 1952 r. projekt został wznowiony [źródła: Gladstone ]. Ale od tego czasu postępuje w lodowatym tempie, ze względu na jego oszałamiająca złożoność i niespójne finansowanie. W przeciwieństwie do większości gigantów z tego artykułu, ten jest finansowany wyłącznie z darowizn i sprzedaży biletów. Katedra stała się popularną atrakcją turystyczną, generując 40 milionów dolarów (30 milionów euro) ze sprzedaży biletów w 2011 roku [źródło: Tremlett ].

W tym samym roku Joan Rigol, przewodnicząca komitetu budowlanego, ogłosiła, że ​​projekt może zostać ukończony do 2026 roku, by uczcić setną rocznicę śmierci Gaudiego – a może dwa lata później. W tym momencie wydaje się, że nikt nawet nie próbuje obliczyć całkowitego kosztu konstrukcji o wysokości 560 stóp (170 metrów) [źródło: Tremlett ]. Ale przynajmniej to nic nie kosztuje podatników.

Jeśli uważasz, że trzymanie się harmonogramów budowy i budżetów jest trudne na Ziemi, spróbuj zrobić to na orbicie. To lekcja fiskalna Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS), laboratorium orbitalnego, które jest wspólnym wysiłkiem Rosji, Europy, Japonii, Kanady i USA. Projekt był tak złożony i nieporęczny, że miał już cztery lata opóźnienia, kiedy rozpoczął się w 1998, a jego pierwotny szacowany koszt 17,4 miliarda dolarów ostatecznie wzrósł do 160 miliardów dolarów. Stany Zjednoczone wyrzuciły z tej sumy 100 miliardów dolarów [źródła: Boyle , Plumer ].

Dodajmy do tego koszty operacyjne stacji, do których Stany Zjednoczone przeznaczają rocznie 3 miliardy dolarów. Koszty te wydają się jeszcze większe, jeśli weźmie się pod uwagę ograniczoną żywotność stacji, która miała się zakończyć w 2020 r. W styczniu 2014 r. administracja Obamy ogłosiła, że ​​przedłuży działanie stacji co najmniej do 2024 r. (pod warunkiem uzyskania zgody Kongresu), co może pomóc podatnikom uzyskać więcej za swoje pieniądze. Mimo to ISS najprawdopodobniej jest najdroższą pojedynczą konstrukcją, jaką kiedykolwiek zbudowano [źródło: Plumer ].

Być może tak blisko dosłownego białego słonia, ten biały behemot z kopułą, zbudowany na celebrację nowego tysiąclecia, stał się żenującym wzrokiem dla wielu londyńczyków.

Kopuła budziła kontrowersje od momentu powstania w połowie lat 90. XX wieku. Koszty rosły w fazie planowania i budowy, a brytyjski rząd regularnie wypłacał budowniczym więcej pieniędzy niż planowano. Ostatecznie budowa kosztowała 1,1 miliarda dolarów (789 milionów funtów), przy budżecie 758 milionów funtów. Co gorsza, przy sprzedaży biletów tylko 189 milionów funtów (320 milionów dolarów) w porównaniu z prognozami 359 milionów i rocznymi kosztami utrzymania wynoszącymi 41,3 miliona dolarów (28,4 miliona funtów), Millennium Dome był kosztownym fiaskiem [źródło: BBC News ].

Ale nie wszystko było stracone. W 2007 roku kopuła została przemianowana na O2 Arena, po sprzedaży do AEG, i dodano arenę koncertową na 20 000 miejsc za dodatkową opłatą w wysokości 600 milionów funtów [źródło: Metro ]. O2 Arena jest obecnie bardzo popularnym miejscem koncertów rockowych i wydarzeń sportowych.

Chunnel lub Channel Tunnel to trio 50-kilometrowych tuneli pod kanałem La Manche, łączących Anglię i Francję. Po ukończeniu w 1994 roku, po sześciu latach pracy, koszt projektu Chunnel wynoszący 21 miliardów dolarów (80 procent więcej niż przewidywano) uczynił go jednym z najdroższych projektów budowlanych w historii [źródło: PBS ]. Projekt został sfinansowany ze środków prywatnych, poprzez kredyty bankowe i sprzedaż akcji do publicznej wiadomości. Pierwotni akcjonariusze stracili większość swoich pieniędzy z powodu przekroczenia kosztów, co sparaliżowało firmę, aw 2004 roku głosowali za odsunięciem zarządu Eurotunelu odpowiedzialnego za zarządzanie Chunnelem. Do 2009 roku dzięki restrukturyzacji akcjonariusze otrzymali dywidendę [źródło: Malay Mail ].

Chunnel odniósł duży sukces, przewożąc ludzi i ładunki między Wielką Brytanią a Francją w zaledwie 35 minut. Od momentu otwarcia skorzystało z niego ponad 325 milionów ludzi [źródło: Malay Mail ].

Na początku 2009 r. otwarto nowe połączenie kolejowe łączące Londyn z brytyjską stroną Kanału w Folkestone. Kosztował dodatkowe 13,8 miliarda dolarów – największy pojedynczy wysiłek budowlany w historii Wielkiej Brytanii [źródło:  Woodman ].

Na początku lat 90. w Bostonie ruch na Centralnej arterii miasta – głównej autostradzie przez miasto – wynosił 10 godzin dziennie i kosztował lokalną gospodarkę 500 milionów dolarów rocznie [źródło: Mass. DOT ]. W odpowiedzi w 1991 roku rozpoczęto realizację projektu Central Artery/Tunnel – lub Big Dig – w celu zastąpienia sześciopasmowej autostrady podziemną drogą o ośmiu do dziesięciu pasach.

Projekt, najdroższy projekt budowlany w historii Stanów Zjednoczonych, obejmował wzniesienie kilku innych dużych mostów, dróg i tuneli, z których jeden przechodził pod Boston Harbor. Pierwotnie miał zostać ukończony w 1998 roku za 2,6 miliarda dolarów, ale nie został ukończony do 2007 roku. Do tego czasu cena wzrosła do 14,8 miliarda dolarów [źródło: LeBlanc ]. Ale z odsetkami należnymi od pożyczonych środków – które zostaną spłacone do 2038 r. – rzeczywisty koszt Big Dig oszacowano na 22 miliardy dolarów [źródło: Murphy ].

Chociaż ruch w centrum Bostonu rzeczywiście przyspieszył, a samo miasto wygląda bardziej atrakcyjnie, krytycy twierdzą, że wysokie koszty (ponoszone przez podatników) oznaczały niewiele pieniędzy na naprawę innych starzejących się dróg i mostów. Co więcej, sam ruch wzrósł na obszarach poza centrum miasta [źródło: Murphy ].

Kiedy Stany Zjednoczone budowały Kanał Panamski na początku XX wieku, robotnicy pokonali zniechęcające przeszkody, od lawin błotnych po malarię, aby ukończyć to, co zostało ogłoszone jednym z cudów inżynierii na świecie. Sto lat później ambitna modernizacja kanału, mająca na celu umożliwienie obsługi masywniejszych statków i podwojenie ładunku przewożonego do iz półkuli zachodniej, jest pogrążona w komplikacjach spowodowanych przez człowieka.

Na początku 2014 r. spór między Zarządem Kanału Panamskiego a konsorcjum europejskich firm budowlanych o to, kto pokryje przekroczenie kosztów o 1,16 mld USD, spowodował, że prace zostały wstrzymane na dwa tygodnie. Ostatecznie obie strony były w stanie uzgodnić tymczasowe finansowanie, które umożliwiło wznowienie prac nad projektem. W 2016 roku kanał w końcu został otwarty, a koszt budowy wyniósł 5,3 miliarda dolarów [źródło: Padgett , Kahn ]. Jak na ironię, przekroczenie 1 miliarda dolarów zrównało koszty z pierwotną ofertą złożoną przez rywala Bechtela o wykonanie budowy [źródło: Associated Press ]. Jeśli chodzi o to, czy ekspansja była tego warta, jury nadal się nad tym zastanawia.

Pierwotnie opublikowany: 3 lutego 2009 r.

Od autora: 10 projektów budowlanych, które zrujnowały bank

Od dawna fascynują mnie wspaniałe projekty budowlane, odkąd byłem w szkole podstawowej, kiedy przeczytałem książkę o budowie słynnych katedr, z których ukończenie niektórych trwało wieki, kosztami niemożliwymi do oszacowania. Ale to zdumiewające, że wspaniała katedra św. Pawła w Londynie, zaprojektowana przez słynnego architekta Sir Christophera Wrena, została ukończona w ciągu zaledwie 35 lat, kosztem 700 000 funtów, co dziś daje około 89 milionów dolarów. To pokazuje, że można zbudować cud architektury w rozsądnych ramach czasowych i kosztowych, co sprawia, że ​​zastanawiam się, dlaczego nie jest to wykonywane częściej.

Powiązane artykuły

Źródła