Bell Burnell, Jocelyn (1943-), astronom z Irlandii Północnej, odkrył pierwsze cztery pulsary, gwiazdy neutronowe, które emitują impulsy promieniowania o wysokim stopniu regularności. Bell Burnell była absolwentką, kiedy dokonała tego odkrycia, które otworzyło nową gałąź astrofizyki. Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki w 1974 roku otrzymała jej promotor, Antony Hewish.
Susan Jocelyn Bell urodziła się w Belfaście w Irlandii Północnej w 1943 roku. Po uzyskaniu dyplomu z fizyki na Uniwersytecie Glasgow w 1965 roku Bell przeniósł się do Cambridge w Anglii, aby kontynuować studia doktoranckie. w radioastronomii z profesorem Antony Hewish. Radioastronomowie badają fale radiowe emitowane przez gwiazdy i inne obiekty niebieskie. Bell pomógł zbudować nowy radioteleskop i przeanalizował codzienną wydajność rejestratorów. W październiku 1967 roku zauważyła coś, co nazwała „trochą zadupania” w określonym obszarze nieba. Przeglądając zapisy, stwierdziła, że niezwykły sygnał pojawiał się ponownie co 23 godziny i 56 minut. Ponieważ jest to okres obrotu Ziemi w stosunku do gwiazd, nieco krótszy niż w stosunku do Słońca, Bell zrozumiał, że sygnał prawdopodobnie pochodzi spoza Układu Słonecznego.
Po zauważeniu, że sygnał pulsował co 1,3 sekundy, szybciej niż jakikolwiek znany obiekt naturalny, zespół Hewish zastanawiał się, czy jest to komunikacja od LGM („małych zielonych ludzików”) poza Układem Słonecznym, ale wkrótce porzucił ten pomysł. Pod koniec 1967 roku Bell odkrył inny, jeszcze szybciej pulsujący sygnał z innej części nieba. Wkrótce Bell odkrył dodatkowe dwa podobne sygnały.
Wiadomość o odkryciu została opublikowana w lutym 1968 roku, a obiekty stały się znane jako pulsary, czyli skurcz pulsujących gwiazd.
W 1991 roku Bell Burnell rozpoczął studia na Uniwersytecie Otwartym w Milton Keynes w Anglii jako profesor zwyczajny nauk fizycznych, a następnie został przewodniczącym wydziału. We wrześniu 2001 roku została dziekanem Wydziału Naukowego Uniwersytetu w Bath.
