Głęboko w najdalszych zakątkach Układu Słonecznego astronomowie odkryli mały świat o zdumiewająco długiej orbicie wokół naszego Słońca. Świat został nazwany „Goblinem”, a jego odkrycie może doprowadzić nas do znalezienia innego, bardziej potwornego świata przesiąkniętego tajemnicą i intrygą: legendarnej Planety X.
Odkrycie The Goblin, małej planety karłowatej oficjalnie nazwanej 2015 TG387, było śledzone przez teleskopy od 2015 roku, a astronomowie ustalili teraz, jak ekstremalna jest jej orbita. Obecnie znajduje się około 80 AU od Słońca (gdzie jedna AU lub jednostka astronomiczna to średnia odległość, w jakiej Ziemia krąży wokół Słońca) – czyli prawie 2,5 razy dalej niż Pluton. W najdalszym punkcie swojej wysoce wydłużonej 40 000-letniej orbity TG387 osiąga aż 2300 AU (ponad 200 miliardów mil lub ponad 340 miliardów kilometrów).
„Sądzimy, że na obrzeżach Układu Słonecznego mogą znajdować się tysiące małych ciał, takich jak 2015 TG387, ale ich odległość sprawia, że znalezienie ich jest bardzo trudne” – powiedział David Tholen z University of Hawaii i współautor nowego badania przesłanego do publikacji. w The Astronomical Journal . „Obecnie wykrylibyśmy 2015 TG387 tylko wtedy, gdy znajduje się w pobliżu swojego najbliższego zbliżenia do Słońca. Przez około 99% swojej 40 000-letniej orbity byłaby zbyt słaba, by ją zobaczyć”.
Znanych jest kilka obiektów takich jak TG387 i uważa się, że są one częścią populacji lodowych światów, które zamieszkują Obłok Wewnętrznego Oorta. Jednak TG387 ma najbardziej ekstremalną orbitę, która nie zbliża się do grawitacji planet Układu Słonecznego. Innymi słowy, na jego orbitę nie wpływają planety, takie jak masywny Jowisz .
Wygląda jednak na to, że planeta karłowata o szerokości 300 kilometrów (186 mil) nie jest odporna na popychanie. Coś tam jest, w ciemności, tajemniczo przemierzając leniwy spacer Goblina wokół słońca.
Wejdź na planetę X
Przez wiele lat astronomowie polujący na planety szukali czegoś dużego, czającego się w głębokim kosmosie – hipotetycznej planety, która może być 10 razy cięższa od Ziemi i w przybliżeniu wielkości lodowych olbrzymów Urana czy Neptuna. Problem polega na tym, że krąży tak daleko, że niezwykle trudno jest ją znaleźć w ogromnej przestrzeni kosmicznej, ale planeta tej wielkości powinna pozostawić pewne kryminalistyczne dowody na jej obecność w grawitacji, jaką wywiera na inne obiekty w jej domenie głębokiej przestrzeni.
W styczniu 2015 roku astronomowie z Caltech Konstantin Batygin i Mike Brown ogłosili , że odkryli dowody odciśnięte na orbitach pięciu małych obiektów w odległych zakątkach naszego układu planetarnego. Obiekty te są najwyraźniej otoczone przez nieznaną siłę grawitacyjną, niezależną od znanych planet krążących wokół Słońca, tak jak bydło prowadzone w kierunku zagrody.
To grawitacyjne łączenie może być dowodem na to, że Planeta X – nazwana nieoficjalnie „Planeta 9” przez Batygina i Browna – której astronomowie szukali przez cały czas. A odkrycie TG387 wzmocniło tę teorię.
„Te odległe obiekty są jak okruszki chleba prowadzące nas do Planety X. Im więcej ich znajdziemy, tym lepiej możemy zrozumieć zewnętrzny Układ Słoneczny i możliwą planetę, która naszym zdaniem kształtuje ich orbity – odkrycie, które przedefiniuje naszą wiedzę o ewolucji Układu Słonecznego” – powiedział współautor badania Scott Sheppard z Carnegie Institution for Science w oświadczeniu .
Po zebraniu lat danych obserwacyjnych naukowcy przeprowadzili symulacje komputerowe, w jaki sposób różne orbity Planety X wpłyną na ruch TG387. Jedna z symulacji wykazała, że fantomowym winowajcą może być duża, podobna do superziemi planeta o bardzo ekscentrycznej (wydłużonej) orbicie w odległości kilkuset jednostek astronomicznych, co bardzo przypomina hipotetyczną orbitę Batygina i Planety Dziewiątej Browna.
Co ciekawe, ta grawitacyjna pasterska zepchnęła tę grupę małych obiektów na podobne, stabilne orbity, które trzymają je wystarczająco daleko od orbity hipotetycznej planety. Według naukowców jest to podobne do Plutona; chociaż planeta karłowata przecina orbitę Neptuna, Pluton utrzymuje zdrową odległość od Neptuna, aby uniknąć kolizji lub wyrzucenia ze swojej stabilnej orbity.
„To, co czyni ten wynik naprawdę interesującym, to fakt, że Planeta X wydaje się wpływać na 2015 TG387 w taki sam sposób, jak wszystkie inne niezwykle odległe obiekty Układu Słonecznego. Te symulacje nie dowodzą, że w naszym Układzie Słonecznym istnieje inna masywna planeta, ale są kolejnym dowodem na to, że może tam być coś wielkiego” – powiedział naukowiec Chad Trujillo z Uniwersytetu Północnej Arizony.
Planeta X: długa historia
Poszukiwania Planety X są przesiąknięte bogatą historią naukowej ciekawości. Początkowo polowanie na Planetę X koncentrowało się na poszukiwaniu tego, co okazało się być Plutonem. W rzeczywistości historia zaczyna się nieco wcześniej.
W 1843 roku brytyjski astronom John Couch Adams badał orbitalne perturbacje Urana i obliczył, że winowajcą musi być grawitacja innej, nieodkrytej planety. Z pewnością był to dowód kryminalistyczny na interferencję grawitacyjną, która doprowadziła do odkrycia Neptuna. Ta metoda odkrywania planet była wykorzystywana przy wielu okazjach i z biegiem czasu astronomowie donosili o dziwnych perturbacjach na orbicie Neptuna, inspirując astronomów do odnalezienia tajemniczego świata, który nazwano Planetą X.
W 1930 roku, po drobiazgowych badaniach płyt astronomicznych, astronom Clyde Tombaugh odkrył planetę i założono, że polowanie na Planetę X zostało zakończone. Planeta X była Plutonem!
Niestety, z biegiem lat astronomowie zdali sobie sprawę, że Pluton jest zbyt mały, aby wyjaśnić perturbacje na orbicie jakiejkolwiek dużej planety. W rzeczywistości Pluton został uznany za tak mały, że został zdegradowany (kontrowersyjnie) ze swojego statusu planetarnego w 2006 roku, tworząc zupełnie nową podklasę planet karłowatych . Tak więc, chociaż poszukiwania Planety X doprowadziły do odkrycia Plutona, nie było to na co liczyli astronomowie Planety X.
Inne wskazówki dotyczące obecności masywnej planety w zewnętrznych królestwach Układu Słonecznego wyszły na jaw, w tym dziwne cechy w Pasie Kuipera (obszar wokół orbity Plutona, który zawiera niezliczone małe światy, na które duży wpływ ma grawitacja planety). planet Układu Słonecznego), ale najsilniejsze wskazówki docierają teraz z jeszcze dalszych miejsc, daleko poza Plutonem i Pasem Kuipera, a także z regionu, który przesuwa granice naszych zdolności obserwacyjnych.
Teraz to ciekawe
Planeta X była również ulubioną przez teoretyków zagłady, którzy twierdzili, że szaleje w wewnętrznym Układzie Słonecznym, powodując wszelkiego rodzaju chaos i terror, gdy kalendarz Majów „zakończy się” 21 grudnia 2012 roku. Wygląda na to, że rzeczywistość Planety X jest o wiele mniej przerażające.
