Moja 17-letnia córka wraca do domu po randkach ze swoim chłopakiem, wyglądając na smutną i zamkniętą w sobie. Nie chce rozmawiać, ale martwię się o nią, ponieważ zwykle jest bardzo szczęśliwa i łatwo nawiązuje kontakt. Co powinnam zrobić?
Odpowiedzi
„Jedziemy na kemping, popłyniemy kajakiem rzeką, wybierzemy wyspę i rozbijemy namiot.” – to naprawdę świetna zabawa, której powinien spróbować każdy rodzic.
Nie poruszaj tego tematu, po prostu zrób coś takiego jak powyżej, gdzie telefony i technologie, które kradną nasze człowieczeństwo, nie będą w to zamieszane.
Jeśli ci zależy, bądź tam po prostu, żeby tam być. Idź na ryby lub coś. Niestety ludzkość traci swoje człowieczeństwo, aktywności, które mogłyby nas zbliżyć, zostały zastąpione przez aplikacje. Te aplikacje nie działają, dlatego pytasz tutaj.
Wyjdź i odejdź, warto znieść stratę pieniędzy za kilka dni choroby lub urlopu.
Nie poruszaj tego tematu, poruszaj bliskie chwile, które miałeś w przeszłości (mam nadzieję, że jakieś masz). Poruszaj bliskie chwile, które dzieliłeś ze swoimi rodzicami. Porozmawiaj o życiu.
Jeśli pod koniec tego czasu bycia po prostu człowiekiem i bycia blisko, nie poruszy problemu.
Nie poruszaj tego tematu.
Nie wspominaj o tym.
Nie owijaj w bawełnę.
Po prostu cieszcie się wspólnie spędzonym czasem.
Po powrocie wjedź na podjazd lub wróć do domu pieszo.
Jeśli ona nadal nie poruszy tego tematu.
Przepraszać.
Tak, przepraszam.
Spójrz na nią i powiedz jej, że ci przykro, że nie jesteś wystarczająco dobrym rodzicem lub że zrobiłeś coś złego, co nie pozwala jej być jej kochającym rodzicem. Że nie będziesz wścibski, dlaczego chce cierpieć sama, przez co przechodzi, ale ją kochasz i masz nadzieję, że ci wybaczy i zaakceptuje cię takim, jakim jesteś, i podzieli się z tobą swoim ciężarem. Że twoje doświadczenia mogą jej pomóc, skoro miałeś więcej czasu, żeby je zdobyć. Ale może nie będą miały odpowiedzi, ale przynajmniej będziesz tam, żeby podzielić się ciężarem.
Potem powiedz jej, że ją kochasz i wejdź do środka.
To trudne, ponieważ przechodzę przez to samo teraz z moją 17-letnią córką. Jest ciągle smutna z powodu kłótni ze swoim chłopakiem. Nienawidzę tego, że on kontroluje jej uczucia. Próbuję jej powiedzieć, że nie powinna pozwalać nikomu kontrolować swojego szczęścia. Ona mnie wyklucza.
Prawdziwym problemem jest to, że chcę, aby zrozumiała i uznała swoją wartość i poczucie własnej wartości. Trudno znaleźć odpowiednie słowa, aby ją podnieść na duchu, nie sprawiając, że poczuje się gorzej, ponieważ myśli, że nie jest „wystarczająco silna”, aby zakończyć to, co wie, że nie jest dla niej dobre.
zwróciłem się o poradę w tej sprawie i najlepszą radę, jaką dostałem, dał mi doradca w szkole średniej Jarod Voelker. Powiedział mi, żebym po prostu słuchał, a nie próbował naprawiać. Jeśli ona ma znaleźć odpowiedź, chce sama ją znaleźć. Po prostu odnieś się do niej z tym, co mówi, i wzmocnij jej osobistą sprawczość stwierdzeniami takimi jak „to dla ciebie naprawdę trudna sytuacja, mam nadzieję, że znajdziesz coś, co będzie dla ciebie dobre” i „cokolwiek zdecydujesz, musisz zrobić to, co uważasz za najlepsze dla siebie”. Takie stwierdzenia wzmacniają siłę i osobistą odpowiedzialność osoby za siebie i mogą pomóc jej znaleźć własny wewnętrzny kompas dla tego, co jest dla niej prawdopodobnie najlepsze.
mam nadzieję, że to trochę ci pomoże. Trzymaj się mamo.
.