W okresie poprzedzającym wojnę w Zatoce Perskiej w 1991 roku gen. armii amerykańskiej Colin Powell opracował ramy, które mają kierować amerykańskimi decydentami politycznymi, którzy rozważali użycie siły militarnej w innych krajach. Te ramy, nazwane przez dziennikarzy doktryną Powella , zostały zainspirowane podobnym zarysem zaproponowanym przez byłego sekretarza obrony Caspara Weinbergera, któremu Powell był starszym asystentem wojskowym. (Powell później został przewodniczącym Połączonych Szefów Sztabów i sekretarzem stanu .)
Krótko mówiąc, doktryna mówi, że Stany Zjednoczone nie powinny iść na wojnę, chyba że mogą odpowiedzieć „tak” na następujące pytania, wymienione przez felietonistę polityki zagranicznej Stephena M. Walta :
- Czy zagrożony jest żywotny interes bezpieczeństwa narodowego?
- Czy mamy jasny osiągalny cel?
- Czy ryzyko i koszty zostały w pełni i szczerze przeanalizowane?
- Czy wszystkie inne środki polityki bez przemocy zostały w pełni wyczerpane?
- Czy istnieje wiarygodna strategia wyjścia, aby uniknąć niekończącego się uwikłania?
- Czy w pełni rozważono konsekwencje naszego działania?
- Czy akcję popiera naród amerykański?
- Czy mamy naprawdę szerokie wsparcie międzynarodowe?
„Wojna powinna być polityką ostatniej szansy”, napisał Powell w swoich wspomnieniach z 1995 roku „ My American Journey ”, jak donosi The Washington Post . „A kiedy idziemy na wojnę, powinniśmy mieć cel, który nasi ludzie rozumieją i wspierają; powinniśmy zmobilizować zasoby kraju, aby wypełnić tę misję, a następnie iść, aby wygrać. większość narodu była przeciwna lub obojętna, podczas gdy niewielka część dźwigała ten ciężar”.
Powell powiedział dalej: „Byłem świadkiem tyle odwagi w Wietnamie, ile spodziewam się zobaczyć w każdej wojnie. … Cały ten heroizm i poświęcenie są właśnie tym celem; nie marnujesz odwagi i żyjesz bez jasnego celu, bez tego kraju wsparcie i bez pełnego zaangażowania."
Prezydent George HW Bush prawdopodobnie zastosował się do rady Powella podczas wojny w Zatoce Perskiej do szybkiego zwycięstwa z ograniczonym celem: wypędzeniem irackich sił Saddama Husajna z Kuwejtu, który najechali. Ale po wydarzeniach 9/11 The Doktryna Powella wypadł z łask , zastąpiono bardziej agresywnej polityki interwencji wojskowej budowania narodu. Historycy i eksperci wojskowi dyskutowali o plusach i minusach używania tej doktryny jako wytycznej dla wszystkich przedsięwzięć wojskowych. Rzeczywiście, Powell powiedział, że poparł decyzję prezydenta George'a W. Busha o rozpoczęciu wojny w Iraku. Ale szybki upadek Afganistanu a wynikający z tego chaos mówi, że być może nadszedł czas, aby ponownie przyjrzeć się doktrynie Powella.
„Choć wojna w Afganistanie (2001-) spełniała przedinwazyjne założenia doktryny (w grę wchodziło bezpieczeństwo narodowe, próbowano niemilitarnych metod, było szerokie wsparcie wewnętrzne i międzynarodowe), to nie była zgodna z wytycznymi dotyczącymi sposobu prowadzenia wojny. powinny być opłacane” – pisał Artur Kalandarovw jesiennym wydaniu Marcellus Policy Analysis . „Zamiast wykorzystywać decydującą liczebność sił do zabezpieczenia kraju po obaleniu talibów – jak opowiadał się za tym Powell, ówczesny sekretarz stanu – Stany Zjednoczone i ich sojusznicy stopniowo zwiększali obecność wojsk w odpowiedzi na rosnącą rebelię. Talibowie rekrutowali i przegrupowywali się, w Afganistanie przebywało zaledwie 9000 amerykańskich żołnierzy. Co więcej, dokumenty Afganistanu opublikowane przez The Washington Post pokazały, że wiele pokoleń decydentów politycznych nie ocenia zarówno celów wojskowych, jak i strategii wyjścia”.
Być może jest to porażka dwóch ostatnich punktów, które widzieliśmy na pokaz wraz z wydarzeniami rozgrywającymi się obecnie w Afganistanie.
zarabia niewielką prowizję partnerską przy zakupie za pośrednictwem linków na naszej stronie.
