10 Najważniejsze sprawy Sądu Najwyższego Ruth Bader Ginsburg

Jako pierwsza żydowska kobieta - i druga kobieta sędziowska w historii - zasiadająca w Sądzie Najwyższym, Ginsburg weszła na stanowisko już pioniera, ale to jej niezrównana etyka pracy i niestrudzone zaangażowanie na rzecz równości płci naprawdę ją wyróżniały. Chociaż Ginsburg już ugruntowała swoją pozycję jako niezwykle utalentowana i napędzana prawna potęga, zanim prezydent Bill Clinton nominował ją do Sądu Najwyższego 15 czerwca 1993 r., To decyzje, które podjęła od czasu, gdy przyniosły jej pożądane stanowisko, były niczym innym jak historyczne [źródło: Rivas ].

Ginsburg zmarła 18 września 2020 roku z powodu powikłań przerzutowego raka trzustki, ale jej osiągnięcia są nadal aktualne. Oto 10 najważniejszych spraw Sądu Najwyższego Ruth Bader Ginsburg w porządku chronologicznym.

1. Stany Zjednoczone przeciwko Wirginii, 1996
2. Olmstead przeciwko LC, 1999
3. Friends of the Earth przeciwko Laidlaw Environmental Services, 2000
4. Bush przeciwko Gore, 2000
5. Ledbetter przeciwko Goodyear Tire & Rubber Company, 2007
6. Shelby County przeciwko Holder, 2013
7. Burwell przeciwko Hobby Lobby, 2014
8. Obergefell przeciwko Hodges, 2015
9. Artis przeciwko Dystryktowi Kolumbii, 2017
10. Sesje przeciwko Dimaya, 2018

Po pewnym czasie, zanim zaaklimatyzowała się w roli współpracownika wymiaru sprawiedliwości, Ruth Bader Ginsburg zaczęła zyskiwać sławę jako obrończyni równości płci i praw kobiet. W 1996 r. Sprawa Stany Zjednoczone przeciwko Wirginii jasno to wyjaśniła. W tym czasie Virginia Military Institute (VMI) pozostawał jedyną szkołą jednopłciową wśród publicznych instytucji szkolnictwa wyższego w Wirginii. Absolwenci szkolenia VMI „obywatel-żołnierz” byli uważani za gorący towar, ponieważ unikalny program nauczania miał na celu przygotowanie uczniów do stanowisk kierowniczych w życiu cywilnymoraz służba wojskowa z wykorzystaniem specjalnego rodzaju szkolenia, zwanego „metodą przeciwstawną”, wyłącznie dla danej instytucji. Dzięki przewadze konkurencyjnej, jaką uczelnia zapewniła absolwentom, VMI dysponowała największą dotacją na jednego studenta ze wszystkich publicznych uczelni licencjackich w kraju [źródło: LII ].

Stany Zjednoczone pozwały VMI i stan Wirginia, twierdząc, że polityka przyjęć do szkoły tylko dla mężczyzn naruszyła klauzulę równej ochrony zawartą w 14. poprawce, która zabrania stanom odmawiania komukolwiek na ich terytorium jednakowej ochrony prawa. Stan argumentował, że ograniczenie było uczciwą grą, ponieważ kobiety nie byłyby w stanie poradzić sobie z rygorystycznym charakterem programu. Ale VMI próbowała objąć swoje podstawy, proponując równoległy program dla kobiet, zwany Virginia Women's Institute for Leadership (VWIL), zlokalizowany w prywatnej kobiecej szkole sztuk wyzwolonych Mary Baldwin College [źródło: LII ].

Ginsburg i większość na korcie nie byli przekonani. Pisząc w imieniu większości 7-1, Ginsburg stwierdził: „Virginia utrzymuje, że różnice metodologiczne są uzasadnione istotnymi różnicami między mężczyznami i kobietami w zakresie uczenia się i potrzeb rozwojowych, ale uogólnienia na temat tego,„ jakie są kobiety ”, to szacunki dotyczące tego, co jest odpowiednie dla większości kobiety nie usprawiedliwiają już odmawiania szans kobietom, których talent i zdolności stawiają je poza przeciętnym opisem ”[źródło: Justia ].

Tak, to zasługuje na brawa. Stwierdziła również, że VWIL nie był odpowiednim kompromisem, ponieważ sąd uznał go za „blady cień VMI pod względem zakresu wyborów programowych i pozycji wydziału, finansowania, prestiżu, wsparcia absolwentów i wpływów”. Szkoła rozważała przejście na prywatność w celu obejścia wyroku, ale jej zarząd zdecydował w bardzo bliskim głosowaniu (8-7), aby ostatecznie przepuścić kobiety przez drzwi, kończąc w ten sposób istnienie całkowicie męskich amerykańskich uniwersytetów publicznych [źródło: Justia ].

Pod koniec lat 90. dwie kobiety z chorobami psychicznymi i niepełnosprawnością rozwojową zostały dobrowolnie przyjęte na oddział psychiatryczny w państwowym szpitalu Georgia Regional Hospital. U Elaine Wilson zdiagnozowano zaburzenie osobowości, podczas gdy u Lois Curtis zdiagnozowano schizofrenię.

Kiedy oboje zakończyli leczenie, kobiety zostały uznane za gotowe do przejścia do programu środowiskowego. Ale ruch nigdy się nie wydarzył: Wilson i Curtis byli przetrzymywani w instytucji przez kilka lat po zakończeniu leczenia, a ostatecznie Curtis pozwał stan (pod nazwiskiem Tommy Olmstead, komisarz Departamentu Zasobów Ludzkich w Georgii) [źródła: LII , OlmsteadRights ].

Powodowie argumentowali, że szpital naruszał amerykańską ustawę o niepełnosprawności z 1990 r. (ADA). Tytuł II ADA „chroni wykwalifikowane osoby niepełnosprawne przed dyskryminacją ze względu na niepełnosprawność w usługach, programach i działaniach świadczonych przez władze państwowe i lokalne”. Na swoją obronę stan Georgia argumentował, że to niewystarczające fundusze powstrzymywały je przed przeniesieniem kobiet do odpowiedniego programu, a nie dyskryminacja [źródło: ADA , LII ].

Ginsburg przedstawił opinię sądu, opowiadając się po stronie powodów i stwierdzając, że zgodnie z tytułem II ADA „państwa są zobowiązane do zapewnienia opieki środowiskowej osobom niepełnosprawnym umysłowo, gdy specjaliści ds. Leczenia stanowego uznają, że takie umieszczenie jest właściwe, osoby poszkodowane nie sprzeciwiają się takiemu traktowaniu, a umieszczenie w miejscu docelowym może zostać w rozsądny sposób dostosowane, biorąc pod uwagę zasoby dostępne dla państwa i potrzeby innych osób niepełnosprawnych umysłowo ”[źródło: LLI ].

Przełomowa decyzja oznaczała, że ​​„podmioty publiczne muszą świadczyć usługi środowiskowe osobom niepełnosprawnym, gdy takie usługi są odpowiednie; osoby, których to dotyczy, nie sprzeciwiają się traktowaniu na poziomie społeczności; a usługi środowiskowe mogą być w rozsądny sposób dostosowane” [źródło: ADA ] .

Kiedy firma Laidlaw Environmental Services, Inc. kupiła oczyszczalnię ścieków, otrzymała zezwolenie Krajowego Systemu Eliminacji Zanieczyszczeń (NPDES), które przyznało jej pozwolenie na odprowadzanie oczyszczonej wody i „ograniczonych” zanieczyszczeń. Jednak Laidlaw wielokrotnie wypuszczał ilości rtęci do rzeki North Tyger w Karolinie Południowej, które przekraczały te limity, i ostatecznie składający petycje, Friends of the Earth (FOE) i inni złożyli pozew obywatelski na podstawie ustawy o czystej wodzie (która reguluje zrzut zanieczyszczeń).

Po rozpoczęciu procesu Laidlaw zaczął stosować się do zezwolenia i argumentował, że sprawa jest teraz dyskusyjna (co oznacza „rozwiązana”), ponieważ firma naprawiła swoje wykroczenia [źródła: Oyez , EPA , US Legal ].

Sąd Najwyższy tego nie miał. W opinii 7-2 wydanej przez Ginsburg, Trybunał orzekł, że sprawa od obywatela dotycząca kar cywilnych nie musi być oddalona jako „dyskusja” tylko dlatego, że pozwany zaczyna stosować się do przepisów po rozpoczęciu postępowania sądowego.

Po części, jak napisał Ginsburg, „dobrowolne zaprzestanie przez oskarżonego rzekomo niezgodnego z prawem postępowania zwykle nie wystarcza do rozpatrzenia sprawy. Kongres uznał, że kary cywilne w sprawach dotyczących ustawy o czystej wodzie nie tylko promują natychmiastowe przestrzeganie przepisów… powstrzymują również przyszłe naruszenia. ”. Sąd orzekł również, że było uczciwe, aby FOE pozwała w imieniu swoich członków [źródła: Justia , Oyez ].

Każdy, kto ma tyle lat, by pamiętać wybory prezydenckie w 2000 roku, prawdopodobnie wzdryga się, słysząc wyrażenie „wiszący czad”. Odnosząc się do niecałkowicie dziurkowanej papierowej karty do głosowania, figura retoryczna przez miesiące stała się głównym tematem nagłówków wiadomości i nocnych monologów telewizyjnych.

Wszystko zaczęło się w stanie Floryda, gdzie doniesiono, że republikański kandydat na prezydenta George W. Bush pokonał demokratycznego kandydata na prezydenta Al Gore'a zaledwie 1784 głosami. Ponieważ margines był tak niewielki (0,01 proc.), Prawo stanowe wymagało automatycznego przeliczania maszyn, co zmniejszyło przewagę Busha do 327 głosów . Kiedy margines jest tak niewielki, prawo Florydy pozwala kandydatom ubiegać się o ręczne przeliczenie, co właśnie zrobił Gore w czterech hrabstwach, które tradycyjnie głosowały na Demokratów: Volusia, Palm Beach, Broward i Miami-Dade [źródła: Britannica , Justia ].

Problem polegał na tym, że hrabstwa miały siedem dni na potwierdzenie powrotu swoich wyborów do Sekretarza Stanu i obawiały się, że nie dotrzymają terminu. Trzy hrabstwa całkowicie nie dotrzymały terminu: Palm Beach, Broward i Miami-Dade. Sekretarz stanu Florydy Katherine Harris zażądała od hrabstw, które potrzebowały późniejszej daty zgłoszenia, pisemnego wyjaśnienia okoliczności. Żadne z wniosków hrabstw nie spełniało standardów Harrisa dotyczących przedłużenia, więc poszła do przodu i przyznała Bushowi tytuł zwycięzcy Florydy.

Przenieśmy się kilka tygodni do przodu, kiedy kampania Gore'a otrzymała od Sądu Najwyższego Florydy nakaz ręcznego przeliczenia rachunków w całym stanie. Następnego dnia, 9 grudnia, w decyzji 5-4 Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że ręczne przeliczanie musi zostać wstrzymane i zgodził się wysłuchać ustnych argumentów obu stron. 11 grudnia obie strony przedstawiły swoje sprawy, a zespół Busha argumentował, że Sąd Najwyższy Florydy przekroczył swoje uprawnienia, zezwalając na ręczne przeliczanie; Zespół Gore'a argumentujący, że sprawa została już rozstrzygnięta na szczeblu stanowym i nie była sprawą dla sądów federalnych. Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych w głosowaniu 7-2 uchylił decyzję stanu Floryda, w której stwierdził, że Sąd Najwyższy stanu Floryda naruszył klauzulę równej ochrony zawartą w czternastej poprawce.

Ostatecznie sędziowie orzekli w całej sprawie 5-4 - większość argumentowała, że ​​decyzja Sądu Najwyższego Florydy o ponownym przeliczeniu głosów w całym stanie stworzyła nowe prawo wyborcze, coś, co mógł zrobić tylko ustawodawca stanowy.

Pisząc za większością pięciu sędziów, Antonin Scalia stwierdził, że głosy, które miały być policzone, nie były „głosami prawnymi” (te, w których istnieje „wyraźne wskazanie intencji wyborcy”), więc przeliczenie byłoby nieodwracalne. szkoda dla Busha i integralności procesu demokratycznego. Dysydenci - w tym RBG - uważali, że prawdziwym zagrożeniem dla procesu demokratycznego nie jest nakazanie ponownego przeliczenia kwoty. Powiedzieli, że pomimo błędów, należy zezwolić na ponowne przeliczenie głosów, ponieważ żadne głosowanie nie powinno mieć terminu do policzenia. Jeden godny uwagi aspekt sprzeciwu Ginsburga: zakończyła go słowami „Jestem przeciwny”, a nie jej tradycyjnym „Z szacunkiem odmawiam” [źródło: Britannica].

Każdy, kto widział film dokumentalny „RBG”, prawdopodobnie pamięta asertywny akcent Lilly Ledbetter, powódki w tej ważnej sprawie związanej z dyskryminacją w zatrudnieniu . W ciągu swojej prawie dwudziestoletniej kariery w fabryce Goodyear w Gadsden w stanie Alabama Ledbetter spotkała się z molestowaniem seksualnym i jej pracodawca powiedział, że kobiety nie powinny tam pracować. (Ledbetter była jedną z nielicznych kobiet-przełożonych).

Ponieważ pracownicy otrzymujący pensję otrzymywali lub odmawiali podwyżek na podstawie ocen wyników, Ledbetter uważała, że zmienia się w porównaniu ze swoimi męskimi odpowiednikami. Goodyear zabronił pracownikom rozmawiać o wynagrodzeniach, więc Ledbetter nie miała solidnych dowodów na jakąkolwiek dyskryminację ze względu na płeć, dopóki nie otrzymała anonimowego zawiadomienia wymieniającego pensje trzech menedżerów płci męskiej. Wtedy dowiedziała się, że zarabiała o 40 procent mniej niż mężczyźni na równych stanowiskach w jej oddziale [źródła: NWLC , Dvorak ].

Ledbetter złożyła pozew po przejściu na emeryturę w listopadzie 1998 r. I stwierdziła dyskryminację na podstawie tytułu VII ustawy o prawach obywatelskich z 1964 r., Który zabrania pracodawcom dyskryminowania pracowników ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie narodowe i wyznanie. Sąd Okręgowy przyznał Ledbetter ponad 3,5 miliona dolarów zaległego wynagrodzenia i odszkodowania (które sędzia później obniżył do 360 000 dolarów). Jednak po odwołaniu Goodyear argumentowała, że ​​„roszczenie o dyskryminację w wynagrodzeniach uległo przedawnieniu w odniesieniu do wszystkich decyzji dotyczących wynagrodzeń podjętych przed 26 września 1997 r. - 180 dni przed złożeniem przez Ledbetter kwestionariusza EEOC - i że po tej dacie nie nastąpił żaden akt dyskryminacji w odniesieniu do jej wynagrodzenia ”.

Jedenasty Obwód uchylił decyzję, zgadzając się, że aby roszczenia Ledbetter zostały wstrzymane w sądzie, domniemane zdarzenia dyskryminacyjne musiałyby nastąpić w ciągu 180 dni przed jej wniesieniem. I chociaż w tym okresie zapadły dwie decyzje dotyczące wynagrodzeń, sąd uznał, że „nie było wystarczających dowodów, aby udowodnić, że Goodyear działał z zamiarem dyskryminacji” w tym czasie [źródła: AAUW , LLI ].

Kiedy sprawa trafiła do Sądu Najwyższego, sędziowie musieli zdecydować, czy powód może wnieść powództwo na podstawie Tytułu VII, jeżeli nielegalna dyskryminacja płacowa, której zarzucają, miała miejsce poza ustawowym terminem przedawnienia. Sąd przegłosował 5: 4, aby utrzymać w mocy orzeczenie, że dyskryminacja musi mieć miejsce w ciągu 180 dni ustawowych, więc Ledbetter spóźniła się.

Ginsburg napisał pełen pasji sprzeciw, argumentując, że „różnice w wynagrodzeniach często pojawiają się, jak to miało miejsce w przypadku Ledbettera, w niewielkich przyrostach; powód, by podejrzewać, że dyskryminacja ma miejsce w pracy, rozwija się dopiero w czasie. Co więcej, porównawcze informacje o wynagrodzeniach są często ukrywane przed pracownikami widoku. Pracodawcy mogą trzymać w tajemnicy różnice w wynagrodzeniach między przełożonymi, a nie tylko przyczyny tych różnic. Małe początkowe rozbieżności mogą nie być postrzegane jako istotne w przypadku federalnym, szczególnie gdy pracownik, próbując odnieść sukces w nietradycyjnym środowisku, niechętny tworzeniu fal ”[źródła: Bowman , Justia ].

Chociaż sprawa nie zakończyła się tak, jak oczekiwali zwolennicy Ledbettera, przeszła do historii: 29 stycznia 2009 r. Prezydent Barrack Obama podpisał Lilly Ledbetter Fair Pay Act z 2009 r. Jako pierwszy akt prawny swojej administracji. Prawo uchyliło decyzję Sądu Najwyższego w sprawie Ledbetter przeciwko Goodyear Tire & Rubber Co. i stanowi, że każda wypłata zawierająca odszkodowanie za dyskryminację jest odrębnym naruszeniem - bez względu na to, kiedy ta dyskryminacja się rozpoczęła [źródło: EEOC ].

Kongres uchwalił ustawę o prawach wyborczych (VRA) w 1965 r. „W celu wyeliminowania plagi dyskryminacji rasowej podczas głosowania. Do czasu podpisania przez prezydenta Lyndona B. Johnsona ustawy federalnej u szczytu ruchu na rzecz praw obywatelskich, w głosowaniu szerzyła się dyskryminacja rasowa. Niektóre sekcje ustawy stworzyły przepisy, które miały chronić ją przed zmianami w przyszłości.

Na przykład sekcja 4b ustanowiła formułę określania obszarów kraju, w których dyskryminacja rasowa była najbardziej rozpowszechniona, i zapewnienia bardziej rygorystycznych przepisów w tych obszarach. Te „testy lub urządzenia” obejmowały wymagania wstępne dotyczące głosowania, takie jak testy umiejętności czytania i pisania. Zgodnie z art. 5 ustawy, jurysdykcje były zobowiązane do uzyskania zgody prokuratora generalnego lub zespołu składającego się z trzech sędziów przed dokonaniem jakichkolwiek zmian w praktyce głosowania. Ta cecha ustawy, określana jako „wstępne wyjaśnienie”, miała na celu zapewnienie, że jakakolwiek zmiana „nie miała celu i nie będzie skutkować odmową lub skróceniem prawa do głosowania ze względu na rasę lub kolor skóry” [źródła: DOJ , DOJ ].

Podczas gdy sekcja 5 miała początkowo wygasać po pięciu latach, ustawa była wielokrotnie zatwierdzana na przestrzeni dziesięcioleci. Hrabstwo Shelby w stanie Alabama zakwestionowało swoją konstytucyjność w 2013 r., Opierając się na „testach i urządzeniach” oraz wymogach „wstępnej zgody”. Twierdzono, że sekcje przekraczały uprawnienia Kongresu do egzekwowania 14. („równa ochrona praw”) i 15. poprawki („prawo obywateli Stanów Zjednoczonych do głosowania nie będzie odmawiane ani ograniczane przez Stany Zjednoczone ani żaden stan ze względu na rasę, kolor skóry lub poprzedni stan służebności ”) i naruszył samą Konstytucję [źródła: LLI , LOC ].

Zgodnie z opinią większości 5-4 Sądu Najwyższego, art. 4 został w rzeczywistości uznany za niekonstytucyjny, ponieważ nakładał obciążenia, które nie miały już sensu w czasach nowożytnych i stanowiło niekonstytucyjne naruszenie prawa do regulowania wyborów (którym mają podlegać same państwa).

W innym poważnym sporze Ginsburg argumentował, że poprawki wspierają upoważnienie Kongresu do uchwalania przepisów dotyczących potencjalnych nadużyć państwa, o ile Kongres wykaże, że podjęte racjonalnie środki służą realizacji uzasadnionego celu, takiego jak VRA. Zgodnie z typową elokwencją RBG, pisała, „wyrzucenie wstępnego wyjaśnienia, kiedy zadziałało i kontynuuje prace nad powstrzymaniem dyskryminacyjnych zmian, jest jak wyrzucenie parasola podczas ulewy, ponieważ nie zmokniesz ” [źródła: Sąd Najwyższy , Oyez ].

Jej zdaniem Ginsburg nie był sam. Prezydent Barack Obama wyraził głębokie rozczarowanie decyzją, podobnie jak wielu innych przywódców politycznych i prawnych. Od czasu orzeczenia kilka stanów, które były kiedyś objęte wstępnym ujednoliceniem, uchwaliło przepisy usuwające przepisy, takie jak rejestracja w głosowaniu online i wczesne głosowanie. Pięć lat po orzeczeniu zamknięto prawie tysiąc lokali wyborczych, z których wiele znajdowało się głównie w hrabstwach afroamerykańskich [źródła: Biały Dom , Vasilogambros , Newkirk ].

Krajowa sieć rzemiosła artystycznego, znana jako Hobby Lobby, składa się z ponad 500 sklepów zatrudniających 13 000 pracowników, a na jej czele stoi rodzina Green. Niektórzy klienci mogą nie wiedzieć, że biznes Zielonych opiera się na zasadach chrześcijaństwa i działa zgodnie z zasadami biblijnymi. Zgodnie z tymi przekonaniami Zieloni uważają stosowanie pewnych środków antykoncepcyjnych, w tym planu B i dwóch różnych wkładek domacicznych , za niemoralne, ponieważ uważają, że powodują aborcje [źródło: Dockterman ].

Jednak dzięki ustawie o ochronie pacjentów i przystępnej cenie opieki (ACA), plany grupowej opieki zdrowotnej oparte na zatrudnieniu są wymagane, aby zapewnić pracownikom określone rodzaje opieki profilaktycznej - w tym metody kontroli urodzeń zatwierdzone przez FDA. Zwolnienia były dostępne dla pracodawców religijnych i instytucji religijnych non-profit, chociaż tego typu zwolnienia nie były przeznaczone dla firm nastawionych na zysk, takich jak Hobby Lobby Stores, Inc. [źródło: Oyez ].

Wiedząc to wszystko, można się spodziewać, że pracownik pozywa firmę, ale okazuje się, że w 2012 roku sami Zieloni, reprezentujący Hobby Lobby, pozwał Sekretarza Departamentu Zdrowia i Opieki Społecznej, kwestionując wymóg antykoncepcji. Argumentowali, że wymóg narusza klauzulę swobodnego wykonywania pierwszej poprawki oraz ustawę o przywróceniu wolności religijnej z 1993 r. (RFRA). Ustawa ta „zakazuje„ Rządowi [w] znacznym obciążaniu [ych] wyznawania przez osobę, nawet jeśli ciężar ten wynika z zasady o ogólnym zastosowaniu ”, chyba że rząd” wykaże, że nałożenie ciężaru na osobę (1) jest zgodne z wspieranie ważnego interesu rządowego; oraz (2) jest najmniej restrykcyjnym środkiem wspierania tego ważnego interesu rządowego ”[źródło:LLI].

Sąd Najwyższy orzekł 5-4 na korzyść Hobby Lobby. Decyzja ta oznacza, że ​​rząd Stanów Zjednoczonych nie może teraz wymagać od pracodawców zapewnienia ubezpieczenia antykoncepcyjnego, jeśli jest to sprzeczne z przekonaniami religijnymi pracodawcy. W opinii większości sędzia Alito argumentował, że „właściciele firm mają religijny sprzeciw wobec aborcji i zgodnie z ich przekonaniami religijnymi cztery omawiane metody antykoncepcji są czynnikami poronnymi”.

Nic dziwnego, że Ginsburg wyraził żarliwy sprzeciw, argumentując, że mandat antykoncepcyjny ACA służył rządowi jako najmniej restrykcyjny sposób zapewnienia kobietom dostępu do antykoncepcji . Zacytowała badania przeprowadzone przez Guttmacher Institute, które przewidywały, że antykoncepcja zmniejszy niezamierzone ciąże i aborcje w USA, i argumentowała, że ​​zwalniając organizacje nastawione na zysk, rząd uniemożliwia kobietom otrzymywanie środków antykoncepcyjnych i zagraża zdrowiu i samopoczuciu pracownic. [źródło: Gerais ].

Czternaście par tej samej płci i dwóch mężczyzn, których partnerzy tej samej płci zmarli, złożyli pozwy w swoich stanach rodzinnych w Michigan, Kentucky, Ohio i Tennessee. W tamtym czasie wszystkie cztery stany definiowały małżeństwo jako związek między jednym mężczyzną i jedną kobietą. Składający petycję stwierdzili, że ta wąska definicja narusza czternastą poprawkę, ponieważ odmawia im prawa do zawarcia małżeństwa (lub do legalnego uznania małżeństw, które zawarli w innych stanach w domu).

Po tym, jak sądy w każdym stanie stanęły po stronie powodów, od orzeczeń wniesiono apelację do Sądu Apelacyjnego Stanów Zjednoczonych dla Szóstego Okręgu, gdzie orzeczenia zostały uchylone i uznano, że zakazy stanowe w rzeczywistości nie naruszały 14. poprawki par. prawa do równej ochrony i rzetelnego procesu. Ten podział doprowadził do rewizji Sądu Najwyższego [źródła: Sąd Najwyższy , Oyez ].

Ginsburg głosował w tej sprawie z większością głosów w wyroku 5-4, w którym uznano, że zakazy małżeństw osób tej samej płci są w rzeczywistości naruszeniem właściwego procesu i klauzul równej ochrony zawartej w czternastej poprawce. „Konstytucja obiecuje wolność wszystkim w jej zasięgu” - napisał w opinii większości sędzia Anthony Kennedy - „wolność, która obejmuje pewne szczególne prawa, które pozwalają osobom w ramach legalnego królestwa na definiowanie i wyrażanie swojej tożsamości” [źródła: Sąd Najwyższy ].

Ta przełomowa sprawa dotycząca praw obywatelskich zalegalizowała małżeństwa osób tej samej płci w całych Stanach Zjednoczonych, dając setkom tysięcy Amerykanów LGBTQ te same prawa i ochronę gwarantowane parom heteroseksualnym zarówno na mocy klauzuli należytego procesu, jak i klauzuli równej ochrony zawartej w czternastej poprawce do Stanów Zjednoczonych. Konstytucja.

Stephanie Artis, inspektor ds. Kodeksu Departamentu Zdrowia Dystryktu Kolumbii (DOH), w 2009 r. Złożył wniosek o dyskryminację do Komisji ds. Równych Szans Zatrudnienia przeciwko jej pracodawcy w 2009 roku, twierdząc, że jej przełożony nieuczciwie ją wyróżnił. W następnym roku, gdy jej roszczenie nadal nie zostało zakończone, DOH rozwiązał jej zatrudnienie. Rok później Artis pozwał Okręg do sądu federalnego, twierdząc, że naruszył tytuł VII Ustawy o prawach obywatelskich z 1964 r. (Która zabrania pracodawcom dyskryminowania pracowników ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie narodowe i religię). Federalny Sąd Okręgowy orzekł przeciwko niej i oddalił sprawę [źródła: Oyez , AAUW ].

Pięćdziesiąt dziewięć dni później Artis ponownie złożył pozew w Sądzie Najwyższym DC, ale Okręg stwierdził, że roszczenia przekroczyły okres przedawnienia. Artis argumentował, że przedawnienie zostało „pobrane” (tj. Zawieszone) do czasu rozstrzygnięcia przez federalny sąd okręgowy, powołując się na 28 Kodeksu Stanów Zjednoczonych § 1367 (który określa „okres przedawnienia wszelkich roszczeń dochodzonych na podstawie podpunktu (a)) oraz wszelkie inne roszczenia w ramach tego samego powództwa, które zostały dobrowolnie oddalone w tym samym czasie lub po oddaleniu roszczenia na podstawie ustępu (a), zostaną pobrane w trakcie rozpatrywania roszczenia i przez okres 30 dni po jego oddaleniu, chyba że Państwo prawo przewiduje dłuższy okres pobierania opłat ”).

DC Sąd Apelacyjny zgodził się, że Artis miał okno 30-dniowy do ponownie składać roszczenia tylko, dlatego odrzucił jej argument, który przekazał sprawę do Sądu Najwyższego [Źródła: Oyez , Encyklopedia Tarnowa , LLI ].

Sąd Najwyższy miał za zadanie zadecydować, czy przepis dotyczący opłat zawiesił przedawnienie terminu na wniesienie pozwu w całości, czy też 28 Kodeksu Stanów Zjednoczonych § 1367 dopuszczał jedynie 30-dniowy okres karencji na ponowne rozpatrzenie roszczeń w sądzie stanowym lub lokalnym po orzeczenie sądu federalnego o braku jurysdykcji.

W głosowaniu 5-4 sąd zmienił orzeczenie DC Superior Court. Większość przyjęła tzw. Interpretację „stop-the-clock” zaproponowaną przez Artisa. Ginsburg przedstawił opinię sądu, który uznał, że przepis dotyczący opłat zawiesił bieg przedawnienia na czas trwania sprawy federalnej.

„Co znamienne, Okręg nie zidentyfikował żadnego statutu federalnego, w którym znaczenie okresu karencji zostało przypisane słowu„ płatny ”lub jakimkolwiek innym podobnie zakorzenionym słowem. Poza tym sprzeciw, mimo wszystkich swoich potężnych dążeń, nie zidentyfikował nawet jednej ustawy federalnej, która pasuje do jego ustawy, tj. ustawy federalnej, która mówi „pobrano opłatę”, ale oznacza coś innego niż „zawieszone”, „wstrzymane” lub „zatrzymane” ”.

Oznaczało to, że Artis powinna otrzymać pozostałą część przedawnienia plus 30 dni na wniesienie pozwu do lokalnego sądu DC [źródło: Ballotpedia ].

Sprawa dotycząca definicji „poważnych przestępstw” trafiła do Sądu Najwyższego, ponieważ dotyczy polityki imigracyjnej. Przestępstwo zaostrzone obejmuje „przestępstwo z użyciem przemocy, zgodnie z definicją zawartą w 18 § 16 USC ”. Ustawa o imigracji i obywatelstwie (INA) gwarantuje, że każdy skazany za „przestępstwo zaostrzone” po wjeździe do Stanów Zjednoczonych zostanie deportowany. James Dimaya, legalny, stały mieszkaniec Stanów Zjednoczonych, który wyemigrował z Filipin w 1992 r., Był dwukrotnie skazany za włamanie pierwszego stopnia na mocy prawa kalifornijskiego. Po jego drugim przestępstwie rząd uznał go za agresywnego przestępcę, który powinien zostać deportowany.

Rząd argumentował, że wyroki skazujące mieściły się w „klauzuli rezydualnej” definicji przestępstwa z użyciem przemocy, która obejmowała „każde inne przestępstwo, które jest zbrodnią i ze swej natury wiąże się ze znacznym ryzykiem, że siła fizyczna przeciwko osobie lub mieniu innego może być wykorzystany w toku popełnienia przestępstwa ”[źródło: Sąd Najwyższy ].

Podczas gdy odwołanie Dimayi było w toku w dziewiątym obwodzie, Sąd Najwyższy uznał podobną klauzulę w oddzielnej sprawie z 2015 r. Za niekonstytucyjną. Ten był częścią Ustawy o karierze zbrojnej (ACCA) i zdefiniował „brutalne przestępstwo” jako każde przestępstwo, które „poza tym wiąże się z zachowaniem, które stwarza poważne potencjalne ryzyko zranienia innego”. Sąd Najwyższy uznał klauzulę za „nieważną ze względu na niejasność” w ramach klauzuli należytego procesu zawartej w piątej poprawce. Odnosząc się do tej innej sprawy, Sąd Najwyższy orzekł, że definicja „przestępstw obciążonych” była również niekonstytucyjnie niejasna [źródło: LLI ].

Ciekawym zwrotem akcji dotyczącym orzeczenia w sprawie Sessions przeciwko Dimaya jest to, że oprócz obalenia kluczowego przepisu ustawy, który zezwala na wydalenie niektórych obcokrajowców, orzeczenie to oznaczało, że po raz pierwszy Ginsburg uzyskał opinię większości. Sędziom przypisuje się opinie na podstawie stażu pracy, a ponieważ Ginsburg głosował większością w sprawie Sessions przeciwko Dimaya , była najstarsza w kolejce. Przydzieliła opinię sędziom Elenie Kagan, która napisała: „Trzy kadencje temu w sprawie Johnson przeciwko Stanom ZjednoczonymTrybunał orzekł, że część definicji „zbrodni z użyciem przemocy” zawartej w prawie federalnym była niedopuszczalnie niejasna… Pytanie w tej sprawie dotyczy tego, czy podobnie sformułowana klauzula w definicji „zbrodni z użyciem przemocy” zawartej w ustawie ma tę samą wadę konstytucyjną. Trzymając się naszej analizy w Johnson, utrzymujemy, że tak jest ”[źródło: Sąd Najwyższy ].

Pierwotnie opublikowano: 19 października 2018 r

Uwaga autora: 10 najważniejszych spraw Sądu Najwyższego Ruth Bader Ginsburg: RBG zawsze był bohaterem w moich oczach, ale dopiero w trakcie moich dogłębnych badań nad tym artykułem odkryłem, jak ciężko pracowała ikona, aby zdobyć swoje miejsce w historii. Ginsburg była jedną z zaledwie dziewięciu kobiet na swoim kursie w Harvard Law School w 1956 roku. „Czułaś się na zajęciach tak, jakby wszystkie oczy były skierowane na ciebie” - powiedziała w wywiadzie . „I że jeśli nie osiągniesz dobrych wyników, nie uda ci się to nie tylko dla siebie, ale i dla wszystkich kobiet”. Mówi, że część swojego sukcesu w szkole prawniczej przypisuje wychowaniu 14-miesięcznej córki w czasie jej studiów. Nawiasem mówiąc, zajęła pierwsze miejsce w swojej klasie na Harvardzie i Kolumbii, szkole, którą przeniosła na ostatni rok.

Powiązane artykuły

Więcej świetnych linków